Τα βατράχια έχουν να χάσουν μονάχα τις αλυσίδες τους...

Απέναντι στον οδοστρωτήρα που έρχεται δεν αρκούν τα ξεματιάσματα και οι διαλογισμοί. Τα μόνα που μας σώζουν είναι η οργάνωση και ο αγώνας.

Αυτό που πάντα με προβλημάτιζε ανέκαθεν με το φενγκ σούι είναι η αναξιοπιστία του. Για να εξηγηθώ, διαβάζω από τους ειδικούς του... είδους στο σάιτ των Παραπολιτικών την ανάλυση της συνέντευξης του πρωθυπουργού στη Μάρα Ζαχαρέα. Για να είμαι πιο ακριβής, των βατραχιών που κοσμούν το γραφείο τού Κυριάκου Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου:

Το φενγκ σούι προτρέπει να τοποθετήσουμε έναν βάτραχο μέσα στον εργασιακό μας χώρο για να προσελκύσουμε την επιτυχία, την καλή τύχη αλλά και προστασία από κάθε αρνητική ενέργεια και κακό μάτι.

Άντε, στο γραφείο του Μητσοτάκη, της δυναστείας και των εκλεκτών αρίστων, μπορεί το βατράχι σε θέση διαλογισμού να δικαιώσει τη φήμη του. Αν το βατράχι βρεθεί σε κάποιο άλλο ράφι; Σε ένα διαμέρισμα, λόγου χάρη, στο κέντρο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης που το νοικιάζει ένας ιδιωτικός υπάλληλος σε μια εταιρεία, ένας εργαζόμενος σε ένα εργοστάσιο, ένας ιδιοκτήτης μιας μικρής ταβέρνας;

Το βατράχι του μεροκαματιάρη θα βρεθεί σε δεινή θέση αναμφίβολα. Πώς να ανταποκριθούν οι ενεργειακές δυνάμεις στην κατάργηση του οκταώρου; Στις απλήρωτες υπερωρίες; Στους χαμηλούς μισθούς; Στην κατάργηση των συλλογικών διεκδικήσεων;  Ή, στην περίπτωση του επαγγελματία, στα εφιαλτικά χρέη και τα λουκέτα;

Άδικο θα έχει να το πετάξει από το μπαλκόνι, να ξεθυμάνει κιόλας; Ταξική υπόθεση και το φενγκ σούι. Ταξική υπόθεση και η διεκδίκηση της εργασίας και της ζωής ωστόσο. Και απέναντι στον οδοστρωτήρα που έρχεται πολύ σύντομα δεν θα αρκούν τα ξεματιάσματα και οι διαλογισμοί. Τα μόνα που μας σώζουν είναι η οργάνωση και ο αγώνας.

«Η μητέρα των μαχών» είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Για το καλό της κοινωνίας και τις επόμενες γενιές, ελπίζουμε να το εννοεί...

Σπύρος Ραπανάκης

ΑΥΓΗ