...το βράδυ μιας ηχηρής παραίτησης...
Από την «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» του Δεκεμβρίου έως τον «Μολιέρο» του Φεβρουαρίου, έγινε από το Εθνικό στις διαδικτυακές μεταδόσεις ένα ποιοτικό άλμα. Το διαπιστώσαμε στη ζωντανή μετάδοση του Σαββάτου. Με μόνο μία κάμερα, αλλά... αεικίνητη, το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Μια κάμερα που ακολουθούσε από κοντά τις σκηνές, με συνεχή τράβελινγκ, κάθετα, οριζόντια, μπρος, πίσω! Καμιά σχέση με την αμηχανία της μηχανής λήψης στην «Στέλλα», που κατέληξε σε ένα απαράδεκτο τηλεοπτικά αποτέλεσμα, όπως το είχαμε περιγράψει εδώ στις 20 Δεκεμβρίου. Αυτή τη φορά, στον «Μολιέρο» τού Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, δεν είδαμε, όπως στην προηγούμενη περίπτωση, ψυχρά άδεια καθίσματα, παρά μόνο ένα πανοραμικό πλάνο μετά την τελευταία σκηνή. Ο φακός περιστράφηκε σε όλη την αίθουσα και επανήλθε στη σκηνή όπου είχε παραταχθεί όλος ο θίασος, σε έναν σιωπηλό χαιρετισμό, καθώς η κάμερα πέρασε αργά μπροστά από όλα τα πρόσωπα –με ολοφάνερη την ικανοποίηση στο βλέμμα των ηθοποιών για τη δουλειά τους που μόλις είχε τελειώσει, αλλά και με διάχυτη μελαγχολία ύστερα από αυτό το πανοραμικό πλάνο στην άδεια αίθουσα, στα κενά καθίσματα, στις βαριές πόρτες, στους ερήμους εξώστες.
Η παράσταση στην κεντρική σκηνή ουσιαστικά μεταδόθηκε από ένα μονοπλάνο, που λειτούργησε άψογα, προφανώς με πολλή πρόβα για να γνωρίζει η κάμερα κάθε στιγμή πού θα πάει. (Δυστυχώς δεν είχαμε δει τον ενδιάμεσο «Γυάλινο κόσμο» για να συγκρίνουμε το τεχνικό αποτέλεσμα και πόσο μακριά ήταν και εκείνο από την «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»).
Φυσικά, για μια ακόμα φορά μπαίνει το ερώτημα «πόσο φυσιολογικό είναι το θέατρο στο διαδίκτυο;» Κανείς δεν χαίρεται με αυτήν την εξέλιξη. Ο σκηνοθέτης του «Μολιέρου», ο Στάθης Λιβαθηνός, είχε δηλώσει ότι με τις διαδικτυακές παραστάσεις «οι ίδιοι βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας» και ότι « θέατρο υπάρχει μόνο στο πραγματικό πεδίο της σκηνής, στη ζωντανή στιγμή του».
Συμφωνούμε. Αλλά σε περίοδο απόλυτης θεατρικής αφωνίας, το Θέατρο έχει φωνή μέσα από το Διαδίκτυο. Είναι προσωρινή η λύση. Και, τουλάχιστον, χάρη στην τεχνολογία απολαύσαμε το Σαββατόβραδο την πρεμιέρα μια όμορφης, δουλεμένης, παράστασης, το βράδυ μιας ηχηρής παραίτησης που σημαδεύει την ιστορία τού Εθνικού. Κάτι ήταν και αυτό στη θεατρική αναβροχιά μας.
ΥΓ.: Με αυτό το κείμενο δεν επιχειρείται κάποια κριτική στο θεατρικό μέρος τού «Μολιέρου». Καταγράφεται μόνο η άποψη για τη διαδικτυακή μετάδοση.
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου