Εδώ και εννέα χρόνια, εκ των οποίων επτά ως δικηγόρος, δουλεύω και κινούμαι στα δικαστήρια, μέσα σε αυτά ή σε συνάρτηση με αυτά.
Η εικόνα που αντικρίσαμε χθες, με... συναδέλφους, μέσα και έξω απ’ την αίθουσα του Αυτόφωρου Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, όπου επρόκειτο να δικαστούν οι 31 συλληφθέντες νέοι και νέες από την αστυνομική επέμβαση-καταστολή στο ΑΠΘ, ήταν πρωτοφανής και εφάμιλλη των πιο τρελών δυστοπικών του Όργουελ, του Χάξλεϊ και της Άτγουντ.
Σε όλο το μήκος της εξωτερικής περιμέτρου του δικαστικού μεγάρου, μετρήσαμε τουλάχιστον 8 κλούβες και τριψήφιο αριθμό αστυνομικών (ΜΑΤ και λοιπών ένοπλων).
Στο εσωτερικό του κτιρίου, η εικόνα ήταν ακόμη πιο πρωτόγνωρη και προκαλούσε ένα σφίξιμο στην καρδιά.
Μέσα σε ένα πελώριο κτίριο στο οποίο πλέον μετά βίας βλέπεις δικηγόρους και λοιπούς παράγοντες μιας δίκης να κυκλοφορούν, καθώς επί ένα ολόκληρο έτος υπολειτουργεί σε όλα τα επίπεδα (με την αφορμή, και από ένα σημείο και μετά, το πρόσχημα της πανδημίας COVID-19), και ειδικότερα στον κατά τα άλλα εκκωφαντικά άδειο χώρο έξω από το συγκεκριμένο ακροατήριο, οι 31 συλληφθέντες-κατηγορούμενοι προσήχθησαν από βαριά οπλισμένους αστυνομικούς, σχεδόν διπλάσιους σε πλήθος σε σχέση με τους κατηγορούμενους (σκληρότητα και εκφοβισμός μεγαλύτερης έντασης και από τη μέρα που περνούσαν ανάκριση οι 52 συλληφθέντες του κυκλώματος τοκογλύφων-εκβιαστών το 2012, σαν να αντιμετωπίζονταν, δηλαδή, οι συλληφθέντες ως τρομοκρατική οργάνωση).
Στην αίθουσα και γενικώς στα δικαστήρια, «λόγω μέτρων COVID» δεν είχαν δικαίωμα να παρευρίσκονται καν οι γονείς-πλησιέστεροι άνθρωποι των συλληφθέντων.
(Παρένθεση: κυκλοφορεί μια τραγελαφική φήμη προς «δικαιολόγηση» του οργίου αστυνομικής καταστολής και συλλήψεων, πως τάχα οι συλληφθέντες είναι στην πλειοψηφία τους «μεγάλοι σε ηλικία και εξωπανεπιστημιακοί». Επειδή είδα τα παιδιά με τα μάτια μου, δηλώνω με κάθε βεβαιότητα ότι ήταν όλα λίγο ή πάρα πολύ νεότερά μου, πολλά από αυτά τρομοκρατημένα από τις συνθήκες, άλλα με μαυρισμένο μάτι ή τραυματισμένο χέρι. Επειδή, όμως, κι εγώ σήμερα θεωρούμαι «εξωπανεπιστημιακή», αφού δεν παρακολουθώ πια κάποιο πρόγραμμα σπουδών στο ΑΠΘ, αλλά ως μέλος της κοινωνίας θέλω να είμαι κοντά στην alma mater μου και να στηρίζω τα δίκαια αιτήματα της νεότερης γενιάς, δίνει αυτό στο κράτος το δικαίωμα να ξυλοφορτώσει και να συλλάβει εμένα και οποιονδήποτε άλλο σε αντίστοιχη κατάσταση, από μόνο το γεγονός ότι φωνάξαμε δυο συνθήματα και κρατήσαμε πανώ; Αυτονόητα ρητορικό.) [σ.σ.: Άλλωστε, η δικηγόρος ορισμένων εκ των συλληφθέντων, Αρετή Σκουνάκη, έχει διαψεύσει με δήλωσή της τα δημοσιεύματα περί ύπαρξης «εξωπανεπιστημιακών» μεταξύ των συλληφθέντων]
Συνεχίζοντας: είμαστε στην αίθουσα περίπου 20 δικηγόροι, εκ των οποίων η πλειοψηφία από καθαρά επαγγελματικό ή/και κοινωνικό ενδιαφέρον, καμιά δεκαριά δημοσιογράφοι, καμιά εικοσαριά αστυνομικοί, και οι κατηγορούμενοι. Ανεβαίνει η εισαγγελέας και λέει: «Θα βγείτε τώρα έξω όλοι όσοι δεν είστε συνήγοροι κατηγορουμένων ΚΑΙ όλοι οι δημοσιογράφοι ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ (τον κατονόμασε), γιατί υπάρχει συνωστισμός». Μετά από πολλή και δίκαιη αγανάκτηση των λοιπών δημοσιογράφων και επιχειρηματολογία των συνηγόρων υπεράσπισης, οι οποίοι μεταξύ άλλων στηλίτευσαν και την ειρωνεία και τον φαρισαϊσμό στην όλη αντιμετώπιση (δεδομένου ότι το προηγούμενο βράδυ, οι συλληφθέντες κρατήθηκαν στη ΓΑΔΘ υπό άθλιες συνθήκες υγιεινής και συνωστισμού, και ότι μέσα στο ακροατήριο υπήρχαν 20 αστυνομικοί, για την παρουσία των οποίων η εισαγγελέας δεν έβγαλε κιχ), τελικά παραμείναμε στην αίθουσα σχεδόν όλοι.
Όσο, όμως, εξελισσόταν η στιχομυθία περί συνωστισμού, ανάγκης για δημοσιότητα της δίκης κλπ., κάποιοι (;) είχαν στήσει (άγνωστο γιατί!) ακριβώς έξω από την αίθουσα αυτή, στο αίθριο, κάτι σαν «εναλλακτικό ακροατήριο», με άλλα καθίσματα (σημειωτέον, στον όροφο αυτό δεν υπήρχε καμιά άλλη δίκη σε εξέλιξη, και κανένας μάρτυρας των όλων γεγονότων, πέραν των προσώπων που αναφέρω παραπάνω). Αν δεν είχαν διασφαλιστεί τα ΝΟΜΙΜΑ και τα (μέχρι πρότινος) αυτονόητα, δηλαδή μια μίνιμουμ δημοσιότητα, με την παρουσία τρίτων προσώπων στην αίθουσα, και δη δημοσιογράφων από περισσότερα μέσα (και όχι μόνο αυτού που επέλεξε προσωπικά η εισαγγελέας), η εξέλιξη της δίκης και ο απόηχός της, μπορεί να ήταν πολύ διαφορετικά.
Τα μάτια μας δεκατέσσερα, και τα αυτιά μας το ίδιο. Ό,τι διαβάσαμε, ό,τι μας ενέπνευσε, ό,τι μας μάθανε γονείς, δάσκαλοι, σεβαστοί καθηγητές, και η ίδια μας η ψυχή, καταρρέει, και πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας να το κρατήσουμε όρθιο. Αν όχι για εμάς τους εγκλωβισμένους στην Ελλάδα τριαντάρηδες, που ήδη είμαστε καμένο χαρτί εδώ και μια δεκαετία, τουλάχιστον για τα νεότερα παιδιά, που έχουν ακόμη την ευκαιρία να ζήσουν σε έναν κόσμο λιγότερο σάπιο.
Έλλη Μέλλιου
info-war.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου