Υπουργός Υπερβολής...

Παντελής Μπουκάλας

Αν ζούσε στην αρχαία Ελλάδα, θα τον αποκαλούσαν Υπέρβολο. Υπέρβολο Υπερβολίδη, μια και μπροστά του ωχριά ακόμα και η ίδια η υπερβολή, όσο υπερβολική κι αν είναι. Αυτή τη φορά, ο υπουργός που μεταφράζει τον προσδιορισμό «Αναπτύξεως» του αξιώματός του σε «Αναψύξεως», δηλαδή ιδιωτικής αναψυχής στην... πάντα φιλόξενη γι’ αυτόν ήπειρο των ΜΜΕ, απέφυγε να χρησιμοποιήσει το τέχνασμα της «παρερμηνείας» των σοφών λεγομένων του. Το έχει τσακίσει άλλωστε από την υπερβολική χρήση. Ούτε ο καθρέφτης του δεν τον πιστεύει όταν το επικαλείται. 

Τι είπε ο κ. υπουργός, με το γνωστό βαρύ κι ασήκωτο ύφος του, απευθυνόμενος στους επιχειρηματίες της εστίασης; «Τα κλειδιά των μαγαζιών σας να τα φέρετε σ’ εμένα, μην τα πάτε στου Μαξίμου». Ηθελε άραγε να προστατέψει τον πρωθυπουργό από μια δυσάρεστη σκηνή ή, μια και τιμάμε το 1821, να νιώσει όπως οι Μεσολογγίτες, όταν έλεγαν στους πολιορκητές τους πως έχουν τα κλειδιά της πόλης στην μπούκα των κανονιών τους και να πάνε να τα πάρουν από κει; 

Το δεύτερο είναι πολύ πιο πιθανό. Αλλωστε, από τη στιγμή που το υπουργιλίκι της Ανάπτυξης συμπτύχθηκε και μειώθηκε η εξουσία του, ο κ. Γεωργιάδης πολιτεύεται σαν ελεύθερος τηλεραδιοσκοπευτής που τα μισά του σκάγια, ένα μυστήριο πράμα, βρίσκουν τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη. 

Δεν είπε λ.χ. ότι «από σεβασμό στην παράδοση και στην Ορθοδοξία» άφησαν ανεμπόδιστες στη Θεσσαλονίκη τις γιορτές (και τις λοιμώξεις), παρά την αντίθετη γνώμη των λοιμωξιολόγων, την ώρα που ο κ. Μητσοτάκης επέμενε ότι δεν είχε ακουστά τέτοια γνώμη; 

Μπορεί ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. να αντιπρωθυπουργεύει εκ συστήματος, γι’ αυτό πάντως δεν φταίει το γινάτι του. Ούτε μνησίκακος είναι ούτε φιλέκδικος. «Δεν είναι ξύλινος πολιτικός», να τι φταίει. Την αυτογνωμάτευσή του την ανακοίνωσε για να δικαιολογήσει τη «λεκτική υπερβολή» του για τα κλειδιά, με την οποία υποτίθεται ότι απαντούσε στη «συνδικαλιστική υπερβολή» των διαμαρτυρομένων.

Υποτίθεται επίσης ότι ο κ. Γεωργιάδης δηλώνει «μη ξύλινος» για να μας πληροφορήσει πως είναι αυθορμητίας, παρορμητικός, άνθρωπος με αισθήματα τέλος πάντων, και μάλιστα με αισθήματα (καιροσκοπικώς) εναλλασσόμενα ή (τυχοδιωκτικώς) μεταλλασσόμενα ακόμα κι αν αφορούν το ίδιο πρόσωπο ή κόμμα. 

Ποια η ουσία; Ο υπουργός λέει στα νέα ελληνικά πως δεν είναι ξύλινος, το εννοεί όμως στα αρχαία. Εννοεί δηλαδή ότι δεν είναι δούρειος. Κι αφού δεν είναι δούρειος, ε, δεν είναι και δούρειος ίππος. Υπέρ τίνος; Υπέρ του εαυτού του, τίνος άλλου...

Καθημερινή