Σε 300, και πλέον, μέτρα υψόμετρο της Νάξου το χωριό είναι –πώς το λένε στην Αθήνα;– covid free. Με τον Γιώργο μας πλάκωνε για χρόνια το ίδιο αθηναϊκό τσιμέντο της ίδιας πολυκατοικίας· ένας όροφος μας χώριζε.
Ώσπου εκείνος λευτερώθηκε, πήγε να... βρει το νόημα της ζωής στο χωριό! Ακριβώς όχι μέσα στο χωριό, αλλά στις παρυφές του, στα κτήματα, στο βουνό.
Εκεί έξω, στο ύπαιθρο της υπαίθρου, τον βρήκα με την κινητή τηλεφωνία τών ακίνητων της πόλης. Προσπάθησα να φανταστώ το τοπίο –το είχε ανάγκη το φυλακισμένο μυαλό ενός έγκλειστου Αθηναίου. Του ζήτησα να μου περιγράψει την ανοιχτοσύνη, τη ζωή εκεί, τα ζωντανά, τα λίγα πρόβατα που εκτρέφει, τις λίγες κατσικούλες, τις καλλιέργειες.
Μου είπε για τα ξερικά αμπέλια που βγάζουν κρασί 17 βαθμών –«άμα πίνουν εδώ το κρασί των Μεσογείων, λένε ‘’νερό μου δίνεις;’’».
Μου είπε και άλλα. Για τα πρόβατα που τα έχει ελεύθερα να βόσκουν τα βράδια και κουρνιάζουν το πρωί «γιατί φοβούνται τον ήλιο», αντίθετα με τις κατσίκες «που τρομάζουν με το νερό –μια σταγόνα να πέσει πάνω τους τρέχουν να κρυφτούν».
Για τους νότιους ανέμους που άμα πιάνουν τους σαρώνουν. Για δέκα παιδιά που έχει το σχολείο του χωριού, ενώ στα δικά του χρόνια είχε πάνω από διακόσια. Για την ανεμελιά, την ηρεμία και το πέρασμα του χρόνου που εκεί, στα ψηλά και τα άνυδρα, κυλάει αργά.
Για την ακρίβεια δεν κυλάει, σκαρφαλώνει ορειβατώντας και γι' αυτό γερνάει τους ανθρώπους πιο δύσκολα. Κάνα μισάωρο κράτησε η συζήτηση και ήταν γεμάτη εικόνες και ήχους, κυριολεκτικά, βουκολικούς με τα κουδούνια των προβάτων σε συνεχή ηχητική υπόκρουση. Ένα μισάωρο περιγραφής της πραγματικής ελευθερίας...
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου