...των τετελεσμένων γεγονότων...
Γιάννης Τριάντης
Η άρνηση του Ισραήλ να υπάρξει βιώσιμο Παλαιστινιακό κράτος κι όχι καρικατούρα κράτους, υποστηρίχτηκε από την εκτατική λογική των εποικισμών:
Από το 1994 ως το 2000 ο αριθμός των Εβραίων εποίκων στα παλαιστινιακά κατεχόμενα εδάφη έχει διπλασιαστεί. Και μετά τη... Συμφωνία του Όσλο (1993), εγκαταστάθηκαν στην Δυτική Όχθη τόσοι Ισραηλινοί όσοι και τα είκοσι πέντε προηγούμενα χρόνια.
Γνωστά αυτά. Τα υπενθυμίζει και ο Ρεζίς Ντεμπραί στο ενδιαφέρον βιβλίο του «Οδοιπορικό στις χώρες της Βίβλου», με προλογικό σημείωμα του Σταύρου Ζουμπουλάκη (εκδ. Πόλις).
Ο διαπρεπής Γάλλος στοχαστής σημειώνει ότι οι Ισραηλινοί κέρδισαν την εδαφική μάχη, καθώς μόλις το 22% του παλαιστινιακού εδάφους την εποχή την εποχή της βρετανικής κυριαρχίας δεν ελέγχεται από το Ισραήλ, αλλά προβλέπει ότι «οι Παλαιστίνιοι θα κερδίσουν την δημογραφική μάχη»…
πανερχόμαστε στην ειρηνοφόρα λύση των δύο κρατών. Το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι την ιδέα αυτή την έχουν απορρίψει οι Παλαιστίνιοι, όταν αρνήθηκαν το Ψήφισμα 181 του ΟΗΕ, το 1947.
Πράγματι, την απέρριψαν. Διότι δινόταν στους Ισραηλινούς γη δυσανάλογα μεγαλύτερη του πληθυσμιακού ποσοστού τους. Έκτοτε, πέραν των εποικισμών, το θέμα που έθεταν μονίμως οι Παλαιστίνιοι ήταν-και είναι- η επιστροφή των δικών τους προσφύγων.
Όμως, παρά το Ψήφισμα 194 του ΟΗΕ για επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους, αυτό ουδέποτε υλοποιήθηκε. Κι όταν το έθεσε ο Αραφάτ κατά την διάρκεια της ειρηνευτικής πρωτοβουλίας του Κλίντον, με πρωθυπουργό του Ισραήλ τον Έχουντ Μπάρακ, η ευθύνη για το ναυάγιο της πρωτοβουλίας καταλογίστηκε στον ηγέτη των Παλαιστινίων…
Και τώρα; Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, με κυρίαρχο στοιχείο την «τακτική των τετελεσμένων γεγονότων» εκ μέρους του Ισραήλ, ουδεμία λύση διαφαίνεται στον ορίζοντα, τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον. Αυτό που έγραψε ο Ντεμπραί το 2007, ισχύει και σήμερα:
«Οι φυσικές, οικονομικές και ανθρώπινες βάσεις ενός «βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους» βρίσκονται υπό εξαφάνιση, κατά τέτοιον τρόπο ώστε η «Two-States solution» (λύση των δύο κρατών), το «δίκαιο και ισοβαρές διαζύγιο» (Άμος Οζ), η καταμερισμένη επικράτεια ανάμεσα σε δύο εθνικές εστίες, η μία μικρότερη από την άλλη, αποστρατικοποιημένη αλλά κυρίαρχη, βιώσιμη και συνεχής μοιάζουν πια με κενές λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιούνται στον συντελεσμένο μέλλοντα».
Η σημερινή ανάφλεξη
Μιας και σχεδόν όλα έχουν ειπωθεί από διάφορες πλευρές για την αιματηρή κρίση, επιγραμματικώς πως κάποιες σημειώσεις:
*Στρατιωτική ισχύς-Απώλειες: Συντριπτική η υπεροπλία του Ισραήλ έναντι της Χαμάς και των Παλαιστινίων συνολικά. Όσο για τις ανθρώπινες απώλειες και την καταστροφή υποδομών, οποιαδήποτε απόπειρα καταγραφής και συγκρίσεων δεν έχει νόημα. Το κόστος είναι τεράστιο για τους Παλαιστίνιους. Διαχρονικά.
*Διεθνής Κοινότητα: Άσαρκες εκκλήσεις για ειρήνευση, από ΗΠΑ, Ευρώπη και ΟΗΕ, ανύπαρκτες οι ουσιαστικές πρωτοβουλίες και κατά το μέγα μέρος τους υπέρ του Ισραήλ. Βασική βακτηρία οι ΗΠΑ, οι οποίες άρχισαν να εμπλέκονται ενεργά και σταθερά μετά το Συνέδριο των Σιωνιστών στη Νέα Υόρκη, το 1942.
Κατά τούτο, δεν φαίνεται ότι μπορεί να αλλάξει η στάση των Αμερικανών, παρ΄ότι ο μέχρι τώρα προσεκτικός Μπάιντεν δεν εμφορείται από τις ιδέες του Τράμπ.
*Ενδοπαλαιστινιακή σύγκρουση: Από το 2006 που η Χαμάς κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές, το χάσμα μεταξύ της Παλαιστινιακής Αρχής και της Χαμάς διευρύνεται. Αιματηρές συγκρούσεις, αδελφοκτόνα σύρραξη, αύξηση της επιρροής των σκληρών.
*Το ΄να χέρι νίβει τ΄ άλλο: Οι ρουκέτες της Χαμάς, με αφορμή τις πρόσφατες προκλήσεις των Ισραηλινών, αλλά και με «γόμωση» την οργή για την εν γένει συμπεριφορά του Ισραήλ, ενισχύουν την εικόνα της στο εσωτερικό και την καθιστούν κυρίαρχη δύναμη εις βάρος της Παλαιστινιακής Αρχής του Αμπάς. Όμως, έτσι, βολεύεται εξ αντικειμένου και ο Νετανιάχου:
Ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά της ισραηλινής κοινωνίας, ικανοποιούνται οι απαιτήσεις των ακροδεξιών για σκληρή αντιμετώπιση, ενισχύεται η πιθανότητα να σχηματιστεί κυβέρνηση υπό τον Νετανιάχου-ή με συμμετοχή του- και απωθείται κάπως η επαναφορά στο προσκήνιο της υπόθεσης δωροδοκίας του.
*Ο Ερντογάν: Πασιφανής η φιλοδοξία του να αναδειχθεί η Τουρκία ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου.Ανήσυχος από την «Συμφωνία του Αβραάμ»(Συμφωνία του Ισραήλ με αρκετές μουσουλμανικές χώρες για εξομάλυνση των σχέσεων), αλλά και από το γεγονός ότι το Ιράν και η Σαουδική Αραβία δεν βλέπουν με καλό μάτι την φιλοδοξία του, ο ηγέτης της Τουρκίας επενδύει στην Χαμάς και την (υπο)στηρίζει με κάθε μέσο.
Η στάση αυτή, σε συνδυασμό με τους βαρύτατους χαρακτηρισμούς εναντίον του Ισραήλ(κράτος-τρομοκράτης κλπ), κλείνει το μάτι σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο και προπάντων στις κοινωνίες των χωρών που έχουν υπογράψει την «Συμφωνία του Αβραάμ»(Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν, Σουδάν, Μαρόκο).
Ταυτόχρονα, προσπαθεί να ενισχύσει την τρωθείσα εικόνα του στο εσωτερικό της Τουρκίας( αρνητικότατες οι δημοσκοπήσεις), τη στιγμή που η χώρα δοκιμάζεται οικονομικά και εντείνεται η κατακραυγή για τις επιλογές του.
Όμως αυτό που ίσως έχει μεγαλύτερη σημασία για το μέλλον, είναι η δυναμική του μουσουλμανικού πληθυσμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δυναμική με απειλητικά συμφραζόμενα, που έχει εσχάτως σημείο αναφοράς ο Ερντογάν.
Μείζον θέμα, που απασχολεί ήδη την Γαλλία(με κάποιες βλακώδεις και απαράδεκτες προτάσεις για…στρατιωτικό νόμο!), αλλά ταυτόχρονα αναζωπυρώνει την συζήτηση για τον περιώνυμο πολυπολιτισμό.
*Η Ελλάδα: Η θεαματική πολυεπίπεδη προσέγγιση με το Ισραήλ-χρήσιμη και αποδοτική για τη χώρα μας- επ' ουδενί επιτρέπει την ταύτιση με θηριώδεις επιλογές και την συνολική συμπεριφορά του έναντι των Παλαιστινίων.
Οι διακριτές αποστάσεις στο θέμα αυτό και η σταθερή υπόμνηση για την ανάγκη δύο κρατών συνιστούν δίκαιη στάση. Όχι ουδέτερη. Δίκαιη.
Αυτό το συμμερίζονται ουκ ολίγοι Ισραηλινοί (συγγραφείς, διανοούμενοι, ακτιβιστές κ.α.), καθώς και ένα μέρος της ισραηλινής κοινωνίας.
Η οποία, μιας και το΄φερε η κουβέντα, διάκειται μεν θετικά απέναντι στη χώρα μας(απόδειξη η εισροή τουριστών από το Ισραήλ), αλλά το ίδιο έκανε και απέναντι στην Τουρκία, όταν οι σχέσεις της γείτονος με το Ισραήλ ήταν ανέφελες.
Ας ληφθεί, τέλος, υπόψιν ότι η Χαμάς χειροκρότησε την μετατροπή της Αγιά-Σοφιάς σε τζαμί και δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της για την ποικίλη υποστήριξη που της παρέχει ο Ερντογάν.
*Αντισημιτισμός: Υπαρκτός και επικίνδυνος σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όμως η κριτική για την στάση του Ισραήλ στο Παλαιστινιακό δεν συνιστά εκδήλωση αντισημιτικών διαθέσεων. Τελεία και παύλα.
Υ.Γ. (1): Για την ιστορική γη της Παλαιστίνης, την εκδίωξη και την διασπορά των Εβραίων, την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ με την εθνοκάθαρση εναντίον των Παλαιστινίων και για λοιπά συναφή θέματα μπορούμε να συζητούμε επί μέρες…
Υ.Γ. (2): Υπάρχει άλλο ένα εξαιρετικό βιβλίο του Ρεζίς Ντεμπραί. Τίτλος, «Εγκώμιο των συνόρων» (εκδ. Εστία). Το θυμήθηκα τώρα, διαβάζοντας τους -ατυχείς, κατά τη γνώμη μου-σχολιασμούς εναντίον της Προέδρου της Δημοκρατίας με αφορμή την φωτογραφία στον φράχτη του Έβρου...
news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου