Ήμουν μικρό παιδί και θυμάμαι τον Ζάχο Χατζηφωτίου σε μια τηλεοπτική εκπομπή, από τις ελάχιστες που είχε η κρατική τηλεόραση, κατά την οποία προσπαθούσε να εξευρωπαΐσει τους Έλληνες, διδάσκοντάς τους τη χρήση αποσμητικού για τις μασχάλες και την αξία του πρωινού ντους πριν ξεκινήσει η... μέρα και μπει το πόπολο στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ.
Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε, τα αποσμητικά για τις μασχάλες είναι ευρέως διαδεδομένα, ωστόσο λίγα έχουν αλλάξει όσον αφορά τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τον κόσμο που επιβιβάζεται σε αυτά. Συνωστισμένοι στις στάσεις, στοιβαγμένοι στα λεωφορεία (δείτε το Α5 για παράδειγμα και εν μέσω πανδημίας), τα τρόλεϊ και το μετρό.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε και λίγα έχουν αλλάξει σε σχέση με τις αγωνίες του ταλαίπωρου Έλληνα, εκτός από ένα μικρό διάστημα, αυτό την περίοδο της ευφορίας, όπου ο Μήτσος μέσα σ΄ένα βράδυ έγινε Δημήτριος, για να ξαναγίνει Μήτσος όταν το όνειρο τελείωσε.
Σήμερα μια δεκαετία μετά την κρίση, έχουμε γίνει κακομοίρηδες, όχι μόνο γιατί σχεδόν 7 στους 10 Έλληνες, ήτοι το 68,3% του πληθυσμού ζει κοντά στο όριο της φτώχειας, ούτε μόνο επειδή, σύμφωνα με τη Eurostat, η ανεργία στην Ελλάδα ανέρχεται στο 15,9% και η ανεργία των νέων στο 34,2%.
Δεν μας κάνει απαραίτητα κακομοίρηδες το γεγονός ότι μετά την δεκαετή κρίση, μας χτύπησε η πανδημία και περισσότεροι από 12.000 συμπολίτες μας έχουν χάσει τη ζωή τους.
Ούτε επειδή το 78% των πολιτών στην Ελλάδα, σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο του Απριλίου 2021, πιστεύουν πως η γενική κατάσταση στην χώρα είναι κακή και το 81% πιστεύπως τους επόμενους 12 μήνες η κατάσταση στην οικονομία δεν θα βελτιωθεί.
Δεν είμαστε κακομοίρηδες επειδή η κατάργηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας διευρύνει το φάσμα εκείνων που θεωρούνται πλέον ευάλωτες ομάδες και θα απειλούνται να βρεθούν στο δρόμο.
Ούτε επειδή οι νεόπτωχοι θα αυξηθούν, ή λόγω του ότι οι εργαζόμενοι εξευτελίζονται με μισθούς πείνας υπό την απειλή, ευθέως εκφρασμένης ή ελαφρώς συγκαλυμμένης, της βιοποριστικής εκτέλεσής τους.
Είμαστε κακόμοιροι γιατί αποδεχόμαστε, την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, να μιλάμε για τρίχες με αφορμή την ανάρτηση στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης της κ. Αφροδίτης Λατινοπούλου και τις αντιδράσεις που προέκυψαν. Είμαστε κακόμοιροι γιατί το επιτρέπουμε στους πολιτικούς και στους δημοσιογράφους.
Μέλος του δεύτερου κλάδου είμαι και εγώ και έχω μερίδιο ευθύνης. Εάν σιωπήσω είμαι συνένοχος. Εκούσια ή ακούσια, λοιπόν, παραπλανούμε τους Έλληνες πολίτες, αντί να τους ενεργοποιήσουμε για μια καλύτερη ποιότητα ζωής και παιδείας.
Ίσως είμαστε όλοι το ίδιο τελικά, ένας λαός αποχαυνωμένος, παρ΄όλες τις προκλήσεις που δέχεται για να ξυπνήσει.
Και όμως εξακολουθώ να πιστεύω πως υπάρχει και άλλος δρόμος...
Δημοσθένης Γκαβέας
huffingtonpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου