Παντελής Μπουκάλας
Είναι κι αυτό ένα από τα στερεότυπα που παραδίδει η μια κυβέρνηση στην άλλη, για να ’χει να πορεύεται. Δεν το χρησιμοποιούν πάντως όλες με την ίδια συχνότητα ούτε με την ίδια αυτοαπαλλακτική πονηρία, αφού... αραιά και πού παρατηρείται ένας ανεπαίσθητος τόνος αυτοκριτικής.
«Κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν», μας λένε. Λογικό ακούγεται, λογικοφανές είναι. Πράγματι, ουδείς πολίτης απαιτεί από τον πρωθυπουργό, τον περιφερειάρχη, τον δήμαρχό του όσα είναι «αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά δε παρά τω Θεώ». Ακόμα κι αν ορισμένοι ηγήτορες προβάλλονται σαν κάτοχοι μεσσιανικών ικανοτήτων, αν δεν νιώθουν κιόλας οι ίδιοι κάτι σαν ημίθεοι, έχουν όρια. Και τα αποδέχονται και οι φανατικότεροι ψηφοφόροι τους.
Αξιώνει όμως ο πολίτης από την οργανωμένη πολιτεία του όσα αντιστοιχούν σε μια όντως οργανωμένη πολιτεία. Το «ανθρωπίνως δυνατόν» για το άτομο, είτε είναι βοσκός στην Κρήτη και στην Εύβοια είτε «επιτηδευματίας» ευγενούς περιοχής, είναι λίγο, οριακό, ανεπαρκές.
Το «ανθρωπίνως δυνατόν» για ένα κράτος είναι, θα όφειλε να είναι, πολύ ευρύτερο, ταχύτερο και αποτελεσματικότερο. Το άτομο διαθέτει μόνο μία ψήφο και ένα τηλέφωνο (αν δεν έχει κοπεί η σύνδεση), για να πει τα παράπονά του στους πρόθυμους να παραστήσουν ότι ακούνε προσεχτικά (ενόψει της ψήφου). Το κράτος έχει στη διάθεσή του ειδικούς, πλήθος ολόκληρο, και μηχανισμούς – πλήθος κι αυτοί, με τα δυσμετάφραστα αρχικά τους.
Τους κινητοποιεί αμέσως, συντονισμένα και αμερόληπτα, δίχως γεωγραφικές και κοινωνικές διακρίσεις. Κι αν όχι για να αντιμετωπίσει όλα τα προβλήματα εν τη γενέσει τους, τουλάχιστον για να καταφέρει να προκύψουν το δυνατόν λιγότερα και να μειώσει τις οδυνηρές παρενέργειες το δυνατόν περισσότερων. «Το πολιτειακώς δυνατόν», όχι το «ανθρωπίνως».
Επραξε άραγε η πολιτεία απέναντι στη «Μήδεια» ό,τι της αντιστοιχούσε; Οι συναναρμοδίως εμπλεκόμενοι υπουργοί (ο κ. Χρυσοχοΐδης, ο κ. Χαρδαλιάς, ο κ. Βορίδης), ο κ. Πατούλης (περιφερειάρχης Αττικής και πασών των Ρωσιών, όπως δείχνει ότι νιώθει), δήμαρχοι, διευθύνοντες σύμβουλοι υπηρεσιών εμφανίστηκαν άκρως ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους. Δηλαδή από τον καθρέφτη τους, τον οποίο και ρώτησαν με ύφος αυστηρό «πώς τα πήγαμε;».
Ταυτόχρονα, ο καθείς από το μετερίζι τής αυταρέσκειάς του δεν τσιγκουνεύτηκε τη χολή του για τους θεωρητικώς συμπολεμιστές του: «Δική τους η ευθύνη, όχι δική μου», «ας φρόντιζαν». Ανθρώπινο. Απαράδεκτο, κακομοίρικο, ανεύθυνο, αλλά ανθρώπινο...
Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου