«Λίγοι άνθρωποι σήμερα θα αρνούνταν σε συνανθρώπους τους, ασχέτως φύλου, χρώματος, θρησκείας, το θεμελιώδες δικαίωμα του σεβασμού. Η κοινωνία όμως, όπως και η οικογένεια, δεν είναι μια τυχαία συνάθροιση ατόμων. Για να λειτουργεί πρέπει να χωρίζεται σε αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις και σε αυτούς που τις εφαρμόζουν. Σε αυτούς που ηγούνται και σε αυτούς που ακολουθούν. Τέτοιοι ρόλοι είναι... θεσμός και καθορίζονται από μία γυναίκα: τη Μητέρα Φύση».
Με αυτά τα λόγια περίπου, η Αγκαθα Κρίστι παρουσιάζει έναν καθηγητή που μιλάει στο Κέιμπριτζ υποστηρίζοντας τη μη ισότητα άνδρα-γυναίκας και σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Και αλήθεια ήταν και τον 20ό αιώνα τα λέγαν αυτά για τις «σχέσεις εξουσίας» -απ' το κεφάλι της δεν τα 'βγαλε η Αγκαθα.
Πάμε τώρα στον δικό μας δικό μας. Και αιώνα και αιώνιο (πάνε ήδη 60 χρόνια) οικογενειοκρατισμό μιας πολύ συγκεκριμένης στάσης και φυσικά ενός πολύ συγκεκριμένου ονόματος. Που όχι μόνο υπάρχει ως τέτοιο, τρέφεται κυριολεκτικά από αυτό, και ζει και βασιλεύει. Και να, που με ένα απλό κλικ, το όνομα αυτό έφτασε βαθύτερα στους αιώνες.
Μακρυγιάννης ρε; Από «Iron Man», όπως τον είπε ο γιος του, μου κάνατε τον Μητσοτάρχα Μακρυγιάννη εκεί στα Βήματα του Μαρινάκη; Και τη Γιάννα, Μπουμπουλίνα; (από το διπλό επίθετο προέκυψε άραγες η σύνδεση: Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη / Λασκαρίνα-Μπουμπουλίνα; Βρε σεις, Λασκαρίνα ήταν το μικρό της και Πινότση το επώνυμο!). Και τον Πούτιν Νικηταρά και τον κολλητό του Κυριάκου, τον Μπόρις, Μπάιρον; Βρε, τον παρακαλάγανε τον λόρδο Βύρωνα να του δώσουν δανεικά, ως τιμή το νιώθανε. Στον Μπόρις μήτε δανεική μασέλα δεν θα έδινε κανείς.
Να δεις που δεν ήταν εμπνεύσεως Βαγγέλη το εν λόγω εξώφυλλο -που δεν ξέρω κι αν θα τυπωθεί τελικά, μα να μου πεις, το σούσουρο έγινε. Να δεις πως το Μαξίμου το σκέφτηκε. Κάτι τέτοιες επικοινωνιακές μπαρούφες εκεί τις έχουν πασατέμπο.
Ασε που μου αφήσατε τον Αεροπαγίτη στην απ' όξω! Μα είναι δυνατόν; Μου βάζετε τον Μάριο τον Ντράγκι ως Ανδρέα Μιαούλη κι αφήνετε τον Αδωνη ξεκρέμαστο; Βρε δύσμοιροι, ο Μιαούλης ανεφοδίασε το Μεσολόγγι βρε, που τόσο καιρό το πολέμαγε ο Γιοταχής. Ο Ντράγκι τι έκαμε, πέραν του συνεχούς ανεφοδιασμού τού βιογραφικού του με μεγαλοστελεχάτες ποζισιόν;
Ακους εκεί, στην απ' όξω ο Αδωνης... Που όχι μόνο ανέχτηκε να βαφτίσει στον ναό του Διονυσίου του Αεροπαγίτη (έτσι έγραφε το χαρτί που προσκόμισε ως «άδεια»), αλλά ούρλιαζε και προχθές στη Βουλή στον ανεπρόκοπο τον Τσίπρα πως «ανθρωπιά δεν έχει»! Και πως δεν σκέφτηκε πως το «απαγορεύεται» είναι για την πλέμπα και όχι για τους υπουργούς και τις μακρυγιαννέικες πρωθυπουργάρες που ψηφίζει η πλέμπα.
Η «ανθρωπιά» του Αδώνιδος του Αεροπαγίτου τελείωσε εκεί που ξεκίνησε η «συντριβή» της Ντόρας της Συντετριμμένης. Συνετρίβη η Ντόρα επειδή το υπηρεσιακόν της αυτοκίνητο συνέτριψε ένα νέο παιδί. Η καρδιά του νεαρού σταμάτησε να χτυπάει, του πατέρα δεν άντεξε (έμφραγμα έπαθε) και της μάνας γέμισε θάρρος και ευγένεια. Και τα όργανα του παιδιού της δώρισε, μην πάει τσάμπα και βερεσέ ο θάνατός του. Και άνθρωποι σώθηκαν. Σώθηκαν! Γιατί ναι. Τσάμπα και βερεσέ πέθανε το παιδί. Δηλαδή, σκοτώθηκε. Το σκότωσαν. Ο οδηγός (που ούτε ξέρουμε όνομα, ούτε αν ήταν πιωμένος, χαπακωμένος ή τι άλλο, γιατί κανείς δεν τον έλεγξε), μα και ο «διώξτονα, μη λέει χαζομάρες»-αστυνομικός, παρών στο δυστύχημα. Απλά πόστο τού άλλαξαν του αστυνομικού -γι' αυτόν μη συντριβείς, Ντόρα μου.
Είχε όνομα. Και ρόλο. Εύα. Ετσι την έλεγαν. Και την περιοχή φύλαγε. Εκεί σεργάνιζε και οι περισσότεροι την αγαπούσαν. Το μάτι τής έβγαλαν, το ράμφος τής έσπασαν. Ληστές, είπαν. Στη Νότια Κυνουρία. Εκεί στη ΝΑ Πελοπόννησο, με τις ωραίες παραλίες. Μια τέτοια παραλία φύλαγε.
Η Εύα πέθανε. Δεν άντεξε τον βασανισμό της. Μια χηνούλα ήταν.
Παιδιά βασανίζονται, ελέω αστυνομικής αναλγησίας. Παιδιά σκοτώνονται, ελέω πολιτικής αμεριμνησίας. Πλάσματα χάνονται, ελέω ανθρώπινης αλαζονείας. Ολα, εξαιτίας κατάχρησης μιας δήθεν εξουσίας.
Κι εμείς ηρωοποιούμε τους εξουσιαστές μας.
Νόρα Ράλλη
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου