Υπουργείο Μοναξιάς...

Ξεφυτρώνουν ένα ένα. Πρώτα στην Αγγλία, τώρα στην Ιαπωνία: Υπουργεία Μοναξιάς! Πραγματική έγνοια για όσους η ζωή αλλιώς τους μίλησε και βρίσκονται μόνοι, αγνοημένοι, σιωπηλοί στον ομιχλώδη κόσμο τους, δίχως κλαδάκι να πιαστούν;

 Μήπως πρόκειται για... ανώφελη επίδειξη μέριμνας η οποία κρύβει(άθελά της;) τις αιτίες που δημιουργούν πνιγηρή ατμόσφαιρα μοναξιάς και αδιεξόδου, αυτοκτονικές τάσεις και μαραμένους ανθρώπους;

Ο λαβύρινθος της ατομικής μοναξιάς- προσοχή: της ατομικής- δεν προσφέρεται για ερμηνευτικές βεβαιότητες και απόλυτες προσεγγίσεις. Σ΄ αυτόν τον λαβύρινθο δύσκολα βρίσκεις μίτο και Αριάδνη.

Όμως ως κοινωνικό φαινόμενο ευρείας κλίμακος, σαν κι αυτό που ταλανίζει τις δύο χώρες, η μοναξιά εκφεύγει των προσωπικών ορίων.

Δεν οφείλεται τόσο σε ψυχογενή αίτια και ατομικές δυσκολίες που απομονώνουν, αλλά σε δομικά στοιχεία ορισμένων κοινωνιών. Ας πάμε όμως στις δύο χώρες που πρωτοτύπησαν:

Αγγλία: Η αδικοχαμένη βουλευτίνα των Εργατικών Τζό Κόξ (δολοφονήθηκε από ακροδεξιό το 2016, λίγο πριν από το δημοψήφισμα για το Brexit) πήρε πρωτοβουλία για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο, που είχε λάβει ανησυχητικές διαστάσεις.

Ερευνες, επιστημονικά συμπεράσματα και προτάσεις από την Επιτροπή που είχε συστήσει. Η τότε πρωθυπουργός Τερέζα Μέι εκθείασε το έργο της και, τιμώντας τη μνήμη της, ίδρυσε Υπουργείο Μοναξιάς. Το ανέλαβε η Τρέισι Κράουτς, Υπουργός Αθλητισμού.

Πρέπει να τεθεί τέλος στην αποδοχή της μοναξιάς ως αναπόφευκτου φαινομένου, δήλωσε η Μέι. Για να δούμε, όμως: Μήπως πρόκειται για κάτι όντως αναπόφευκτο που αφορά νοοτροπία και αντιλήψεις εδραιωμένες στην συγκεκριμένη κοινωνία; Αντιγράφουμε από το «Βήμα»(17.1.2018):

«Οι περισσότεροι Βρετανοί ηλικίας άνω των 75 ετών ζουν μόνοι τους και περίπου 200.000 ηλικιωμένοι στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν έχουν συνομιλήσει με κάποιο φίλο ή συγγενή τους για τουλάχιστον ένα μήνα, σύμφωνα με κυβερνητικά στοιχεία.

Οι περισσότεροι γιατροί στη Βρετανία δέχονται έναν έως πέντε ασθενείς την ημέρα που τους επισκέπτονται κυρίως γιατί αισθάνονται μοναξιά, σύμφωνα με την Εκστρατεία για τον Τερματισμό της Μοναξιάς, ένα δίκτυο για την αντιμετώπιση της απειλής που θέτει στην υγεία των ηλικιωμένων η απομόνωση».

Μολυβένια στοιχεία. Βαριά. Ανατριχιαστικά. Που δεν έχουν τη ρίζα τους σε μια επιβαρυμένη συνθήκη(π.χ οικονομική καταστροφή, πόλεμος, πανδημία κ.α.), αλλά, απ΄ο,τι φαίνεται, στον τρόπο που λειτουργεί η εγγλέζικη κοινωνία κι όχι μόνη αυτή.

Κι έλα τώρα εσύ, να κάνεις τι με το υπουργείο; Να πείσεις συγγενείς και φίλους των ηλικιωμένων να επικοινωνούν συχνότερα με τους εξόριστους και ξεχασμένους; Αφού οι ίδιοι, οι κοντινοί, οι δικοί τους άνθρωποι τους οδήγησαν στην εξορία και τους ξέχασαν…

Μήπως, πάλι, θα επιστρατευτούν ψυχολόγοι για βοήθεια σε αυτούς που ζούν πικρή ζωή, σημαδεμένοι από το παράπονο της εγκατάλειψης; Η μήπως διασκεδαστές, θεατρίνοι και μουσικάντηδες με παραστάσεις και συναυλίες για να γλυκάνουν τον καημό τους;

Καλές προθέσεις, άδικος κόπος. Δεν επιστρέφει έτσι το χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων που είναι σβησμένοι από τον κοινωνικό χάρτη. Τους λείπει η ζέση, το βλέμμα, η φωνή, το χάδι και το χαμόγελο των δικών τους.

Φώς φανάρι, επομένως. Τα αίτια είναι εγγενή. Κοινωνικά. Αφορούν κυρίως την συκοφαντημένη στα μέρη μας οικογένεια. Αυτό το διαρκές και ακατάλυτο «μαζί», από το οποίο αναβλύζουν έγνοια, φροντίδα και θαλπωρή.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Γιάννη Τριαντη, πατήστε ΕΔΩ...