Μικρά απομνημονεύματα μιας παλιάς ρεπόρτερ...
Αφιερωμένο στη γενιά του Στρατή και της Μαρίας,
του Γιώργου, της Βασιλικής, της Χριστίνας, της Ευρώπης, του Χάρη, της Τζωρτζίνας, του Κωνσταντίνου, της Όλγας, του Θάνου, της Φελίσιας, της Μαρίας-Αγγελικής…,
Που θα κάνει τον κόσμο καλύτερο,
Έπειτα από 27 χρόνια στο εκπαιδευτικό ρεπορτάζ (όταν... το ανέλαβα στην Αυγή το 1987 στην ηλικία της κόρης μου, υπουργός Παιδείας ήταν ο Α. Τρίτσης κι όταν αποχώρησα από τον Ελ. Τύπο άλλαζαν βάρδια ο Κ. Αρβανιτόπουλος με τον Α. Λοβέρδο), μπορώ να συνοψίσω την εμπειρία μου σε μερικά συμπεράσματα-παρατηρήσεις:
1. Καμία κυβέρνηση που τα έχει κάνει μαντάρα στην Παιδεία, δεν επιβιώνει περισσότερο από μερικούς μήνες.
Μπορεί να κερδίσει περισσότερο χρόνο εάν την κρίσιμη στιγμή –πριν από το χάος- αναδιπλωθεί. Συνήθως αυτή η αναδίπλωση εκδηλώνεται με πολιτική πρωτοβουλία σε ανώτατο επίπεδο. Το έκανε ο Κ. Καραμανλής το ’79 αποσύροντας ολόκληρο το νόμο 815 πριν μεταπηδήσει στην Προεδρία και σε πιο περιορισμένο πλαίσιο ο Κ. Σημίτης το ’98 ακυρώνοντας ο ίδιος μερικά από τα πιο κανιβαλικά μέτρα της μεταρρύθμισης Αρσένη, όπως το περιβόητο νοκ-άουτ (ο υποψήφιος της αρχικής εκδοχής των μέτρων έπρεπε να δώσει πανελλαδικές σε 26 μαθήματα, 13 στη Β’ και άλλα τόσα στη Γ’ Λυκείου και σε περίπτωση αποτυχίας να κάτσει σπίτι του να ξεϊδρώσει, γιατί το σύστημα δεν του έδινε στα 18 του χρόνια, δεύτερη ευκαιρία).
2. Καμία μεταρρύθμιση τυφλής πυγμής στην Παιδεία δεν έχει χάπι εντ. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει πάντα. Οι μεταρρυθμίσεις τυφλής πυγμής τελειώνουν με «σπλάτερ».
Όπως έλεγε ένας σοφός πρύτανης, ο χρόνος μιας μεταρρύθμισης λήγει μόλις κυκλοφορήσει το πρώτο πρωτοσέλιδο με ανοιγμένο κεφάλι φοιτητή. Το είχε πει την εποχή (2006) που οι εφημερίδες δεν είχαν ακόμη μετατραπεί σε ΦΕΚ, ενώ ήταν νωπά τα πρωτοσέλιδα με το ανοιγμένο κεφάλι του Αυγουστίνου, του Κύπριου φοιτητή που όλοι νομίσαμε ότι τον είχαν σαπίσει στο ξύλο τα ΜΑΤ τόσο πολύ, που ούτε η μάνα του δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει στη φωτογραφία, αλλά κάναμε λάθος γιατί σύμφωνα με την επίσημη κυβερνητική εκδοχή, τα ΜΑΤ στην περίπτωση του Αυγουστίνου ήταν «ακούνητα στρατιωτάκια» και ήταν εκείνος που πήγε και στούκαρε πάνω σε μία… ζαρντινιέρα στη Θεσσαλονίκη. Ο χαζούλης πρέπει να το επανέλαβε πολλές φορές γιατί με τη μία χτυπάς σε ένα σημείο, δεν γίνεσαι μπλε μαρέν παντού.
Ποιος είπε ότι η εποχή του διαδικτύου είναι ευκολότερη για μία κυβέρνηση; Είναι απείρως μεγαλύτερη η επίδραση ενός βίντεο που κυκλοφορεί παντού και δωρεάν, όχι μόνο στο περίπτερο, διακινείται από προφίλ σε προφίλ και δείχνει το νεαρό διδάκτορα του ΑΠΘ να τον κουβαλάνε τα ΜΑΤ κρεμασμένο από ζώνες, σαν αρνί στο τσιγκέλι, κάνοντας μια ολόκληρη γενιά να τρέμει από θυμό. Φαίνεται όμως ότι την εποχή της πανδημίας τίποτε δεν είναι τόσο κακό ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο. Και έγινε με τον απρόκλητο ξυλοδαρμό του νεαρού πολιτικού μηχανικού στην κεντρική πλατεία της Ν. Σμύρνης, Κυριακή μεσημέρι, ανάμεσα σε παιδάκια και γιαγιάδες.
3. Αναρωτιέμαι εάν είναι η ανοσμία του Covid που δεν επιτρέπει στους επιτελείς του πρωθυπουργικού γραφείου να μυρίσουν τον θυμό των νέων παιδιών γι’ αυτό το όργιο καταστολής σε βάρος της γενιάς τους.
Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τόσο εγκλωβισμένη και νευρική η νέα γενιά. Άφραγκοι, με τους γονείς τους άνεργους ή σε αναστολή, με τη διέξοδο του αθλητισμού απαγορευμένη (πόσες κάμψεις να πάρεις μεταξύ κρεβατιού και ντουλάπας), να πρέπει να ρισκάρουν τη μισή σύνταξη του παππού για να βγουν ραντεβού και με τις σχολές τους ερμητικά κλειστές εδώ κι έναν χρόνο, στη διάρκεια του οποίου διαπιστώνεται έκρηξη της χρήσης ουσιών και ψυχοφαρμάκων στα αστικά λύματα.Η μοναδική δραστηριότητα που από τον περσινό Μάρτιο δεν συζητείται καν να λειτουργήσει , έστω μερικώς, έστω σε περιορισμένο πλαίσιο, είναι οι ανώτατες σπουδές. Στους φοιτητές δεν επιτρέπεται ούτε να επισκεφθούν τα σπίτια τους στις πόλεις που σπουδάζουν, παρά μόνο για να τα ξενοικιάσουν.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της Γιουλης Μανωλη, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου