H κυβέρνηση έχει φέρει τα πάνω κάτω στην ελληνική επικράτεια, οδεύει σταθερά στον αυταρχισμό και στην αποδιάρθρωση της κοινωνίας με τα νομοθετήματά της, που διαλύουν τον εργασιακό ιστό, και η αντιπολίτευση, σύμπασα, φαίνεται να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Βγάζουν εδώ εκεί καμιά ανακοινωσούλα διαμαρτυρίας τάχα για τις αυθαιρεσίες της κυβέρνησης και αυτό ήταν όλο... Διαφωνούν και οργίζονται, δεν λέω, αλλά τι να το κάνεις όταν αυτόν τον «θυμό» δεν τον κάνεις σημαία σου και να προσπαθήσεις να τον μεταδώσεις στην κοινωνία, που ούτως ή άλλως διακατέχεται από αυτόν αλλά δεν έχει στήριγμα [πολιτικό υποκείμενο] να τον εκφράσει στην πολιτική σκηνή;
Και μετά αναρωτιούνται γιατί τα κόμματα αυτά δεν λένε να κερδίσουν νέους ψηφοφόρους. Πώς να πειστούν αυτοί οι ψηφοφόροι; Και ας λησμονήσουμε εδώ την κατάθλιψη στην οποία βυθίστηκαν πολλοί από αυτούς, της Αριστεράς κυρίως, μετά τη διαχείριση της διακυβέρνησης εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται ότι [όλα] τα κόμματα νοιάζονται για την εξουσία πρώτα και μετά για τις ανάγκες και τον πόνο της ελληνικής κοινωνίας
. Αγλαόν παράδειγμα η στάση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. στη μεταβίβαση του Ελληνικού – ουσιαστικά ενέκριναν [έστω επί της αρχής] τη μεταβίβαση αυτού του μοναδικού «φιλέτου» σε εταιρεία του Λάτση με έδρα, λέει, το Λουξεμβούργο. Γιατί; Διαφώνησαν Φίλης και Δρίτσας –και; Τέλος πάντων δεν τα λες κόμματα της Αριστεράς τέτοια κόμματα. Ασφαλώς κάτι πρέπει να κάνουν όσοι ακόμη ενδιαφέρονται για το μέλλον της ελληνικής Αριστεράς – ακόμη και η μείζων αντιπολίτευση ή κυρίως αυτή.
Συμπέρασμα (;): Ο κόσμος χάνεται και η Αριστερά σέρνεται. Εχει μάλλον χάσει κάθε επαφή με τη νέα ψηφιακή πραγματικότητα, με την εμφάνιση αυθόρμητων και αυτόνομων κινημάτων «από τα κάτω», τα οποία ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να προσεγγίσει, ώστε να μάθει· έχει επίσης ξεχάσει την περιφέρεια και τους αγρότες [βλέπεις κάνα κείμενο εδώ εκεί...]. Με λίγα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ (που νομίζει ότι [και θέλει] να εκπροσωπεί μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς) δεν μπορεί να «εισχωρήσει», υπ’ αυτές τις συνθήκες, στη ζώσα ελληνική πραγματικότητα, δεν μπορεί να δει την ποικιλία, τη νέα τεχνολογία, τον αφανισμό του προλεταριάτου [του ποιου;], αδυνατεί να ερμηνεύσει τις νέες ανάγκες, να δει τις καινούργιες προοπτικές. Με αρχηγοκεντρικά κόμματα δεν μπορεί να πάει μπροστά η Αριστερά· και όποιος «επενδύει» σε λαμπερά, νεανικά πρόσωπα δεν έχει και τόση επαφή με τη νέα πραγματικότητα –τι να κάνουμε; Και να πεις ότι είχε να κάνει με καμιά σοβαρή κυβέρνηση – για ακροδεξιό μόρφωμα πρόκειται.
Ανάγκη πάσα λοιπόν μια επαναξιολόγηση της σκουριασμένης και κουρασμένης ιδεολογίας της – και μπορεί να το κάνει αυτό αρκεί να ξεφύγει από την αυταρέσκειά της και την οίησή της, διότι έχει μιανθεί από αυτές τις ένννοιες· και επιτέλους μία αυτοκριτική φαντάζει εκ των ων ουκ άνευ τούτες τις δύσκολες για την ελληνική κοινωνία στιγμές [εποχές].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου