Γιατί η κυβέρνηση το τραβάει στα άκρα...

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε τρεις «παντιέρες» ενόσω κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, τις οποίες ύψωναν αλαλάζοντα τα στελέχη της διανθίζοντας τις κραυγές τους με ψέματα και μισανθρωπισμό. Η πρώτη αφορούσε την αριστεία. Η δεύτερη το Μακεδονικό. Και η... τρίτη την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Στο πεδίο της αριστείας τα πράγματα έγιναν σαφή από την πρώτη μέρα διακυβέρνησης της Δεξιάς. Ένα τσούρμο άχρηστων ημετέρων μπούκαραν στο δημόσιο για να φάνε και το τελευταίο κοκαλάκι από το δημόσιο χρήμα που βρήκε στα ταμεία του κράτους. Διόρισε κάθε απίθανο γαλάζιο σε γραφεία υπουργών, βουλευτών, δημοσίων οργανισμών, ακόμα και νοσοκομείων, αλλάζοντας μάλιστα τους νόμους για να αρμέξουν το κράτος οι κολλητοί του Μητσοτάκη και του μητσοτακικού συστήματος (ποιος ξεχνά τον Κοντολέοντα της ΕΥΠ, τον Λιγνάδη στο Εθνικό, τον Πατέρα στο νοσοκομείο Καρδίτσας;). Τίναξαν την μπάνκα στον αέρα με τους μετακλητούς, τους συγγενείς και τα ρουσφέτια. Έδωσαν απευθείας αναθέσεις με τη σέσουλα και άνοιξαν τις πόρτες σε ιδιώτες να ρημάξουν την δημόσια περιουσία.

Στο Μακεδονικό δεν χρειάστηκαν πολλά για να αποκαλυφθεί στην πλήρη της έκταση η αθλιότητα του εθνολαϊκισμού. Ο Μητσοτάκης που έλεγε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντάλλαξε την Μακεδονία με τις συντάξεις και έσπρωχνε φασίστες να καίνε σπίτια Συριζαίων αναδεικνύεται σήμερα στον καλύτερο σπόνσορα της Συμφωνίας των Πρεσπών. Περιμένουμε βέβαια εδώ και μήνες πότε ο Άδωνις Γεωργιάδης καβάλα στον Βουκεφάλα θα φέρει για ψήφιση το μνημόνιο για την οικονομική συνεργασία με την Βόρεια Μακεδονία. Βλέπετε, έχει στείλει τελεσίγραφο ο Σαμαράς.

Το ζήτημα της τρομοκρατίας (εντός ή εκτός εισαγωγικών) είναι το μόνο που έχει απομείνει να κουνάει στα μούτρα των ψηφοφόρων του ως ζήτημα στο οποίο παραμένει ανυποχώρητος. Επειδή, δε, ένοπλες οργανώσεις στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πια, το στόχαστρο της κυβέρνησης έχει στραφεί πλέον ανοικτά κατά οποιουδήποτε αμφισβητεί την μονοκρατορία της Δεξιάς. Κάπως, μάλιστα, πρέπει να συντηρηθεί και η αθλιότητα περί σχέσεων της Αριστεράς με την τρομοκρατία. Τέτοια αστυνομοκρατία, λοιπόν, δεν έχει αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία. Πονάει κεφάλι; Κόβει κεφάλι. Και στο μεταξύ, κάτω από τις μύτες και τις πλαστικές στολές των πραιτόρων του Χρυσοχοΐδη, η εγκληματικότητα καλπάζει στις γειτονιές.

Αν υπάρχει λοιπόν ένας τρόπος να δείξει ο Μητσοτάκης και το συνάφι του πως ακόμα είναι δεξιός με αρχές (καταπληκτικό διαχρονικό ανέκδοτο αυτό) είναι με το να εξαντλήσει την αγριότητά του απέναντι σε όσους δικάστηκαν, καταδικάστηκαν και εκτίουν τις ποινές τους για εγκλήματα που διέπραξαν.

Έτσι θα μπορεί να πουλάει στον σκληρό πυρήνα της Δεξιάς πως εννοούσε απόλυτα τα λόγια του όταν μια μέρα πριν και την ίδια ημέρα της ιστορικής καταδίκης της Χρυσής Αυγής επανέφερε τη θεωρία των δύο άκρων. Όταν δηλαδή ουσιαστικά παραδεχόταν ότι μετά την ακροδεξιά έχει έρθει η ώρα της Αριστεράς, καθώς η δεύτερη βοήθησε στη γιγάντωση της πρώτης.

Αλήθεια, όμως, η κομματική και προσωπική πολιτική επιβίωση του Κυριάκου Μητσοτάκη αξίζει όσο μια ζωή; Αυτό καλύτερα να το σκεφτούν όσοι κατέχουν εμβληματικά αξιώματα και που ο ρόλος τους είναι να ακούν όλη την κοινωνία, τους φορείς, όσους αγωνιούν. Όσων ο ρόλος τους είναι η διατήρηση της έννομης τάξης. Εκτός αν πείθονται πως το κρυφτούλι με τα έγγραφα αποτελεί πτυχή της πυγμής του κράτους...

ΑΥΓΗ