Την Τρίτη ο Μητσοτάκης υπέστη μια ακόμη κοινοβουλευτική ήττα.
Περισσότερο από τον κυνισμό που ανέδυε για τη δημόσια εκπαίδευση- ως άνθρωπος που δεν τη γνώρισε ποτέ- και...λιγότερο από τη συνήθη αδυναμία του να υπηρετήσει σκηνικά το κείμενο του.
Όσα δηλαδή του γράφουν οι πρώην «αριστεροί» που προσπαθούν να προσαρμόσουν τον ελληνικό λόγο στις ιδιοτελείς επιδιώξεις του.
Την επομένη οι καλύτεροι φιλοκυβερνητικοί αρθρογράφοι, για να «γλυκάνουν» την αδυναμία του Μητσοτάκη, εστίασαν στην «επιδεξιότητα» του Τσίπρα να απευθύνεται στη νεολαία.
Επειδή ,λέει, πρωταγωνιστούσε σε μαθητικές καταλήψεις.
Έτσι, χωρίς να το καταλάβουν, ανέδειξαν ένα ακόμη στρατηγικό προσόν του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον αντίπαλό του: την επαφή με την κοινωνία.
Πράγματι ο Τσίπρας επικράτησε ως τώρα -και ενδεχομένως θα επικρατήσει εκ νέου- ως γήινος απέναντι σε γόνους.
Η σκηνική του ανωτερότητα, απέναντι στον Σαμαρά και τον Μητσοτάκη, δεν προκύπτει από το ρητορικό χάρισμα, αλλά από το βίωμα της καταγωγής του.
Ως τέκνο μεσοαστικής οικογένειας , όφειλε να σπουδάσει για να επιβιώσει και το έκανε.
Ταυτόχρονα τον έστελνε στους αγώνες της γενιάς του, η οικογενειακή ρίζα: Βενιζελισμός, Εθνική Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ, 1-1-4 και αντίθεση στη χούντα, ως την ανακούφιση για τον ζωογόνο αέρα της Μεταπολίτευσης.
Με αυτά τα αταβιστικά προσόντα ο Τσίπρας έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της Γ Ελληνικής Δημοκρατίας που δεν προέρχεται από τζάκι.
Δεν μπήκε στην πολιτική σαν κληρονόμος, δηλαδή σαν σφετεριστής ιδιοτήτων που ανήκουν σε άλλους, αλλά σαν «καταληψίας».
Ήτοι σαν νέος που διεκδικεί κόντρα στο ρεύμα και βάζει πάνω από τον εαυτό του το συλλογικό συμφέρον της ομάδας και όχι τον ατομισμό της υποβοηθουμένης καριέρας.
Αυτό δεν τον κάνει απλώς «καλύτερο άνθρωπο», απέναντι στον Κυριάκο , «με τα χρυσά κουτάλια» που έλεγε και ο Άδωνις. Το κάνει καλύτερο πολιτικό.
Επειδή αν θα χάσει η αν θα κερδίσει θα κριθεί από το βαθμό επικοινωνίας του με την κοινωνία και εκπροσώπησης των πιο αδυνάμων και όχι από το ακριβοπληρωμένο πολιτικό μάρκετινγκ.
Αντίθετα ο Μητσοτάκης , όπως κατασκευάσθηκε ως «επιτυχημένος» από την οικογένειά του, έτσι κατασκευάσθηκε και ως «πολιτικός» από ένα σύστημα οικονομικής και μιντιακής ισχύος.
Το οποίο, όπως τον επέβαλε, έτσι μπορεί και να τον καταπιεί- σαν τον πατέρα του μεταξύ 1989 και 1993.
Αυτό λοιπόν που υπερίσχυσε στη Βουλή, δεν ήταν απλώς η σκηνική επάρκεια του Τσίπρα, απέναντι στη ρηχή και αδέξια παρουσία του Κυριάκου.
Δεν ήταν καν η προφανής διαφορά ανάμεσα στην αριστοκρατική αντίληψη του Μητσοτάκη για τη εκπαίδευση και τη δημοκρατική κουλτούρα του Τσίπρα για την ευθύνη της Πολιτείας να δίνει ίσες ευκαιρίες στους νέους.
Ήταν η ηθική ανωτερότητα της κατάληψης και των ιδεών, απέναντι στην πεζή δολιότητα του ατομισμού και της επικράτησης επί πτωμάτων.
Γιώργος Λακοπουλος
Ieidiseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου