ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΤΙΓΜΕΣ κατά την άχαρη και συνήθως μάταιη διαδικασία του ζάπινγκ στην έρημο των τηλεοπτικών καναλιών που μοιάζει με όαση για το μάτι μια παλιά ασπρόμαυρη ελληνική ταινία που εμφανίζεται ξαφνικά.
Ειδικά αν είναι... από τις καλές του λεγόμενου εμπορικού / βιομηχανικού σινεμά. Δυστυχώς όμως, όλο και πιο συχνά πλέον κινδυνεύει ο ταλαίπωρος τηλεθεατής να πέσει πάνω σε μια από τις «επιχρωματισμένες» βερσιόν που λυμαίνονται με τις θανατερές παστέλ αποχρώσεις τους το τηλεοπτικό τοπίο εδώ και μια τετραετία περίπου όταν και ξεκίνησε επίσημα αυτό το κακό.
Μόνο κάτι σινεφίλ σπασίκλες είχαν γκρινιάξει τότε, ενώ η κρατούσα άποψη φαινόταν να αντιμετωπίζει ως «καλοδεχούμενη», «επαγγελματική» και «καλαίσθητη» αυτή την εκτρωματική και εντελώς αχρείαστη εξέλιξη. Λες και είμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και χαρίζουμε στον κόσμο έγχρωμες τηλεοράσεις για ν’ ανοίξει το μάτι του.
Και καλά πες, δεν θα πεθάνουμε κιόλας για περιπτώσεις όπως «Ο άνθρωπος της καρπαζιάς» (αυτή η χαζομάρα με τον Βουτσά και την σουπερμαντολίνη) που πετυχαίνω διαρκώς τελευταία σε όλο το νέο χρωματιστό της μεγαλείο. Όταν πρόκειται όμως για ταινίες βαθιά αγαπημένες και ποικιλοτρόπως άξιες όπως «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» (το πρώτο μεγάλο θύμα αυτής της θλιβερής ιστορίας, που μάλιστα προβλήθηκε και σε κινηματογράφους στη νέα «μπεζ» εκδοχή του) ή ο «Μπακαλόγατος» («Της κακομοίρας») , το αποτέλεσμα είναι τραγικό και πονάει (το βλέμμα, το μυαλό και την ψυχή). Το ίδιο ισχύει ακόμα και για λιγότερο σημαίνουσες πλην όμως στιλάτες και καλοφτιαγμένες (στην αρχική εκδοχή τους) περιπτώσεις όπως «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδας» ή το «Διακοπές στην Κέρκυρα» που είδα με απόγνωση (όσο άντεξα) πλημμυρισμένο με αφύσικα χρώματα πριν από μερικές μέρες και δυστυχώς δεν μπορώ να ξε-δώ.
Για να διαβασετε ολοκληρο το κειμενο του Δημήτρη Πολιτάκη, πατηστε ΕΔΩ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου