Για τα διακόσια χρόνια από το 1821 το μόνο εξεζητημένο έδεσμα που απόλαυσαν οι υψηλοί προσκεκλημένοι (και απόγονοι) των προστάτιδων δυνάμεων είναι ο κιμάς γαρίδας! Κατά τα άλλα, το μενού περιελάμβανε ταπεινά καθημερινά πιάτα της ελληνικής -θαλασσινής- κουζίνας κατά... παραγγελία, όπως λένε τα ρεπορτάζ, της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Οι χαβιαρολαρύγγιοι -κατά Σκαρίμπα- θα κάνουν μία υποχώρηση… Εξάλλου τόσα έχουν φάει και προβλέπεται να φάνε από τους κόπους του ελληνικού λαού. Ας εκδημοκρατιστούν για λίγο γαστριμαργικά! Αυτή βέβαια είναι μία σοβαροφανής εκδοχή του γιορτασμού των 200 χρόνων από το 1821. Γιατί υπάρχει και η πιο ευτράπελη, που αποτυπώνεται στη φωτογραφία έξω από την Εθνική Πινακοθήκη. Με την Αγγελοπούλου, το σιγκούνι της και το πρωθυπουργικό ζεύγος…
Η ευτράπελη σοβαροφάνεια των εκπροσώπων της αστικής τάξης δηλώνει βέβαια και τις δυνατότητες αυτής της τάξης και των κοινωνικοπολιτικών της καταβολών. Μία αστική τάξη που δεν ήταν… ακριβώς ηγεμονική τάξη και τάξη για τον εαυτό της όταν ξέσπασε η επανάσταση του ’21. Που ένα μεγάλο μέρος της -το μεγαλύτερο ίσως- παρακολουθούσε από τις παροικίες και από τα σαλόνια των ευρωπαϊκών τραπεζών το εθνικό δράμα. Που συσσώρευσε κεφάλαια για να έρθει πολύ αργότερα ως τραπεζίτης «εθνικός ευεργέτης» και να αγοράσει σαν τσιφλικάς τα χωράφια της θεσσαλικής γης, στερώντας τα από τους κολίγους. Που φρόντισε να εξοντωθούν και να απομονωθούν από τα πρώτα βήματα της επανάστασης οι πραγματικοί λαϊκοί ηγέτες (Μπαλής, Οικονόμου, Λογοθέτης και άλλοι). Που ενσωμάτωσε στους κόλπους της -και παρά τα εμφύλια μαχαιρώματα- τους πρώην κοτζαμπάσηδες και κατοπινούς τοκογλύφους. Που υποθήκευσε -μαζί με τις εθνικές γαίες- το μέλλον της… μελλοντικής επικράτειας στα δάνεια της… Ανεξαρτησίας, δηλαδή της παντοτινής εξάρτησης του ελληνικού κράτους από τους προστάτες του. Και που για πολιτικούς της εκπροσώπους είχε για αρχή -πριν διαμορφώσει τους Βενιζέλους και τους Τσαλδάρηδες μετά από μια εβδομηκονταετία- την καμαρίλα των Φαναριωτών και των οσποδάρων. Τους πρόθυμους του Αγγλικού -κυρίως- και του Γαλλικού και του Ρωσικού κόμματος (ξεχείλισε η… Ανεξαρτησία στην Ελλάδα!).
Μία φρεγάτα έφτασε σώα στην ελληνική ναυτική επικράτεια από αυτά τα δάνεια της «Ανεξαρτησίας» και αυτή λίγο μετά… βυθίστηκε συσσωρεύοντας τα πρώτα χρέη-θηλιά στον ελληνικό λαό, στους αγωνιστές και στα ορφανά της επανάστασης που ψωμολυσσάξανε στις γωνιές. Ηταν λέει -κατά τις σύγχρονες «αριστερές» αναγνώσεις- απαραίτητη αυτή η σύναψη για να οικοδομηθεί «η αστική ενότητα του έθνους» και αναγκαία η συμμαχία με την Αγγλία για τη νίκη στα πεδία των μαχών όπου «η επανάσταση ήταν αδύναμη». Ε, ρε, «αντικειμενισμός» που σας χρειάζεται, θα έλεγε ο Γ. Ζεύγος αν ζούσε σήμερα. Το δολοφονημένο στέλεχος του επαναστατικού ΚΚΕ που δεν έβλεπε καθόλου απαραίτητη, αναγκαία και γι’ αυτό «αντικειμενική» την εξάρτηση της χώρας και του λαού.
Αν και ανήκει στον κύκλο των αστικοδημοκρατικών εξεγέρσεων της εποχής του, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του ελληνικού λαού του 1821 παρέμεινε μία ανολοκλήρωτη αστικοδημοκρατική επανάσταση. Και η αστική τάξη που προέκυψε και τελικά διαμορφώθηκε δεν είναι μία εθνική αστική τάξη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που -τουλάχιστον στα μεταπολιτευτικά χρόνια- κάθε φορά που η αστική τάξη επιχειρούσε να… εκστρατεύσει ενάντια στον λαό θυμόταν τον ανολοκλήρωτο αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό που… χρωστούσε στον λαό «της» βαφτίζοντας ως «εκσυγχρονισμούς» τα αντιλαϊκά της σχέδια (από τον Ράλλη και τον Καραμανλή στον Σημίτη και από τον Καραμανλή τζούνιορ στην «οικογένεια»). Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ακόμα, όταν κάθε φορά οι ιμπεριαλιστές προστάτες της την καλούσαν να δώσει γην και ύδωρ αλλά και… κορμιά, υποτασσόμενη στα σχέδιά τους, επικαλούνταν την αντικειμενική αναγκαιότητα της εξάρτησης της χώρας.
Δεν χρειάζονται λόγια, ο τρόπος -σαν νευρόσπαστο και με εμφανές τρακ- με τον οποίο ο πρωθυπουργός φόρεσε το… τζόκεϊ του πληρώματος του αεροπλανοφόρου «Αϊνζενχάουερ» που του δώρισε ο… ντουλάπας αρχικελευστής αρκεί ως εικόνα. Αλλά και ως υπογράμμιση σε τι εφιαλτικά σενάρια μας θέλουν συντεταγμένους.
Ο λαός μας, όμως, αν δεν θέλει -και προφανώς δεν θέλει- να γίνουν τα παιδιά του κιμάς στην κρεατομηχανή του πολέμου και τα δικαιώματά του πολτός στα πόδια του κεφαλαίου, πρέπει να εμπνευστεί από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των προγόνων του, παλιότερων και πιο πρόσφατων. Το να μπει φραγμός σε αυτή την κρεατομηχανή είναι σήμερα αναγκαίο και απαραίτητο. Είναι ο καλύτερος γιορτασμός του «ανολοκλήρωτου» (και για τον λαό) εικοσιένα!
Δημήτρης Μάνος (Μέλος του ΚΚΕ(μ-λ))
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου