Μηδειάματα...

Ιστορία που επαναλαμβάνεται, συνήθως ως τραγωδία. Από τη μια πλευρά τα «πρωτόγνωρα φυσικά φαινόμενα», οι άνεμοι που φούντωσαν την πυρκαγιά, η καταιγίδα που κατέβασε ποτάμια, ο χιονιάς που σκέπασε τα πάντα. Και από την άλλη; Οι άνθρωποι που πήγαν και... έχτισαν σπίτια ανεξέλεγκτα εκεί που κάποτε υπήρχαν δάση και ποτάμια.

Επειδή ένα πολιτικό σύστημα τους το επέτρεψε.

Οσοι παρακολούθησαν τις καταστροφές που προκάλεσε η «Μήδεια» ίσως να παρατήρησαν πως σε πολλές περιπτώσεις τα δέντρα που κατηγορήθηκαν ως «διαφθορείς» των ηλεκτρικών δικτύων ήταν πανύψηλα. Δηλαδή αρκετών δεκάδων ετών και σαφώς παλαιότερα από τα σπίτια που έστεκαν δίπλα τους σκοτεινά και παγωμένα.

Η καταστροφή χτύπησε αυτή τη φορά περιοχές όπου τα πιο ευκατάστατα κοινωνικά στρώματα μετακινήθηκαν φεύγοντας από το κέντρο της πόλης. Σε κάποιες περιπτώσεις η μετακίνηση αυτή έγινε σε περιοχές με «σχέδιο πόλης». Στις περισσότερες όμως το σχέδιο πόλης παραμένει ανύπαρκτο, αν και ήταν ζητούμενο από τον νόμο Τρίτση (1337) του 1983.

Ενα σχέδιο πόλης θα όριζε ακριβώς ποιες περιοχές οικοδομούνται με ασφάλεια, πού διατηρείται το πράσινο, πού χαράσσονται οι δρόμοι και πού στήνονται τα δίκτυα τα οποία κάποτε ονομάζονταν «κοινής ωφέλειας». Οπου δεν υπάρχει σχέδιο, ο καθένας κινείται ανάλογα με τη συγκυρία και τις πολιτικές προσβάσεις του. Το αποτέλεσμα είναι ένα συνονθύλευμα με δόμηση χωρίς δρόμους διαφυγής, πάνω σε ρέματα που μπαζώνονται μέσα σε συστάδες από παλιότερα δάση.

Μία από τις περιοχές που χτυπήθηκαν ήταν ο Αγιος Στέφανος. Πόρισμα των Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης το 2017 διαπίστωνε «πράματα και θάματα» για το πώς χτίστηκαν εκεί δασικές και αναδασωτέες εκτάσεις, καθώς δεν υπήρχε σχέδιο πόλης, αλλά ακόμη και το ελάχιστο μέσο ελέγχου, η Βεβαίωση Δασαρχείου, υπήρχε μόνο για τα 30 από τα 1.461 σπίτια που είχαν δομηθεί μεταξύ 1985-2010.

Η Βορειοανατολική Αττική είναι γεμάτη με τέτοια παραδείγματα οικιστικής ανάπτυξης. Δυστυχώς, αρκεί μόνο ένα έκτακτο καιρικό φαινόμενο για να αναδείξει τη γύμνια του πολιτικού συστήματος που καλύπτει αυτές τις καταστάσεις.

Απλώς άλλοτε είναι σφοδρή πυρκαγιά και πλημμύρα, που σκοτώνουν ακαριαία, και άλλοτε ψύχος και δίψα που αφήνουν περιθώρια αντίδρασης στους υπηκόους. Οσο για την ίδια τη γύμνια, αυτή σκοτώνει το πολιτικό σύστημα αργά και βασανιστικά...

efsyn.gr