Κι αν είσαι και παπάς...

Πιο πιθανό είναι ν’ αλλάξει χούι κάποια στιγμή ο ήλιος και να ανατείλει εκεί που ορίστηκε να δύει παρά να μη βρεθεί πονηρούλης σε οποιαδήποτε ουρά για να κλέψει. Θα τρυπώσει, θα σπρώξει, μπορεί και να μασήσει ένα «συγγνώμη, βιάζομαι», βέβαιος ότι εσύ... ξεροσταλιάζεις στη στάση του λεωφορείου από πάθος συλλογής εμπειριών, θα μείνει με το αυτί του ανίδρωτο ό,τι κι αν πουν τα κορόιδα. Θα τα καταφέρει.

 Οι αγενείς εαυτούληδες σπάνε την αλυσίδα της υπομονής ακόμα κι αν μπήκαν στην ουρά για να πάρουν αντίδωρο απ’ του παπά το χέρι. Καβάλα πάνε άλλωστε και αυτοί. Παντού. Καβάλα στη γαϊδουριά τους. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν σε κλέψουν στην ουρά της τράπεζας, του ταχυδρομείου, του βενζινάδικου, του φέρι-μποτ. Ούτε και με την κλοπή σειράς στην αναμονή του εμβολίου χάνεται ο κόσμος όλος. Χάνεται όμως –μπορεί να χαθεί– ένας άνθρωπος. Ή πέντε ή πενήντα. 

Οσοι είναι οι κλέφτες τόσοι και οι άνθρωποι που θα κινδυνέψουν περισσότερο απ’ ό,τι πρόβλεψε η Τύχη. Είχαμε πιστέψει ότι το κακό με τις παρακαμπτηρίους της αγυρτείας και του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» θα τελείωνε όταν αποκαλύφθηκε ότι κάμποσα νεαρά κυβερνητικά στελέχη βιάστηκαν να εμβολιαστούν, με το θλιβερό επιχείρημα ότι η παρουσία τους «είναι απαραίτητη για τη συνέχεια του κράτους». 

Αν η εν λόγω συνέχεια εξαρτάται από τέτοιου φυράματος προσώπατα, που ηδονίζονται με τις ατομιστίες (έτσι αποκαλούν τη συμπεριφορά αυτή στο ποδόσφαιρο), ας χαθεί. Δεν πειράζει, θα βρούμε τρόπο να επιβιώσουμε σαν έθνος. Γελαστήκαμε πάντως. Το κακό συνεχίστηκε, και ας μην το παραπήραν είδηση τα κανάλια μας, τα οποία όμως είναι άκρως ενημερωμένα και ενημερωτικά για όσα ανάλογα συμβαίνουν στην Αργεντινή. Εντάξει, εδώ δεν βγήκαμε στους δρόμους για να πούμε την αγανάκτησή μας χτυπώντας κατσαρόλες και τηγάνια, όπως στο Μπουένος Αϊρες. Κάποια βούκινα, ωστόσο, ήχησαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας – Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κέρκυρα, Χάλκη. Βούκινα της ντροπής και της κατάντιας. 

Οσοι στενοχωρούνται με την πολλή ισότητα είπαν να κόψουν δρόμο. Να εμβολιαστούν πρώτοι, ακόμα και εις βάρος παιδιών με χρόνιες παθήσεις ή ειδικές ανάγκες. Τη δικαιολογία την είχαν στο τσεπάκι: «Θα χάνονταν τα εμβόλια». Παρά να χαθεί η ανθρωπιά και η εμπιστοσύνη, ας χαθούν κάποια λίγα εμβόλια. «Γλυκανάλατα πράματα» θα πουν, βέβαια, όσοι πιστεύουν ότι δεν τους αφορά η παροιμία «κι αν είσαι και παπάς με την αράδα σου θα πας». Και δεν τους αφορά όχι επειδή δεν είναι παπάδες, αλλά επειδή νιώθουν δεσποτάδες... 

 Παντελής Μπουκάλας

 πηγή: kathimerini