Αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται...

Παντελής Μπουκάλας

Αν υπήρχε κάποιο Επιτελικό Ποινολόγιο για τους κυβερνητικούς παράγοντες, με κριτήριο όχι το αν τα κάνουν μούσκεμα με τις πράξεις τους αλλά το αν τα κάνουν θάλασσα με τις δηλώσεις τους, τότε οι μισοί θα αναγκάζονταν να ανακαλύψουν τη γοητεία της σιωπής. Δεν μιλάω για τίποτε βαριές ποινές, αλλά για...μιαν απλή «στέρηση εξόδου» στα κανάλια, για δύο ημέρες, τρεις, πέντε – αναλόγως.

Επιπλέον, μιλάω αποκλειστικά για τις δηλώσεις που αφορούν την πανδημία, όχι για τις δημόσιες εκμυστηρεύσεις κάθε υπουργού, υφυπουργού, γενικού γραμματέα ή ειδικού Φαρισαίου για τα του χαρτοφυλακίου του: 

Αριστεύουμε λοιπόν ή όχι στην άρτια αντιμετώπιση της πανδημίας, παρά τους 10.000 νεκρούς, πότε ανοίγει η εστίαση και ο τουρισμός, θα κάνουμε ή δεν θα κάνουμε Πάσχα στο εξοχικό, γιατί ένας εμβολιασμένος τουρίστας είναι δέκα φορές ιερότερος από έναν εμβολιασμένο Ελληνα, πότε θα περάσουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τα sms κτλ.; Ο καθείς και οι πέντε απόψεις του.

Η απουσία συνεκτικής αντιπανδημικής πολιτικής και η έγνοια κάθε εξουσιούχου να ικανοποιήσει το ακροατήριό του, δεδομένου ότι ο εγκέφαλος των πολιτικών από μια στιγμή κι έπειτα παίρνει το σχήμα της κάλπης, δημιουργούν ένα εξαιρετικό θερμοκήπιο για την ανάπτυξη του αυτοσχεδιαστικού ταλέντου ενός εκάστου. 

Αλλο ταλέντο αποκαλύπτουν οι μπρούτοι, όπως ο κ. Βορίδης ή ο κ. Γεωργιάδης (ο κ. Καρατζαφέρης θα τους αποκαλούσε απλώς Βρούτους, αλλά τα έχουν αυτά οι πολυκατοικίες), άλλο οι εκ της Κεντροαριστεράς προερχόμενοι, που για να πείσουν ότι είναι «της παράταξης», εμπλουτίζουν πάντα με θυμίαμα τις δηλώσεις τους. Και άλλο, βέβαια, όσοι θέλουν να εμφανίζονται σαν φρόνιμοι γραφειοκράτες που βασίζουν τα λεγόμενά τους στη μελέτη των αριθμών, δηλαδή στη δημιουργική διαχείρισή τους. 

Αν όλοι αυτοί γνώριζαν ότι ειδικοί αντιφατικολόγοι του Μαξίμου (ας τους πούμε Μαξιμιλιανούς) μετρούν καταλεπτώς τις αντιφάσεις και τις αυτοδιαψεύσεις στις οποίες πέφτει κάθε αρμοδίως αναρμόδιος ή αναρμοδίως αρμόδιος για το αν, το πότε και το πώς της «επιστροφής στην κανονικότητα», θα γλιτώναμε τουλάχιστον από τον θόρυβο. 

Από τη σύγχυση δηλαδή, άρα και από τον εκνευρισμό, την απογοήτευση. Επειδή όμως στον τόπο μας η απογοήτευση έχει το μυστήριο γνώρισμα να ενισχύει δημοσκοπικά τους απογοητευτικούς, οι συγχυσμένοι θα συνεχίσουν να εκλιπαρούν για λίγη σιωπή ή ομοφωνία, οι δε ασυγκράτητοι ρήτορες θα συνεχίσουν να ακούν «έλεος» και να πιστεύουν ότι δοξάζονται σαν τέλειοι...

Καθημερινή