Αν ισχύει κάτι είναι ότι, παρά τις διαδόσεις περί του αντιθέτου, το κράτος είναι ενιαίο και τελικά έχει συνέχεια. Επιτελικό, μεταπολεμικό και μετεμφυλιακό, μεταπολιτευτικό, μνημονιακό και...μεταμνημονιακό διαθέτει μια νοητή γραμμή που ενώνει τις διαφορετικές ιστορικές του φάσεις και του προσδίδει διάρκεια και στρατηγική συνάφεια, παρά τις φαινομενικά εξωτερικές διαφοροποιήσεις. Ποια είναι αυτή η γραμμή;
Είναι αυτή που ενώνει τα Liberties που «χαρίστηκαν» στους εφοπλιστές μετά τον πόλεμο με τη προκλητική φοροασυλία τους και την εθελοντική συνεισφορά τους στην Ελλάδα των μνημονίων. Είναι αυτή που ενώνει το παρακράτος που δολοφονούσε τον Λαμπράκη με το παρακράτος που καίει τη Μαρφίν. Είναι αυτή που συνδέει το μεταμφυλιακό κράτος, το οποίο αποστρέφεται τους Γάλλους καλλιτέχνες που τιμούν την Εθνική Αντίσταση, με το σημερινό σύγχρονο κράτος, το οποίο αν και κρατάει τους εξωτερικούς τάχα δημοκρατικούς και φιλελεύθερους τύπους η αντιδραστική του βαθύτερη υπόσταση εκδηλώνεται ενίοτε και με γκροτέσκο τρόπο… να γλιστράει και να κατακρημνίζεται ένα έργο του Πικάσο!
Στην πραγματικότητα αυτό το συμβάν δεν είναι το χειρότερο που έπαθε ο πίνακας του Πικάσο στην Ελλάδα και μαζί με αυτό δεκάδες άλλα εικαστικά έργα και χειρόγραφα Γάλλων καλλιτεχνών και διανοούμενων που έφτασαν στη χώρα από το Παρίσι το 1948 ως φόρος τιμής στην Εθνική Αντίσταση και στην αγώνα του ελληνικού λαού απέναντι στο φασισμό.
Μπορεί οι σημερινοί πολιτικοί υπηρέτες της αστικής τάξης να μην τολμάνε – για την ώρα τουλάχιστον – να αποστρέψουν το βλέμμα από τον κομμουνιστή Πικάσο, αλλά στο μεταπολεμικό κράτος μπορούσαν και το έκαναν.
Αλλά, ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Ο Πάμπλο Πικάσο παρέδωσε το συγκεκριμένο έργο στον Γάλλο συγγραφέα και διανοούμενο Ροζέ Μιλλιέξ το 1946 με την ιδιόχειρη αφιέρωση «Για τον ελληνικό λαό, φόρος τιμής, Παρίσι, Μάιος 1946»). Ηδη από το χειμώνα του 1942 ο Ρ. Μιλλιέξ και η σύντροφός του δημοσιογράφος και συγγραφέας Τατιάνα Γκρίτση – Μιλλιέξ βρίσκονται στο γαλλικό Νότο, έχοντας εγκαταλείψει την Ελλάδα μετά την εισβολή των ναζιστικών στρατευμάτων.
Την ίδια εποχή ο Πικάσο βρίσκεται υπό γερμανική παρακολούθηση ενώ αρνείται να λάβει μέρος σε οποιαδήποτε έκθεση κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ο Ανρί Ματίς βλέπει την Γκεστάπο να συλλαμβάνει τη γυναίκα και την κόρη του. Ο Ζορζ Μπρακ, ο Πιερ Μπονάρ και ο Ζορζ Ρουό αφήνουν πίσω τους το κατεχόμενο Παρίσι και επιλέγουν κι εκείνοι το γαλλικό Νότο. Τότε δημιουργείται στο ζεύγος Μιλλιέξ η ιδέα μιας προσφοράς προς την Ελλάδα, που μέσα από τις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης αντιστεκόταν σθεναρά και ηρωικά.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο, πατηστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου