Κυβέρνηση ιδιωτικής χρήσεως...

Δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση, κρυπτόμενη πίσω από ένα διορισμένο από την ίδια διοικητικό συμβούλιο δημόσιας επιχείρησης, επιχειρεί να εξυπηρετήσει ιδιωτικό όμιλο εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος, όπως συμβαίνει στην... περίπτωση των ΕΛΠΕ.

Αυτή είναι η αντίληψη και η φιλοσοφία της συγκεκριμένης κυβέρνησης που, παρά τα όσα δίδαξε η πανδημία στις περισσότερες κυβερνήσεις για τον αναντικατάστατο ρόλο του κράτους, παραμένει προσηλωμένη σε παρωχημένα νεοφιλελεύθερα δόγματα, κολλημένη στη λατρεία της ιδιωτικής απληστίας.

Ωστόσο, στην περίπτωση του Ομίλου Λάτση και στη σπουδή της κυβέρνησης να ικανοποιήσει κάθε απαίτησή του, αναδεικνύεται κάτι εξαιρετικά νοσηρό και σκοτεινό. Προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι η Ν.Δ. έκανε προεκλογική σημαία της το «ξεμπλοκάρισμα» της επένδυσης στο Ελληνικό.

Ούτε το γεγονός ότι, από την πρώτη μέρα της εκλογής της, τουλάχιστον πέντε υπουργοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη και ο ίδιος προσωπικά αναλώθηκαν σε σειρά νομοθετικών «εξυπηρετήσεων» και σε επικοινωνιακές επιχειρήσεις «μπουλντόζας» για να συντηρήσουν ένα επενδυτικό αφήγημα εξαιρετικά αβέβαιης έκβασης.

Με λίγα λόγια, δεν είναι τυχαίο ότι τα έδωσαν και τα δίνουν όλα στον «εθνικό επενδυτή». Του οποίου η συμβολή στη δημόσια οικονομία είναι εξαιρετικά ασαφής. Στην περίπτωση του Ελληνικού, μάλιστα, το κράτος έχει εδώ και δέκα χρόνια αποδυθεί σε μια χρονοβόρα και δαπανηρή νομοθετική και γραφειοκρατική διελκυστίνδα, χωρίς να έχει δει ένα ευρώ από τον μελλοντικό ιδιοκτήτη του μεγαλύτερου και πολυτιμότερου παραθαλάσσιου οικοπέδου στην Ευρώπη.

Στην περίπτωση των ΕΛΠΕ, η συγχώνευση του κρατικού γίγαντα με έναν ιδιωτικό νάνο του πετρελαίου στη χώρα μας πριν από 18 χρόνια εξελίχθηκε σκανδαλωδώς σε κυριαρχία του δεύτερου επί του πρώτου.

Δυστυχώς με τη διαχρονική συνέργεια διαδοχικών κυβερνήσεων, που πάντως διέσωσαν τα προσχήματα με τη διατήρηση του δικαιώματος του Δημοσίου να ορίζει την πλειοψηφία των μελών της διοίκησης στον δεύτερο σε μέγεθος ενεργειακό όμιλο της χώρας και έναν από τους μεγαλύτερους στη ΝΑ Ευρώπη, που χτίστηκε με δημόσιους πόρους εδώ και επτά δεκαετίες.

Τώρα η κυβέρνηση φαίνεται ότι μεθοδεύει την κατάργηση και αυτού του τελευταίου ελάχιστου δεσμού του Δημοσίου με την τεράστια ενεργειακή περιουσία του, για να την παραδώσει αδάπανα στον αγαπημένο της «εθνικό επενδυτή». Πράγμα που την καθιστά εξευτελιστικά και επικίνδυνα κυβέρνηση ιδιωτικής χρήσεως...

efsyn.gr