Για να τελειώνουμε και μάλιστα εξαρχής: οι «δολοφόνοι» είμαστε εμείς. Μήτε οι τράπεζες μήτε οι κυβερνήσεις μήτε ο κακός θεούλης που μας μισεί. Εμείς. Αυτά, για να τελειώνουμε και μάλιστα εξαρχής.
Πάμε τώρα στα δικά μας. Τα... άλλα δικά μας. Ο κάτωθι διάλογος είναι ζωντανός -ολοζώντανος, διόλου φανταστικός και διόλου πέραν κάθε φαντασίας. Εγινε μέρα μεσημέρι, από το «οργανωμένο έγκλημα», μπροστά σε όλους, ο «δράστης» πήρε τον χρόνο του, «στόχευσε» προσεκτικά το θύμα του και, δίχως την παραμικρή παρεμπόδιση από τους ηθικούς αυτουργούς του «εγκλήματος», έδρασε ανενόχλητος. Και εξετέλεσε την αποστολή του με πλήρη επιτυχία.
- Επιασε ένα πλάνο ο γίγαντας ο σκηνοθέτης... Είναι μία ξανθιά -δεν υπάρχει!
- Σε λίγο φεύγει το καράβι... με πολύ-καλό-κόσμο.
- Δηλαδή, τι εννοείς Γιώργο μου, «καλό κόσμο»;
- Αχ, αχ, αχ...
- Δεν καταλαβαίνω τι λες...
- Πολύ καλό κόσμο γενικά. Νέους ανθρώπους... εύχαρεις...
- Τι έχεις πάθει Γιώργο μου κι έχασες τα λόγια σου τώρα; (γυναίκα μιλάει εδώ)
- Εχει μια αρρυθμία ο Γιώργος, μια αρρυθμία...
- Κάτι βλέπω, κάτι βλέπω. Για να πάω από 'κει να το τσακώσω.
Ενας δημοσιογράφος, με κάρτα ΕΣΗΕΑ, με κάμερες και μικρόφωνα, με μισθό από ιδιωτικό κανάλι βγαίνει για να κάνει... ρεπορτάζ. Στο στούντιο, δερβέναγες της σκέψης μας και της εκπομπής τους, δύο άλλοι δημοσιογράφοι, ένας άνδρας και μια γυναίκα, με τις κάρτες τους της ΕΣΗΕΑ, με μισθούς από το ίδιο ιδιωτικό κανάλι, που ανήκει σε συγκεκριμένο επιχειρηματία, τον οποίο κάτι μου λέει ότι πολλά τον συμφέρει το νέο εργασιακό νομοσχέδιο του Σούπερ-Χατζηδάκη-μαν. Αυτοί οι τρεις μιλάνε. Μια κοπέλα που πήγαινε να εργαστεί σε νησί πέτυχε ο «ελεύθερος σκοπευτής» του καναλιού και μ' αυτά τα λόγια την παρουσίασε στους ηθικούς αυτουργούς της πράξης του. Η συνέχεια είναι ακόμα χειρότερη (μία κουβέντα με το «θύμα» δίχως κανένα νόημα, απλά και μόνο για να κάνει ζουμ η κάμερα εκεί που «πρέπει»). Η παρούσα στήλη αρνείται να καταγράψει κάθε λεπτομέρεια του «φόνου». Της δημοσιογραφίας, της αξιοπρέπειας, του σεβασμού, της δεοντολογίας, ακόμα και της τηλεοπτικής αισθητικής. Θα κατονομάσουμε, ωστόσο, τους «δράστες»: Γιώργος Τσελίκας, Δημήτρης Οικονόμου, Μαρία Αναστασοπούλου. Κανάλι: ΣΚΑΪ.
Μη βιάζεστε να καταδικάσετε. Είπαμε: οι «δολοφόνοι» είμαστε εμείς (άντε, βάλτε και ένα «και» μπροστά, αν είναι να νιώσουμε όλοι καλύτερα).
Αυτό είμαστε. Ελα όμως που ούτε καν μας περνάει απ' το μυαλό. Και πώς να μας περάσει; Εχουμε μάθει -μόνοι μας το μάθαμε, αλλά κάτι συνέπραξαν σ' αυτό και μία μάνα/πατέρας που πολλά μας κανάκευε και δεν επέτρεπε σε δασκάλα να πάρουμε κάτω από τουλάχιστον άριστα στο σχολείο. Από κοντά παππουδογιαγιάδες και θειάδες. Και τι πειράζει βρε παιδί μου κι αν δεν μάθαμε ιστορία ή γεωμετρία! Υπάρχουν και τα εξωτερικά. Και στα εσωτερικά, υπάρχουν και τα ιδιωτικά... Τι μάθαμε; Πως είμαστε, αν όχι οι μόνες, σίγουρα οι σίγουρες αυθεντίες! Σε χρυσό θρονί πάνω καθισμένες, κριτές των πάντων, με βαθιά γνώση, ακόμη βαθύτερη κουλτούρα και σιγουράντζα το δίκιο.
Και άντε καλά. Το να δείξει το TV έναν ποπό παραπάνω και λίγο στήθος παρακάτω, το περνάμε και στο ντούκου. Συνηθισμένοι στον σεξισμό και το πορνό (πορνό, το κάνει το μάτι - σεξιστικό, το κάνει το σχόλιο) δεν δίνουμε και τόση σημασία. Οι σωστοί οι δημοσιογράφοι, της διανόησης, φυσικά και της Αριστεράς, έδωσαν αλλού: στην πολτοποίηση των βιβλίων των πρώην εκδόσεων Γαβριηλίδη από τις τράπεζες.
Ως αυθεντίες σταθήκαμε απέναντι και σε αυτή την πράξη και την κατακεραυνώσαμε με τα στιλβωμένα από βαθιά γνώση, ακόμα βαθύτερη κουλτούρα και σιγουράντζα το δίκιο, ξίφη μας. Ελάχιστοι διερωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο. Μήπως υπάρχει σχετικός νόμος; Από ποιους; Και από ποιους δεν άλλαξε;
Εμείς ψηφίζουμε αυτούς τους «ποιους» και που, και που δεν. Εμείς τους στηρίζουμε. Εμείς ενδυναμώνουμε το χέρι του δράστη-δημοσιογράφου. Εμείς τον αφήνουμε ατιμώρητο.
Αν είν' έτσι, να ξέρετε πως ψάχνω για δουλειά: μπορώ να ξεσκονίζω τον θρόνο σας;
Νόρα Ράλλη
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου