Να πάρουμε τις ζωές μας πίσω...

Διανύουμε ήδη τον δεύτερο χρόνο της πανδημίας και τα πράγματα είναι ακόμα αβέβαια. Οι εμβολιασμοί είναι ελπιδοφόρα εξέλιξη, δεν ξέρουμε όλα όσα θα θέλαμε σχετικά με το επίπεδο ασφαλείας, τη διάρκεια και τις παρενέργειές τους.

Η ζέστη θα... είναι σύμμαχος, αλλά δεν θα κρατήσει για πάντα. Και την ίδια ώρα, που τα διαδοχικά ανοίγματα θα προκαλέσουν λογικά αύξηση κρουσμάτων, τα νοσοκομεία έχουν ήδη γονατίσει από τη διαχείριση των ήδη υφιστάμενων.

Η διαχείριση της πανδημίας και του Εθνικού Συστήματος Υγείας από την κυβέρνηση είναι το ένα μείζον ζήτημα.

Το άλλο είναι η κρίση στην οικονομία και οι τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις. Πολλές μικρές επιχειρήσεις δηλώνουν ότι δεν θεωρούν πλέον πιθανό να ανακάμψουν. Τα επιμελητήρια εκφράζουν φόβους για δεκάδες χιλιάδες λουκέτα, ενώ τεράστια προβλέπεται να είναι και η έκρηξη της ανεργίας.

Και εκεί που θα περίμενε κανείς από μια κυβέρνηση να ετοιμάσει ένα σχέδιο ενίσχυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και της απασχόλησης και να απαιτήσει από τους επιχειρηματίες να βάλουν πλάτη, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θεσμοθετεί και επισήμως την απλήρωτη υπερεργασία και την εργοδοτική αυθαιρεσία πλήττοντας εκατομμύρια μισθωτούς.

Και το χειρότερο απ’ όλα: Η χώρα μας βρίσκεται πια στον δωδέκατο χρόνο μιας διαρκούς κρίσης.  Άνθρωποι που το 2010 ήταν 30 χρόνων και ήλπιζαν ότι θα μπορέσουν να χτίσουν ένα αξιοπρεπές μέλλον σήμερα έχουν περάσει τα 40 και βλέπουν τις συνθήκες γύρω τους να επιδεινώνονται συνεχώς.  Όσοι έχουν τη δυνατότητα εγκαταλείπουν την Ελλάδα.

Αυτή είναι η κατάσταση.

Και αυτό που χρειάζεται είναι να πάρουμε τις ζωές μας πίσω. Να υπερασπιστούμε αποφασιστικά την εργασία, τη μόρφωση, τη δημόσια υγεία, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Να απαιτήσουμε μια πολιτική εξόδου από την κρίση, που θα είναι δίκαιη και δεν θα τα φορτώνει όλα στους αδύναμους. Αυτό είναι από εδώ και εμπρός το καθήκον και η υποχρέωσή μας...

ΑΥΓΗ