Επιστροφή στη γραμμή πλεύσης που είχε χαράξει ο Ομπάμα για τις ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή από τη Μέση Ανατολή μέχρι τις σχέσεις της Ουάσινγκτον με το... Βερολίνο, τη Μόσχα και το Πεκίνο, στις παραπάνω γραμμές συμπυκνώνεται το μήνυμα της ομιλίας Μπάιντεν στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Πρώτα απ’ όλα η επιλογή της έδρας της αμερικανικής διπλωματίας για το πρώτο μήνυμα του νέου προέδρου στη διεθνή σκηνή είναι η αποκατάσταση του ρόλου των θεσμών και των μηχανισμών που συνδιαμορφώνουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Με άλλα λόγια, όχι πλέον εκπλήξεις σαν τις συναντήσεις Τραμπ με τον Βορειοκορεάτη ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ουν, ούτε αιφνιδιασμοί σαν την εξαγγελία αποχώρησης από τη Συρία μετά από τηλεφώνημα του Ερντογάν.
Τα παραπάνω δεν είναι απλά και μόνο επιστροφή στην προ Τραμπ κανονικότητα αλλά και μια δέσμευση ότι δεν θα υπάρξουν πρωτοβουλίες στην εξωτερική πολιτική που θα παρακάμπτουν την επικρατούσα άποψη στο υπουργείο Εξωτερικών.
Αραγε ποιος θυμάται σήμερα την εξέγερση εκατό και πλέον στελεχών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ την άνοιξη του 2016 που υπέγραψαν κείμενο κατά της επιλογής του τότε υπουργού Εξωτερικών Κέρι να συνεργαστούν οι ΗΠΑ με τη Ρωσία στη Συρία;
Ο Μπάιντεν είναι ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου που δεν διατυπώνει, έστω και σαν επικοινωνιακό πυροτέχνημα, την ευχή για επανεκκίνηση (reset) των σχέσεων με τη Μόσχα.
Αλλωστε, ο τερματισμός της υποστήριξης της επέμβασης της Σαουδικής Αραβίας στον εμφύλιο πόλεμο της Υεμένης προαναγγέλλει την πρόθεση Μπάιντεν να διαμορφώσει ένα modus vivendi με το Ιράν που θα αναγνωρίζει τα ζωτικά συμφέροντα της Τεχεράνης στο Ιράκ, τη Συρία και τον Λίβανο, μια εκ των πραγμάτων οριοθέτηση της παρουσίας και της επιρροής της Ρωσίας την επόμενη μέρα στη Δαμασκό.
Στην ίδια κατεύθυνση της ανάδειξης της ανάσχεσης της επιρροής της Ρωσίας εγγράφεται και η δέσμευση του Μπάιντεν για ακύρωση της μείωσης των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Γερμανία που είχε αποφασίσει ο Τραμπ.
Πρόκειται για ένα σαφές μήνυμα ότι η Ουάσινγκτον δεν πρόκειται να ανεχτεί ως θεατής την ενεργειακή στρατηγική σχέση της Γερμανίας με τη Ρωσία.
Ηδη η κυβέρνηση Ομπάμα με την εμπλοκή της στην κρίση της Ουκρανίας τον χειμώνα του 2013-14 και την αμέσως μετά την προσάρτηση της Κριμαίας αποβολή της Ρωσίας από την Ομάδα των 8 ανέδειξε ως κυρίαρχη στρατηγική προτεραιότητα των ΗΠΑ την αποτροπή μιας επιστροφής στην κανονικότητα των σχέσεων της Ε.Ε. με τη Μόσχα, καθώς θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια ευρασιατική σύγκλιση.
Ομως στο σημείο αυτό υπάρχει ο κίνδυνος της αυτοεκπληρούμενης προφητείας όπου επιταχύνεται η εξέλιξη που επιχειρείται να επιβραδυνθεί και, πολύ περισσότερο, να ματαιωθεί.
Αν δηλαδή οι Νίξον-Κίσινγκερ προσέγγισαν το 1971-2 την Κίνα του Μάο για να διαπραγματευτούν από θέση ισχύος με την ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ και ο Τραμπ προσπάθησε ανεπιτυχώς να εξομαλύνει τις σχέσεις με τον Πούτιν για να πιέσει στη συνέχεια το Πεκίνο, ο Μπάιντεν κάνει μια επιλογή υψηλού ρίσκου.
Ωθεί Ρωσία και Κίνα σε μια ευρασιατική στρατηγική σύγκλιση πολύ πιο απειλητική απ’ ό,τι μια μελλοντική ευρωπαϊκή αναγωγή της ειδικής σχέσης του Βερολίνου με τη Μόσχα, που θεμελίωσαν οι Κολ-Γκορμπατσόφ στη συνάντησή τους στον Καύκασο τον Ιούλιο του 1990...
Γιώργος Καπόπουλος
Πηγή:efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου