Ο Λιγνάδης υπήρξε...- at best - αξιοπρεπής ηθοποιός, τίποτα άλλο. Αν επιβλήθηκε στον χώρο είναι επειδή με το pedigree του, το ιδιωτικό σχολείο που πήγε, τις γνωριμίες και τον τρόπο που πλάσαρε τον εαυτό του πληρούσε τις προϋποθέσεις της απόλυτης μετριότητας που ικανοποιεί ό,τι κατάντησε μεγάλο κομμάτι της αστικής τάξης. Αντίστοιχα τρανταχτά παραδείγματα υπάρχουν και στο συγγραφικό χώρο.
Οι ίδιοι που λένε σήμερα ότι κάτι είχε πάρει το αυτί τους για 17χρονα και 18χρονα - όχι και για 14χρονα προς θεού! - και ομολογούν ότι ο φίλος τους ο Δημήτρης κουβαλούσε πάντα αυτή την “σκοτεινή” πλευρά, πήγαιναν στην παραστάσεις του, χειροκροτούσαν, έβγαζαν μια φωτογραφία μαζί του και την πόσταραν κορδωμένοι, αν δεν την δημοσίευε πρώτα γνωστή αχαρακτήριστη κοσμικογράφος. Μετά, όσοι τους είχε απομείνει ελάχιστο κριτήριο, σε έπαιρναν τηλέφωνο και έθαβαν τις παραστάσεις του.
Η ποιότητα όμως της παράστασης ήταν ουσιαστικά αδιάφορη καθότι η πραγματική παράσταση δινόταν εκτός θεάτρου. Εκεί που όλη αυτή η “αφρόκρεμα” που τόσο εύστοχα ο Μπέκετ κάποτε χαρακτήρισε “la creme de la creme: rich and thick” αντάλλασσε κολακείες και κρατούσε τα σκήπτρα μιας τόσο καλοζωισμένης αδιαφορίας για την ουσία που ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή να φτάσει στην αποκτήνωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου