Πες Σωτήρη...

Αυτή είναι η ζωή μας πια. ‘Ερημα βενζινάδικα, έρημοι δρόμοι. Μάς έχουν μόνο για να δουλεύουμε. Ή να δουλεύουμε ή να πεθαίνουμε. Οι μισοί από την πείνα κι οι άλλοι μισοί από την αρρώστια.  Και δεν ντρέπονται.

 Και συγγνώμη για το θάρρος δηλαδή. Κανονικά κύριε καθηγητά ή έστω κύριε Τσιόδρα θα έπρεπε να... πω. Αλλά εκείνη η αγαπησιάρικη προσφώνηση του πρωθυπουργού μας, εκείνο το ‘πες Σωτήρη’ μού γλύκανε το μέσα μου. Μα τι απλός άνθρωπος ο Κυριάκος μας. Έτσι μπράβο και στον ενικό μωρό μου τρελό, στον ενικό τον κιμπάρικο, τον όξω καρδιά. Είναι ένας από μας ρε παιδί μου, λες τώρα θα βγει απ’ το Μαξίμου και θα πάμε όλοι μαζί για τσίπουρα. Ο πρωθυπουργός, εμείς, ο ψυκτικός από το Περιστέρι, όλη η τρελοπαρέα.

Πες, Σωτήρη - και ‘ρε Σωτήρη’ μη σού πω. Πες. Γιατί αν δεν πεις τώρα, ειδικά τώρα που η εθνική μας κατάθλιψη χορεύει με μπρίο πατώντας στα κεφάλια μας, πότε θα πεις;

Πότε θα μιλήσεις;

Ξέρεις τι σημαίνει pandemic depression, Σωτήρη; ‘Πανδημική κατάθλιψη’ θα πει. Είναι νόσος, αγάπη μου. Νόσος βαριά. Ο μισός πληθυσμός υποφέρει από πανδημική κατάθλιψη. Απλώς δεν το ξέρει: όταν σού κόβουν το ρεύμα επειδή χρωστάς, χ@στηκες για την κατάθλιψη.

Ο κόσμος δεν ξέρει αν θα αρρωστήσει, δεν ξέρει αν θα πεθάνει, δεν ξέρει πως θα πληρώσει τα χρέη του, δεν ξέρει πόσους θα απολύσει, δεν ξέρει πόσες οικογένειες θα πεινάσουν από το δικό του το λουκέτο, δεν ξέρει την μαύρη του τη μοίρα.

Και δεν τού φταίει η απελπισία του έχει και υπουργό τον Γεωργιάδη να του λέει να τού δώσει εκείνου τα κλειδιά από το σουβλατζίδικο. Και δεν ντρέπεται. Δεν βάζει το μυαλό του να σκεφτεί. Να πει όπα τι μαλακία θα ξεστομίσω πάλι; Τι θα ξεράσει ο στόμας μου πάλι; Θα χλευάσω εξαθλιωμένους ανθρώπους, οικογένειες που δεν έχουν να φάνε;

Ποια είναι λοιπόν η θεάρα πολιτική αυτής της κυβέρνησης; Να φτωχοποιεί τους φτωχούς και να τούς αρρωσταίνει κι από πάνω στριμώχνοντας τους  στα ΜΜΜ σαν ντολμαδάκια σε κονσέρβα; Ο άλλος τη μάνα του που μπαίνει στο μετρό και παίζει τη ζωή της κορόνα γράμματα πώς θα την προφυλάξει; Το παιδί του που κρέμεται από τη χειρολαβή πώς θα το προστατέψει; Θα τους πει να πλένουν τα χεράκια πολύ προσεχτικά; Κι επειδή όπως όλοι γνωρίζουμε έχουμε τη γαμάτη την περίθαλψη, τί θα κάνει όταν ο δικός του άνθρωπος αρρωστήσει;

Σοβαρά τώρα; Σοβαρά; Είστε σοβαροί άνθρωποι όλοι εσείς; Και καλά οι πολιτικοί που δεν διαπρέπουν στο σπορ, αλλά εσείς;

Οι επιστήμονες;

Γιατί επιστήμονας είσαι Σωτήρη, επιστήμονας όχι πολιτικός. Είμαστε χαμένοι, είμαστε μπερδεμένοι, είμαστε έντρομοι, ο κόσμος δεν έχει να φάει, τα παιδιά μας έχουν αποτρελαθεί, στο σπίτι μας σκοτωνόμαστε άνευ λόγου, τα νεύρα μας θρύψαλα. Σε λίγο θα πλακωνόμαστε στο ξύλο γιατί ο άλλος μάς λέει καλημέρα.

Διαβαστε ολόκληρο το κείμενο της Ελενας Ακριτα, ΕΔΩ...