Το κενό και ο ΣΥΡΙΖΑ...

Όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις καταλήγουν σε ένα χειροπιαστό συμπέρασμα: η πτώση της κυβέρνησης από τον Φεβρουάριο και μετά είναι δεδομένη και μάλιστα σε ορισμένες από τις τελευταίες μετρήσεις φαίνεται αυτή η... πτώση να είναι ελεύθερη.

Από τα φαραωνικά ποσοστά αποδοχής που απολάμβανε μέσα στο πρώτο κύμα της πανδημίας, τη σταθεροποίηση σε πολύ υψηλά ποσοστά από το περασμένο καλοκαίρι, φτάσαμε στην κατρακύλα και τη μείωση της απόστασης από τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη διαφορά να φτάνει πλέον σε μονοψήφιο ποσοστό. Επιπλέον, αυτό το κλείσιμο της ψαλίδας σημειώθηκε με ελάχιστη ενίσχυση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που φαίνεται να «ψηλώνει» ελάχιστα στις μετρήσεις της τελευταίας εβδομάδας.

Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Η πανδημία καταπίνει τη χώρα έναν χρόνο μετά. Πέντε μήνες μέσα στο σκληρότερο lockdown τα κρούσματα εκτοξεύονται σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, τα νοσοκομεία κυριολεκτικά έχουν γονατίσει και οι διασωληνωμένοι που πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ - καθημερινή οδυνηρή πραγματικότητα.

Η κατρακύλα της κυβέρνησης μεταφράζεται σε μαζική αποδοκιμασία.

Αποτυπώνει κυρίως την παταγώδη αποτυχία της στη διαχείριση της πανδημίας και την ταυτόχρονη συνειδητοποίηση μεγάλου μέρους των πολιτών ότι πραγματικά πρόκειται για μια ανίκανη αλλά και επικίνδυνη κυβέρνηση. Που ηττάται πλέον κατά κράτος και στο ιδεολογικό περίβλημα που συνόδευε τη διαχείριση της πανδημίας.

Η ατομική ευθύνη έχει γυρίσει «μπούμερανγκ», οι πολίτες σπάζουν τον απομονωτισμό και την καταστολή στις πλατείες και στους δρόμους, υπουργοί και παρατρεχάμενοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά προτρέποντας πλέον τους πολίτες να βγουν έξω.

Όλες αυτές οι διαπιστώσεις, που αποτυπώνουν την απόλυτη πολιτική χρεοκοπία τής κυβέρνησης, μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο ένα ήδη μεγάλο πολιτικό κενό. Πρώτα επείγει ένα σχέδιο μέσα στην περιδίνηση της πανδημίας και δεύτερον ένα σοβαρό πολιτικό σχέδιο για την επόμενη μέρα.

Εδώ δεν χωρούν αποσπασματικές απαντήσεις, επιμέρους προσεγγίσεις, πολιτική «ώριμου φρούτου» και επένδυση στα λάθη και τις παραλείψεις μια ανερμάτιστης κυβέρνησης.

Και το μεγάλο βάρος πέφτει στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα διατυπώσει τώρα τις αρχές ενός συνολικού σχεδίου για την Υγεία, τη διαχείριση της πανδημίας, την οικονομία και την εργασία, τις μεγάλες αλλαγές στο παραγωγικό πρότυπο και το περιβάλλον που απαιτεί πλέον (από χθες) η κλιματική αλλαγή;

Το κενό δεν το απεχθάνεται μόνο η φύση, αλλά και η πολιτική...

Ανδρέας Πετρόπουλος 

ΑΥΓΗ