«Συνοδεία του πρωθυπουργού»...

Ημερολόγια κορονοϊού...

Τρεις μόνο λέξεις συνολικής έκτασης εννέα συλλαβών συνιστούν το εγκυρότερο διαβατήριο, σφραγισμένο μάλιστα με βίζα διαρκείας, για τη σαγηνευτική χώρα του ωχαδελφισμού και της αμεριμνησίας· της ανεμελιάς καταπώς τη χαρακτηρίζει η περιπλανόμενη ψυχή που παίρνει σβάρνα τα όρη της Αττικής με αφειδώλευτες ορθοπεταλιές. Ξεκαθαρίζω... εξαρχής: Ανηφορίζω προχθές την οδό Δορυλαίου από την πλατεία Μαβίλη, κατευθυνόμενος μέσω Σκοπετέα, περιφερειακής Λυκαβηττού, Μάρκου Ευγενικού και Λασκάρεως στην πλατεία Αργεντινής. Ασυνήθιστη ουρά αυτοκινήτων καθυστερεί την πρόσβαση στον ευκλεή λόφο. Βγάζω φλας δεξιά και φτάνοντας με τα πολλά διαπιστώνω πως γίνονται έργα στη λωρίδα που σκοπεύω να πορευτώ.

Στην αντίθετη, Ι.Χ. και μοτοσικλέτες κινούνται ασθμαίνοντας υπό τις βαρύθυμες οδηγίες τροφαντού τροχονόμου. Ασφυκτιά ο δόλιος μες στη χειμερινή του στολή τούτο το αναπάντεχα ζεστό ανοιξιάτικο απομεσήμερο κι εκτρέπει βαρυγκομώντας τη διαδρομή μας προς το Κολωνάκι. Δεν βιάζομαι· βαριέμαι απλώς να κάνω τον κύκλο. Ασε που φοβάμαι μην τριτώσει το κακό –γκαντεμιάστηκα νωρίτερα και στη γειτονιά μου– και μπλέξω σε τίποτα Σόλωνος και Χαριλάου Τρικούπη στην τούρλα του ανορθόδοξου μποτιλιαρίσματος της καραντίνας. Οπότε κλάφ’ τα Χαράλαμπε. Συμμορφώνονται στα σινιάλα του τροχόμπατσου οι προπορευόμενοι οδηγοί, σιχτιρίζοντας μεταξύ μύστακος και οδόντων.

Ιδιαζόντως θρασύς ο μπροστινός μου, παίρνει ανοιχτά το τιμόνι του βεραμάν Σιτροέν, εκδηλώνοντας την πρόθεση να διασχίσει το απαγορευμένο ρεύμα. Το όργανο τον αποτρέπει με απότομες χειρονομίες, ώσπου ο σοφέρ ανοίγει το τζάμι και κάτι του ψιθυρίζει. Ο άλλος υπακούει χωρίς δεύτερη κουβέντα και διατάζει τους εργάτες να τρέξουν στην αρχή της παράκαμψης, τριακόσια μέτρα πιο πάνω, να σταματήσουν εξάπαντος την κυκλοφορία. Παίρνει σκάρτο δεκάλεπτο η όλη διαδικασία, στη διάρκεια του οποίου χώνομαι κι εγώ, με μιμείται το σκούρο Σκόντα πίσω μου, με αποτέλεσμα να διακοπεί πανταχόθεν η ροή. Χάος. Σημειωτέον ότι το Σιτροέν δεν φέρει διακριτικά στις πινακίδες ή το παρμπρίζ και δεν του ζητείται να επιδείξει κανένα χαρτί. Μολαταύτα, κάθιδρος ο τροχονόμος εκτελεί πειθήνια τις εντολές του και με εδαφιαία υπόκλιση υποτελούς τού γνέφει κάποτε να προχωρήσει. Καθότι δεν τυγχάνω κορόιδο, ακολουθώ κατά πόδας. Ο αστυνομικός μεταμορφώνεται αίφνης και με υποδέχεται έξαλλος στο στενό πέρασμα, απευθύνοντάς μου ακατανόμαστες ύβρεις.

Πού πας, ρε! Δεν βλέπεις ότι απαγορεύεται, ωρύεται. -«Εκείνον γιατί τον αφήνεις», αποκρίνομαι με ρητορική ερώτηση. -«Μα ο κύριος είναι “συνοδεία του πρωθυπουργού”» με αποστομώνει. Εκφέρει τις τρεις επίμαχες λέξεις συλλαβή συλλαβή με αδιανόητη δουλικότητα. -«Μαζί είμαστε», μου κόβει να πω. «Αυτός, εγώ κι ο πίσω». -«Συγγνώμη, φίλε μου, δεν το κατάλαβα» δικαιολογείται, υψώνοντας πρόθυμα τις παλάμες προς το συνεργείο για να περιμένει κι εμάς. Αγνοώ αν ο τύπος του Σιτροέν συνόδευε όντως τον περιστασιακό ένοικο του Μαξίμου. Ο άλλος του Σκόντα, ωστόσο, ούτε κατά διάνοια ψυλλιάστηκε τους αληθινούς και τόσο σουρεαλιστικούς λόγους της αδόκητης διέλευσής του.

Ανύποπτος εντελώς χασκογελούσε προσπερνώντας με λίγο παρακάτω. «Συνοδεία του πρωθυπουργού» λοιπόν. Στην Ψωροκώσταινα του Μητσοτακέικου, τουτέστιν στο δίχως τσίπα επιτελικό κράτος των αχρείαστων α(χ)ρίστων, αρκούν τούτες οι εννιά συλλαβές για να ξεκλειδώσουν μονομιάς τα επτασφάλιστα άβατα, ανοίγοντας διάπλατα όλες οι θύρες στο διάβα σου. Δεν ξέρω τι είδους δαμόκλειο σπάθη επισύρει ο Χρυσοχοΐδης στας κεφαλάς των υφισταμένων του και τρομοκρατημένοι κατεβάζουν τα σώβρακα στο άκουσμα των μαγικών λέξεων, που σκέφτομαι εφεξής να επικαλούμαι συχνότερα.

efsyn.gr