Με τη φετινή τελετή για την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας αναδείχτηκαν οι δυσκολίες της συνύπαρξης στην κορυφή των πολιτειακών θεσμών προσώπων με αποκλίνουσες απόψεις για τη Δημοκρατία, τους... θεσμούς και το κοινωνικό κράτος.
Οταν πρότεινε ο Κυριάκος Μητσοτάκης την Κατερίνα Σακελλαροπούλου για το αξίωμα της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας είχε κατά νου τρεις διαφορετικούς στόχους. Πρώτα να αποφύγει μια νέα θητεία του «καραμανλικού» Προκόπη Παυλόπουλου (τον οποίο εξάλλου ο ίδιος δεν είχε ψηφίσει, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των βουλευτών του κόμματός του), να επέμβει στους εσωτερικούς συσχετισμούς του ΣτΕ, απομακρύνοντας τη μη δεξιά και μη συντηρητική πρόεδρό του, αλλά και να μπερδέψει την αξιωματική αντιπολίτευση που είχε εξαρχής δεχτεί μια ανανέωση της θητείας Παυλόπουλου.
Από τους τρεις στόχους επιτεύχθηκαν οι δύο πρώτοι. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πάτησε την πεπονόφλουδα και κράτησε θέση αρχών, ψηφίζοντας την ανώτατη δικαστικό, την οποία εξάλλου η κυβέρνησή του είχε προκρίνει για πρόεδρο του ΣτΕ, αναγνωρίζοντας την ιδιαίτερη ευαισθησία της σε ζητήματα δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Ομως από την περίοδο της προεδρικής εκλογής έχει αλλάξει σημαντικά το πολιτικό τοπίο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πολιτεύεται κάτω από τους όρους που της επιβάλλει η ακροδεξιά πτέρυγά της που έχει αναδειχτεί σε δεξαμενή σκέψης της επίσημης Δεξιάς.
Σε αυτές τις συνθήκες, το πλαίσιο στο οποίο καλείται να λειτουργεί η Προεδρία της Δημοκρατίας είναι ασφυκτικό. Κάθε απόκλιση από τις προδιαγραφές Γεωργιάδη-Βορίδη-Μπογδάνου επισύρει την οργή του φανατισμένου διαδικτύου και των μέσων ενημέρωσης της λίστας Πέτσα.
Το δίλημμα της Προέδρου είναι προφανές. Ασφαλώς δεν θα ήταν λύση η καταφυγή σε μια προσωπική πολιτική πορεία, κάτι που όχι μόνο αντιβαίνει στους συνταγματικούς περιορισμούς του θεσμού, αλλά βαρύνεται και με την άστοχη έως γελοιογραφική χρήση, από έναν άλλον ανώτατο δικαστικό που βρέθηκε στην ίδια θέση.
Το σημαντικότερο είναι ότι πίσω από το ζήτημα αυτό κρύβονται μια βαθύτερη μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας που αναδεικνύεται καθημερινά, καθώς και μια υπόγεια αντίθεση που ξεπερνά τον κομματικό ανταγωνισμό, θέτοντας για ακόμη μία φορά το δίλημμα ανάμεσα σε ένα κράτος σύγχρονο, με κοινωνική δικαιοσύνη, ανεκτικότητα και ανθρωπιά και από την άλλη μεριά ένα μισαλλόδοξο όχημα στα χέρια ακροδεξιών, εθνικιστών και εμβολιομάχων...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου