Αν υπήρχε βραβείο θράσους...

...θα το κέρδιζε επαξίως ο Κ. Σημίτης...

Μήπως αδικεί τον Κ.Σημίτη ο οξύαιχμος τίτλος του σημερινού σημειώματος; Ας μιλήσουν τα... γεγονότα για να το διαπιστώσουμε.

Ο κ.Σημίτης διατείνεται ότι το Ελσίνκι ήταν μεγάλη επιτυχία γιατί «λύθηκε το πολύπλοκο θέμα της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση» και ότι χαράχτηκε οδικός χάρτης για την επίλυση των ελληνοτουρκικών.

Ταυτόχρονα εγκαλεί την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή ότι πέταξε στα σκουπίδια την ευκαιρία αυτή, αλλάζοντας πολιτική.

Συγκεκριμένα, ισχυρίζεται ότι ο Καραμανλής δεν αξιοποίησε την ρήτρα που ενυπήρχε στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Ελσίνκι, το 1999, και η οποία αφορούσε τις χώρες που ενδιαφέρονται για την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Όμως, τι λέει η εν λόγω ρήτρα; Ηταν όντως συμφέρουσα για τη χώρα μας και αξιοποιήσιμη; Ας δούμε τι διαλαμβάνει:

Το πρός ένταξη κράτος-επομένως και η Τουρκία-, υποχρεούται «να καταβάλει κάθε προσπάθεια για την επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς» και άλλων συναφών θεμάτων. Αλλιώς, θα πρέπει να φέρει την διαφορά ενώπιον Διεθνούς Δικαστηρίου.

Τι προκύπτει από την συγκεκριμένη ρήτρα; Πρώτον, οτι η Ευρωπαϊκή Ενωση, με την σύμφωνη γνώμη και υπογραφή της Ελλάδος, αναγνωρίζει ότι υπάρχει εκκρεμής συνοριακή διαφορά μεταξύ ενός μέλους της (Ελλάδα) και ενός κράτους που ενδιαφέρεται για ένταξη(Τουρκία)!

Και, δεύτερον, ότι το προς ένταξιν κράτος, αν δεν ευοδωθούν οι προσπάθειες διευθέτησης, πρέπει να απευθυνθεί σε Διεθνές Δικαστήριο(π.χ. Χάγη) για να κριθεί από αυτό η διαφορά.

Προσοχή, εδώ: η ρήτρα μιλάει για την δυνατότητα/υποχρέωση  του υποψηφίου για ένταξη κράτους να φέρει μονομερώς στο Δικαστήριο «κάθε εκκρεμή συνοριακή διαφορά». Όχι με Συνυποσχετικό αλλά μονομερώς!

Και μάλιστα χωρίς την δυνατότητα της Ελλάδος να αρνηθεί την διαδικασία αυτή, καθώς τότε η χώρα μας αποδεχόταν την υποχρεωτική  δικαιοδοσία της Χάγης.

Επομένως, θα μπορούσε η Τουρκία να θεωρήσει, πέραν των άλλων, εκκρεμή συνοριακή διαφορά τις «γκρίζες ζώνες», δηλαδή ελληνικά νησιά και βραχονησίδες που ισχυρίζεται ότι της ανήκουν.

Με άλλα λόγια, το Δικαστήριο θα μελετούσε το υλικό, δηλαδή τους ισχυρισμούς της Τουρκίας, και θα αποφαινόταν για ζητήματα της εθνικής μας κυριαρχίας! Δηλαδή, αν ελληνικό έδαφος…ανήκει στην Ελλάδα!

Η ένοχη απόκρυψη…

Τα ως άνω συγκεκριμένα στοιχεία- στοιχεία κι όχι ερμηνείες- καταδεικνύουν  ότι το Ελσίνκι ήταν καταστροφικό για τη χώρα μας. Ακριβώς γιατί αναγνώριζε πανηγυρικά για την Τουρκία ότι υφίστανται «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές».

Και ότι εν δυνάμει, μέσω Χάγης, θα μπορούσε να εντάξει στην επικράτειά της διεκδικούμενα ελληνικά εδάφη.

Τι έκανε, λοιπόν, ο κ.Σημίτης; Πονηρά και  με θράσος προέβη σε μια λαθροχειρία. Αναφερόμενος έκτοτε στο Ελσίνκι, μιλά  για εκκρεμείς διαφορές, «ξεχνώντας»/διαγράφοντας/απαλείφοντας την λέξη συνοριακές! Γιατί το κάνει; Θα το δούμε παρακάτω.

Μήπως, όμως, αδικείται εν προκειμένω ο πρώην πρωθυπουργός; Μήπως θα μπορούσε να πεί ότι η ρήτρα του Ελσίνκι δεν αφορά «γκρίζες ζώνες», αλλά τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ;

Δυστυχώς για τον ίδιο, τα χωρικά ύδατα δεν αποτελούν συνοριακή διαφορά, αλλά δικαίωμα της χώρας μας, το οποίο δύναται να ασκήσει όταν το κρίνει σκόπιμο.

Κατά τούτο, σωστά σημειώνει ο Σταύρος Λυγερός (slpress.gr) ότι ο κ.Σημίτης μετέτρεψε σε διαφορά την απειλή της Τουρκίας(casus belli) για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων.

Φυσικά, ούτε τα όρια της υφαλοκρηπίδος αποτελούν σύνορο. Επομένως, ούτε αυτή η υπαρκτή εκκρεμότης (η μόνη που αναγνωρίζεται από την χώρα μας) συνιστά συνοριακή διαφορά.

Να γιατί ο κ.Σημίτης «ξεχνά» πονηρά την λέξη «συνοριακές» και μιλά για εκκρεμείς  διαφορές. Διότι η συγκριμένη διατύπωση στη ρήτρα του Ελσίνκι δίνει πράσινο φώς στην Τουρκία να θέσει θέμα συνόρων, δηλαδή «γκρίζων ζωνών». Δηλαδή, μοίρασμα ελληνικών εδαφών!

…Και η ολέθρια Μαδρίτη

Δυστυχώς για τη χώρα μας, το καταστροφικό Ελσίνκι ήρθε ως φυσιολογικό επακόλουθο μιας άλλης ολέθριας υπογραφής από την κυβέρνηση του Κ. Σημίτη. Πρόκειται για την  Συμφωνία της Μαδρίτης(8 Ιουλίου 1997).

Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, στη Μαδρίτη, Σημίτης και Ντεμιρέλ υπέγραψαν Συμφωνία με στόχο την μείωση της έντασης μεταξύ των δύο χωρών (είχαν προηγηθεί τα Ιμια) και την ειρηνική διευθέτηση θεμάτων που εκκρεμούν.

Στην Συμφωνία αυτή αναγνωρίζονται ρητώς τα «νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» των δύο χωρών στο Αιγαίο! Ποιά είναι αυτά, αλήθεια, σε ο,τι αφορά την Τουρκία;

Από το 1973 η γείτων έθετε θέμα τέτοιων συμφερόντων στο Αιγαίο. Αποκορύφωμα ήταν τα Ιμια, το 1996. Κι από τότε, ουδέποτε έλειψε από την ρητορική της -το βλέπουμε καθαρά και σήμερα- η αμφισβήτηση μέρους της εδαφικής μας κυριαρχίας.

Αυτές είναι οι «γκρίζες ζώνες». Τις οποίες προβάλλει κάθε τόσο η Τουρκία, ισχυριζόμενη ότι της ανήκουν εκατοντάδες βραχονησίδες αλλά και κατοικημένα ελληνικά νησιά(π.χ. Αγαθονήσι).

Ε, την διεκδίκηση αυτή νομιμοποίησε η κυβέρνηση Σημίτη με την Συμφωνία της Μαδρίτης, αναγνωρίζοντας ότι υφίστανται νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο. Ένα χρόνο μετά από  το γκριζάρισμα των Ιμίων!

Και για να μην υπάρχει καμμιά  αμφιβολία περί τίνος πρόκειται, ήρθε ως επισφράγισμα το Ελσίνκι με τις «συνοριακές διαφορές». Και δη με την σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης!

Αυτά βρήκε μπροστά της η κυβέρνηση Καραμανλή, όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας.

Αν, λοιπόν, ακολουθούσε την επιλογή Σημίτη ,υπήρχε ο κίνδυνος (μέχρι τα τέλη του 2004, όπως όριζε το Ελσίνκι) να προσφύγει η Τουρκία στη Χάγη, με αρωγό την ΕΕ, για να κριθούν από το  Δικαστήριο «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές» κι όχι μόνο το θέμα της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ.

Αυτό σημείωσε με την δήλωσή του ο Καραμανλής. Αυτό  δηλούν και επιβεβαιώνουν τα συγκεκριμένα στοιχεία για το Ελσίνκι και την Μαδρίτη. Αυτό που ακόμη και στην απάντησή του προς τον Καραμανλή αποφεύγει να θίξει ο Σημίτης.

Ότι με την υπογραφή του για ζωτικά/νόμιμα συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο και για συνοριακές διαφορές νομιμοποίησε τις ωμές διεκδικήσεις της Τουρκίας, αλλάζοντας δραστικά και δραματικά την πάγια θέση της χώρας.

Τέλος, σε ο,τι αφορά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, όντως ήταν επιτυχία. Όμως, με τι αντίτιμο; Δυστυχώς, με την δρομολόγηση του διαλυτικού Σχεδίου Ανάν και, βέβαια, με την πρωτοφανή αναγνώριση των «συνοριακών διαφορών» στο πλαίσιο ενός οδυνηρού, καταφανώς βλαπτικού για τη χώρα μας, συμβιβασμού.

Υ.Γ. Σε προσεχές σημείωμα θα αναφερθούμε αναλυτικά και στις υπόλοιπες επιτυχίες του κ.Σημίτη. Στην Οικονομία που δήθεν  πέταγε, στην καταστροφική εισδοχή μας στην ΟΝΕ, στο άγος του Χρηματιστηρίου, στον ανύπαρκτο εκσυγχρονισμό και στην θηριώδη διαπλοκή που τον υμνούσε και τον στήριζε.

Γιάννης Τριάντης