Οι γιατροί είχαν ανέκαθεν εξουσία πάνω στη ζωή των ανθρώπων, την ασκούσαν όμως ως επί το πλείστον ατομικά, στο νοσοκομείο ή το ιατρείο.
Η εξουσία αυτή στηρίζεται στη γνώση/επιστήμη που φέρει ο γιατρός και η οποία είναι απρόσιτη στον ασθενή, εξ ου και έχει έντονα μυστικιστικά στοιχεία.
Στην πανδημία ωστόσο, οι γιατροί εκτοξεύθηκαν απότομα στη δημόσια σφαίρα. Έγιναν... τηλελοιμωξιολόγοι που βγαίνουν καθημερινά στα κανάλια για να συμβουλέψουν το φοβισμένο πλήθος ή να το νουθετήσουν όταν απειθαρχεί.
Η εξουσία τους πλέον δεν αφορά τον τάδε η τον δείνα μεμονωμένο ασθενή, αλλά ορίζει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, γίνεται βιοπολιτική. Μια βιοπολιτική όμως που αρνείται τον πολιτικό χαρακτήρα της και επιμένει ότι ασκείται καθαρά επιστημονικά.
Το θεμέλιό της παραμένει η γνώση/επιστήμη, αλλά στον βαθμό που έχει ξεφύγει από το στενό πλαίσιο της κλινικής πρακτικής όπου μπορεί να εφαρμοστεί/ελεγχθεί, οι κρίσεις και τα πορίσματά της γίνονται όλο και πιο ενδεχομενικά ή και αποδεικνύονται συχνά λάθος, κλονίζοντας την ισχύ της πάνω στους υπηκόους της.
Έτσι, οι τηλελοιμωξιολόγοι βιώνουν την απομάγευση της εξουσίας τους. Όσο μεγαλύτερη η δημοσιότητα που απολαμβάνουν, τόσο πιο έντονη η απομάγευση. Ο κόσμος τους αντιμετωπίζει πλέον περισσότερο ως πολιτικούς, παρά ως επιστήμονες.
Και τους αποδοκιμάζει όπως τους πολιτικούς όταν δεν πραγματοποιούν όσα υποσχέθηκαν. Η αποδοκιμασία αυτή μάλιστα, δεν είναι υποκειμενική, απορρέει από τα αντικειμενικά πενιχρά αποτελέσματα του πειράματος στο οποίο υπέβαλαν με το ζόρι όλη την κοινωνία.
Είναι, με δυο λόγια, evidence based κράξιμο, περισσότερο, δηλαδή, επιστημονικό από τις εκτιμήσεις των τηλελοιμωξιολόγων εδώ και έναν χρόνο.
Dimitris Tsirkas (FB)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου