ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΧΑΘΗΚΑΝ το συννεφιασμένο ΠΣΚ σε βουνά, παραλίες και απομονωμένους προορισμούς, μακριά από οθόνες και αλλεπάλληλες αθλητικές μεταδόσεις ασυνήθιστης κρισιμότητας που παγίδεψαν εμάς τους υπόλοιπους σε μια διαρκή υπερδιέγερση και σε μια σχιζοειδή εναλλαγή έντονων και αλληλοσυγκρουόμενων συναισθημάτων.
Πριν κοπάσουν οι... απόηχοι από τον δραματικό αποκλεισμό της Σάκκαρη, ήρθε την Παρασκευή η θριαμβευτική πρόκριση του Τσιτσιπά στον τελικό του Ρολάν Γκαρός, ενώ την επόμενη μέρα συνέβη το τραγικό (αλλά ευτυχώς όχι αμετάκλητο) περιστατικό με τον Έρικσεν στο Euro όταν η υφήλιος είδε έναν ποδοσφαιριστή να πέφτει σαν κομμένο δέντρο, και να σωριάζεται αναίσθητος και άψυχος στο χορτάρι, για να ακολουθήσουν σκηνές απίστευτης αγωνίας, φόρτισης και υπέρβασης μέχρι να διαδοθούν τα ανακουφιστικά νέα.
Η Κυριακή σημαδεύτηκε από την ηρωική και πολύ πικρή (ό,τι και να λέμε) ήττα του Έλληνα τενίστα στο Παρίσι ενώ αργότερα το ίδιο βράδυ ο έτερος σύγχρονος διεθνής σούπερ σταρ από τα μέρη μας (ξεχνάμε εύκολα ότι μέχρι και πολύ πρόσφατα δεν υπήρχε ποτέ κανένας), ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ήταν, ως συνήθως, ο πρωταγωνιστής της νίκης των Μιλγουόκι Μπακς που έφεραν στα ίσια τους ημιτελικούς της Ανατολής στα playoffs του NBA.
Μιλάμε για πλήρη συναισθηματική εξάντληση. Τουλάχιστον, με όλα αυτά, δεν υπήρξε χρόνος για την ομφαλοσκόπηση και εσωστρέφεια που σέρνει συνήθως η «Κυριακίλα» όταν απλώνεται στην πόλη μετά το σούρουπο.
Θυμήθηκα μια ατάκα του αείμνηστου Αμερικανού συγγραφέα Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, ο οποίος είχε γράψει τόνους κειμένων γύρω από το τένις: «Σας προκαλώ να προσπαθήσετε να φανταστείτε πώς μπορεί να είναι το να βρίσκεσαι ανάμεσα στους εκατό καλύτερους στον κόσμο σε κάτι. Σε οτιδήποτε». Ο Τσιτσιπάς είναι σαφώς στην πεντάδα κι ακόμα πιο πάνω.
Η πιο ισχυρή εικόνα αυτού του τριημέρου μεγάλων προσδοκιών και αναπάντεχων δραμάτων ήταν βεβαίως εκείνη με τον προστατευτικό κλοιό που δημιούργησαν με δάκρυα στα μάτια και κάπου μεταξύ απόγνωσης και ελπίδας, οι συμπαίκτες του γύρω από τον Έρικσεν για να τον προστατεύσουν από το αδιάκριτο, αδηφάγο και κανιβαλικό βλέμμα της κάμερας, των μέσων, των θεατών, όλων μας.
Την ξανασκέφτηκα αυτήν την πολυδιάστατη εικόνα που μεταξύ άλλων λειτουργεί και ως σύμβολο ομαδικής αλληλεγγύης, την Κυριακή το βράδυ όταν μέρος της ντόπιας «δημοκρατίας του διαδικτύου» είχε αρχίσει ήδη να ξερνά σαρκασμό, χαιρεκακία και αγνή, αμόλυντη σκατοψυχία εις βάρος του Τσιτσιπά. Οι πρωταθλητές των ατομικών αθλημάτων, ειδικά του τένις που απαιτεί πολύωρο και αλύπητο performance, είναι διαρκώς εκτεθειμένοι και δεν μπορούν να κρυφτούν μέσα σε κάποια ομάδα.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Δημητρη Πολιτάκη, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου