ΦETOΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ εξήντα χρόνια από μία από τις πιο συγκλονιστικές και πιο σημαντικές δίκες στην ιστορία της ανθρωπότητας, τη δίκη του Άντολφ Άιχμαν, του λεγόμενου «διανομέα του θανάτου», πρωτεργάτη των ναζί και υπεύθυνου για την «Τελική Λύση», μια δίκη που έγινε... στην Ιερουσαλήμ και όχι στη Γερμανία, όπου ζούσε πριν αποδράσει για να διαφύγει τη σύλληψή του.
Σε ένα διαολεμένο παιχνίδι της Ιστορίας, οι βελγικές Αρχές ανακοίνωσαν μόλις την απόφασή τους για έκδοση του Γιάννη Λαγού στην Ελλάδα, ώστε να δικαστεί από τις ελληνικές Αρχές με τις κατηγορίες της ένταξης, συμμετοχής και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης, παράνομης κατοχής πυροβόλων όπλων και πυρομαχικών με σκοπό τον εφοδιασμό εγκληματικής οργάνωσης.
Το κακό, όπως λέει η Άρεντ, ποτέ δεν είναι ριζοσπαστικό, μονάχα ακραίο και ως ακραίο πρέπει να κόβεται «με το μαχαίρι» από την αρχή, όπως η μούχλα στο τυρί.
Με αυτήν την αφορμή μού ήρθαν στο μυαλό οι σκέψεις της Χάνα Άρεντ που κάλυψε δημοσιογραφικά τη δίκη του Άιχμαν, θέλοντας να καταλάβει τον χαρακτήρα του, τι τον οδήγησε στα εγκλήματά του, τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει ή να μην αναγνωρίσει το κακό που κρύβεται δίπλα μας.
Αν, λοιπόν, δεχτούμε την ιστορική συγκυρία και το πολιτικό πλαίσιο το οποίο έθρεψε τους Άιχμαν, αναρωτιέμαι τι δεν καταλάβαμε εμείς και επιτρέψαμε να αναπτυχθεί ένα ναζιστικό μόρφωμα εν καιρώ ειρήνης σε μια χώρα με βαθιά δημοκρατική και αντιφασιστική παράδοση. Αναρωτιέμαι και τρομάζω. Τρομάζω για την Ιστορία που δεν διαβάζουμε όπως πρέπει, τις αναγωγές που δεν κάνουμε ως κοινωνία, τις δικαιολογίες που ο καθένας και η καθεμιά μας επικαλείται για να νομιμοποιήσει την απάθειά του απέναντι σε αυτό που βλέπουμε, αλλά δεν τολμάμε να ομολογήσουμε.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της Aρετής Γεωργιλή, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου