...θα πάθαιναν χειρότερα από το Βιετνάμ»...
«Δε θέλουμε πόλεμο. Δεν είμαστε τέλειοι, καμμία κυβέρνηση δεν είναι τέλεια. Έχουμε κάνει κι εμείς λάθη, αλλά έχουμε κάνει και σωστά, και αν τα σωστά δεν ήταν περισσότερα δε θα είμασταν εδώ τώρα. Ακόμη όμως και αν θέλουμε σε κάποια πράγματα να κάνουμε πίσω, με τις κυρώσεις δεν μπορούμε. Ζητάμε από τις ΗΠΑ... και την ΕΕ να μας σεβαστούν. .. Από το 2017 δεν υπάρχουν διαδηλώσεις, υπάρχει κοινωνική ειρήνη. Σε αντίθεση, ας πούμε, από την Κολομβία. Δε μιλά κανείς για ότι συμβαίνει στην Κολομβία όμως, τους νοιάζει μόνο τι συμβαίνει στη Βενεζουέλα και τη Νικαράγουα. …»
Το λεωφορειάκι για το υπουργείο Εξωτερικών σταματάει δυό τετράγωνα πριν από το Κίτρινο Σπίτι, την Κάσα Αμαρίγια του Καράκας. Το νεοκλασσικό του 19ου αιώνα, ιστορικό μνημείο της πόλης, βρίσκεται πάνω στην πλατεία Μπολίβαρ, κοντά στον καθεδρικό της Αγίας Άννης. Κάποτε Βασιλικές Φυλακές, κατόπιν Προεδρική κατοικία, από το 1912 στεγάζει το Υπουργείο Εξωτερικών. Πάνω από την εσωτερική αυλή, δεξιά κι αριστερά από την πόρτα που οδηγεί στην αίθουσα όπου θα μας δεχθεί ο υπουργός δύο μεγάλα πορτραίτα του Μπολίβαρ.
Οσο περιμένουμε μας κερνούν καφέ και κρύο νερό. Και ύστερα μας οδηγούν να καθίσουμε στην μακρά τράπεζα που μοιάζει φτιαγμένη για συμβούλια και όχι για συνεντεύξεις. Είμαστε δύο δημοσιογράφοι, εγώ και ο Ραούλ Ρομέρο, από το μεξικάνικο ραδιόφωνο. Και είναι μια ξεχωριστή τιμή για μένα και το ΤΡΡ, ειδικά με δεδομένη την πολιτική υποτέλειας της ελληνικής κυβέρνησης. Όμως, ο τρόπος που έγινε η αποστολή έχει γίνει γνωστός σε όλους. Η αποστολή μας μεταφράστηκε, και δικαίως, ως ένδειξη αλληλεγγύης του ελληνικού λαού στο βενεζουελάνικο, σε ένα λαό που αντιστέκεται και αγωνίζεται ενάντια στην Αυτοκρατορία, ακόμη μια φορά στην Ιστορία του.
Ο Χόρχε Αρεάνζα κάθεται απέναντί μας. Ρωτάει αν καταλαβαίνουμε όλοι ισπανικά. Έχει σπουδάσει στο Καίμπριτζ, είναι βέβαιο ότι τα αγγλικά του είναι άριστα, όμως μιλά στην γλώσσα της χώρας του, όπως κάθε αξιοπρεπής ΥΠΕΞ – κάτι στο οποίο έχουμε ξεμάθει στην Ελλάδα.
Πριν μπει στο πολιτικό πεδίο ήταν από τους γνωστότερους δημοσιογράφους της χώρας, και κατόπιν καθηγητής δημοσιογραφίας στο εθνικό πανεπιστήμιο. Τον πρωτόμαθα, όπως οι περισσότεροι από μας, όταν έγινε ο άτυπος εκπρόσωπος της οικογένειας του Ούγο Τσάβες, την περίοδο της αρρώστιας του μεγάλου Βενεζουελάνου ηγέτη. Νυμφευμένος με την κόρη του Τσάβες, Ρόζα Βιργινία, υπουργός επιστήμης και τεχνολογίας στις κυβερνήσεις του, στο υπουργείο Εξωτερικών βρέθηκε από την πρώτη κυβέρνηση Μαδούρο.
Μιλάει ήρεμα, καθαρά, σταθερά. Και απαντά σε όλα.
«Για τέσσερα χρόνια κανείς δεν πλήρωνε τίποτε. Ήταν όλα δύσκολα για την Επανάσταση. Το 2017 ο Τραμπ μας είπε ότι δεν αποδέχεται το κοινοβούλιό μας. Στις 20 Αυγούστου το πετρέλαιο έγινε αντικείμενο των κυρώσεων. Tον Οκτώβρη η Ομάδα της Λίμας [Lima group – όλες οι δεξιές κυβερνήσεις της Αμερικανικής Ηπείρου τότε] φρόντισε να ζήσουμε το πιο επικίνδυνο κεφάλαιο στην Επανάστασή μας. Κάναμε εκλογές το 2018 ώστε να δοθεί λύση. Και βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το Σχέδιο Γουαϊδό του Στέητ Ντηπάρτμεντ. Και λέω ότι ήταν σχέδιο του Στέητ Ντηπάρτμεντ όχι γιατί έχω πηγές σε μυστικές υπηρεσίες, αλλά γιατί το λένε οι ίδιοι οι της αντιπολίτευσης. Το πραξικόπημα αυτό, του 2019, το αποδέχθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι όταν η Ομάδα της Λίμας ζήτησε να επιβληθούν κυρώσεις στη Βενεζουέλα και μας πήγαν και στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, άρχισε η μεγάλη επίθεση, ο εκβιασμός, πολιτικός, οικονομικός και πολύ αληθινός και μαζί αρχίζουν τα σαμποτάζ και η απόπειρα πραξικοπήματος.
Από το 2019 ο Νικολάς Μαδούρο αλλάζει σπίτι κάθε δύο τρεις μέρες, γιατί ξέρουμε ότι το πρώτο που χτύπησαν στο Ιράκ ήταν το σπίτι του Σαντάμ. Όταν είδαν ότι δεν τους έβγαινε το πραξικόπημα, γιατί υπάρχει η ενότητα λαού και στρατού, άρχισαν και άλλες κυρώσεις, όλες οι κυρώσεις. Αποφάσισαν ότι έπρεπε να μείνουμε χωρίς τροφή, χωρίς ρεύμα, χωρίς καύσιμα. Και είχαμε προβλήματα με όλα αυτά. Με μια ψύχραιμη ανάγνωση, σκέφτεσαι ότι δεν μπορείς να βγεις νικητής από κάτι τέτοιο. Ακόμη και η Κούβα είχε την ΕΣΣΔ κι επίσης οι κυρώσεις έμπαιναν διαδοχικά – όσες κυρώσεις μπήκαν στην Κούβα σε τριάντα χρόνια σε μας τις έβαλαν σε τρία.
Αυτό που δεν υπολόγισαν όμως είναι η γενναιότητα του λαού μας. Είμαστε τα παιδιά του Μπολίβαρ και τα παιδιά του Μπολίβαρ φέρουν ιστορική ευθύνη. Αν τολμούσαν να έρθουν εδώ θα πάθαιναν χειρότερα από όσα έπαθαν στο Βιετνάμ. Και όλα τα άλλα παιδιά του Μπολίβαρ που δεν είναι Βενεζουελάνοι, θα ήταν μαζί μας. Αν ψάχναν το Μαδούρο δε θα τον βρίσκαν όπως το Σανταμ σε μια τρύπα ή όπως τον Καντάφι… Θα τον έβρισκαν σαν τον Τσε, με το όπλο στο χέρι.
Μου είπε ο Χοσέπ Μπορέλ ότι αν δεν κάνουμε ότι μας λένε θα εισβάλλουν. Και με ρώτησε, τι θα κάνετε αν εισβάλλουν;
Θα παλέψουμε και θα αντισταθούμε, του είπα.
Ξέρεις εσύ από όπλα; ρώτησε.
Ούτε από νεροπίστολα δεν ξέρω, αλλά αν χρειαστεί θα μάθω από όπλα και αν δεν μάθω από όπλα θα μάθω από εκρηκτικά, να ανατινάξω το διυλιστήριο.
Έρχονται για το πετρέλαιο; Ε, δεν θα το πάρουν. Το πετρέλαιο θα είναι δικό μας ή δε θα είναι κανενός.
Παραλίγο να μου πάθει συγκοπή ο Μπορέλ. Και νόμιζα ότι εσύ είσαι από τους μετριοπαθείς, μου είπε! Ομως, όσα του είπα είναι αυτά που λέει ο λαός μας. Σα μια γυναίκα της πολιτοφυλακής, είχε περάσει τα 70, και μου είπε “Γιέ μου, έχω παιδιά, είδα εγγόνια, δεν έχω τίποτε να χάσω. Αν μπουν οι γκρίνγκος [οι ΗΠΑ] θα φορέσω γιλέκο με εκρηκτικά και θα ορμήσω πάνω τους”.
Δε θέλουμε πόλεμο. Δεν είμαστε τέλειοι, καμμία κυβέρνηση δεν είναι τέλεια. Έχουμε κάνει κι εμείς λάθη, αλλά έχουμε κάνει και σωστά, και αν τα σωστά δεν ήταν περισσότερα δε θα είμασταν εδώ τώρα. Ακόμη όμως και αν θέλουμε σε κάποια πράγματα να κάνουμε πίσω, με τις κυρώσεις δεν μπορούμε. Ζητάμε από τις ΗΠΑ και την ΕΕ να μας σεβαστούν. .. Από το 2017 δεν υπάρχουν διαδηλώσεις, υπάρχει κοινωνική ειρήνη. Σε αντίθεση, ας πούμε, από την Κολομβία. Δε μιλά κανείς για ότι συμβαίνει στην Κολομβία όμως, τους νοιάζει μόνο τι συμβαίνει στη Βενεζουέλα και τη Νικαράγουα. …
Ξέρουμε πως όσο υπάρχουμε είμαστε φάρος ελπίδας. Αν η Κούβα είχε παραδοθεί δεν θα είχε υπάρξει Τσάβες. Και τώρα η αντίσταση της Βενεζουέλας είναι σημαντική για όλους τους λαούς της Λατινικής Αμερικής. Η Βενεζουέλα είναι έμπνευση και αντίσταση και για την Ευρώπη. Ο Μπολίβαρ δε νίκησε μόνο στο Καραμπόμπο. Είχε στόχο να ελευθερωθούν όλοι, έφτασε ως τα νησάκια της Φλώριδας (Florida Keys). Ήθελε ελευθερία και ανεξαρτησία για όλη την Αμερική. …
Ήμουν μπροστά όταν ο Φιδέλ Κάστρο ρώτησε τον Ούγο Τσάβες, δεν ξέρεις αν θα ζήσεις μετά την επέμβαση. Κι ο Τσάβες απάντησε “Κι αν δε ζήσω, αφήνω το Μαδούρο”. Ήταν η πρώτη φορά που το άκουγε ο Μαδούρο. Κι έκανε να κοιμηθεί μέρες…
Ξαφνικά αγαπούν τον Τσάβες, που κι αυτόν δικτάτορα τον ανέβαζαν δικτάτορα τον κατέβαζαν, και τον συγκρίνουν με το Μαδούρο. Αυτό δεν υπάρχει για μας. Είμαστε τσαβίστας και άρα μαδουρίστας. Ξέρω πως η εικόνα του Μαδούρο αλλοιώνεται [στη Δύση]. Φεύγαμε από την Πορτογαλία όταν έπιασε κακοκαιρία και προσγειωθήκαμε στις Αζόρες. Στο ξενοδοχείο άνοιξα την τηλεόραση και είδα ένα κινούμενο σχέδιο που παρουσιαζε μια καρικατούρα του Μαδούρο, τον παρουσίαζε ως υπεύθυνο για την καταπάτηση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όμως το Μαδούρο τον ψήφισε ο λαός και ο λαός αποφασίζει. Κι ο Μαδούρο ήδη ετοιμάζει και την επόμενη γενιά. Η επανάσταση δεν είναι μια κυβέρνηση, είναι μια διαρκής διαδικασία..
…Δεν μπόρεσα να καταλάβω την προδοσία της απόφασης του ελληνικού λαού [το δημοψήφισμα] από τον Τσίπρα. Είναι κάτι που έβλαψε την παγκόσμια αριστερά, έβαλε οροφή στους Ποδέμος στην Ισπανία, έκανε κακό σε όλους…
[Κι εμείς, πέρα από κυβερνήσεις, τι μπορούμε να κάνουμε για σας;] Να λέτε την Αλήθεια. Να πείτε όσα είδατε, ότι βλέπετε. Να φτάσει η αλήθεια με όλα τα μέσα σε όλους…»
Λαμπρινή Θωμά
thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου