Θα το κάνω το εμβόλιο ακόμα κι αν...

Έμεινα έγκυος στο πρώτο μου παιδί -τον Άλεξ- στα 38 μισό μου. 

Πριν από 15 χρόνια. 

Μπορεί να φαίνεται δίπλα μας το «πριν από 15 χρόνια», αλλά δεν είναι ακριβώς δίπλα μας όταν μιλάμε για... το επιστημονικό γίγνεσθαι, το οποίο προελαύνει γεωμετρικά σε σχέση με τη δική μας αριθμητική ωρίμανση ως είδος -αλλά αυτό θα το αναλύσουμε άλλη φορά, το χω στο νου μου.

Είναι προφανές ότι ήμουν last chance Maria, ως πιθανή μητέρα τουλάχιστον, κάτι που δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα, εγώ παιδιά ήθελα να κάνω για να τα μεγαλώσω, όχι για να διαιωνίσω το (ΙΟΥ) γονίδιο... Το (ΙΟΥ) γονίδιο μπορεί να ήταν και ανασταλτικός παράγοντας στη διαιώνιση του είδους, αλλά κι αυτό άλλη φορά θα το πούμε.

Πάω λοιπόν στο γιατρό, μπλα μπλα, μου λέει προγεννητικός. 

Λέω οκ. Πρώτη είναι η αυχενική διαφάνεια, όπως γνωρίζετε οι περισσότεροι. 

Αυτό είναι μια εξέταση που έχει ως βασική συνιστώσα την ηλικία, μου βγάζει ένα διαστημικό νούμερο πιθανότητας να έχει το παιδί την ιξ ανωμαλία. 

Νο γουόρις, λέει ο γιατρός, θα κάνουμε στο εξάμηνο αμνιοπαρακέντηση, ναι λέω εγώ, σε όλα ναι έλεγα, εγώ να ξέρετε δεν είμαι «γιατρός του ίντερνετ», ο άλλος έχει πάει κι έχει φάει τη ζωή του πάνω στα βιβλία για να μάθει πέντε πράγματα, θα πάω εγώ να του πω όχι για να κάνω το κομμάτι μου;

Όχι, όχι εγώ. 

Όταν με το καλό ήρθε ο έκτος μήνας, μου λέει ο γιατρός να σε ενημερώσω, λέω παρακαλώ, λέει υπάρχει μια άξια λόγου πιθανότητα να χάσεις το παιδί -χωρίς να έχει τίποτα- με την αμνιοπαρακέντηση, λέω οκ, νότεντ. 

Εννοείται ότι την έκανα. 

Και εννοείται ότι είχα άγχος. 

Ζυγίστηκαν -δύσκολο ζύγι- δύο πράγματα εκεί: 

Το ένα ήμουν εγώ: Αν θα έχανα το παιδί, η απογοήτευση, η πιθανότητα να μην κάνω ποτέ άλλο, μπλα μπλα, ΕΓΩ. 

Το άλλο ήταν το καλό του όποιου παιδιού θα έφερνα στον κόσμο, το ΑΛΛΟ, το ευρύτερο, το έξω από το ΕΓΩ. 

Κέρδισε το άλλο. Το έξω από το ΕΓΩ. 

Γενικά είμαι της άποψης ότι συχνά και όταν αυτό έχει ένα γενικότερο πρόσημο στη ζωή, πρέπει να κερδίζει το «άλλο». 

Είναι μια θεώρηση των πραγμάτων που είναι πολύ εύκολη στα λόγια, αλλά ιδιαίτερα δύσκολη στην πράξη. 

Συχνά ερχόμαστε σ' αυτήν την εσωτερική διένεξη: 

ΕΓΩ vs το ΑΛΛΟ. 

Όταν το «άλλο» έχει επίσης να κάνει μ' εμάς, πρόκειται περί ψευτοδιλήμματος. 

Όταν, όμως, το «άλλο» έχει να κάνει με κάτι ευρύτερο από εμάς, με ένα βήμα που πρέπει να κάνουμε με πιθανό δικό μας κόστος, προκειμένου να πάει δύο βήματα μπροστά το είδος, ο κόσμος, τότε το δίλημμα είναι αυθεντικό. 

Το κάνανε πολλοί ανθρωποι αυτό το βήμα. 

Με κόστος. Αυτοί που μνημονεύουμε, συνήθως πλήρωσαν με τη ζωή τους, δεν θα τους απαριθμήσω εδώ αν και μου έρχονται μπόλικοι και μπόλικες στο μυαλό. 

Θα το κάνω το εμβόλιο ακόμα κι αν μου πούνε ότι πρέπει να μου το καρφώσουν μέσα στο μάτι, εκεί θέλω να καταλήξω.

Θα προστατευθώ εγώ, θα προστατεύσω άλλους, θα πάμε ένα βήμα μπροστά, αυτό το όπλο έχουμε, όλα τα άλλα έχουν αποτύχει, στο μέλλον ο κόσμος μας θα αντιμετωπίσει πολλές τέτοιες περιστάσεις, είναι δεδομένο πλέον, το ξέρουμε, έτυχε σε μας να είμαστε οι πρώτοι, οι πρώτοι πάντα είναι σε μεγαλύτερο κίνδυνο, αλλά είναι κι αυτοί που κάνουν το μεγαλύτερο βήμα. . 

Εξαρχής με άφησαν με ανοιχτό το στόμα οι «εγώ είμαι σε ηλικιακή ομάδα που δεν κινδυνεύει», τους θεώρησα πολύ εγωπαθείς για να το πω ευγενικά. 

Διότι, πολύ απλά, no human is an island. 

Κι όσοι νομίζουν ότι είναι, στο τέλος είναι αυτοί που διαπιστώνουν το λάθος σ' αυτή την αντίληψη, με τον πιο δύσκολο τρόπο.

Maria Dedoussi (FB)