Η δυσανεξία των κομμάτων...

...απέναντι στην αμφίπλευρη κριτική...

Γιάννης Τριάντης

Το δόγμα Μπους για την τρομοκρατία είχε συνοδευτεί από έναν τρομώδη αφορισμό: Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας.

Ευκρινές το απειλητικό σήμα: καμμία κριτική στις ΗΠΑ, κανένα σχόλιο για τα έργα και τις ημέρες του πλανητάρχη, καμμία αιχμή για τις επιλογές του. Οσοι τόλμησαν, καταδικάζοντας και την... τρομοκρατία και την συμπεριφορά των ΗΠΑ, αγνοήθηκαν, χλευάστηκαν ή επικρίθηκαν δεινώς από τις συστημικές ταξιαρχίες των μήντια και της διανόησης.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα στα καθ΄ημάς. Η αμφίπλευρη κριτική είτε υποτιμάται και παρακάμπτεται, επειδή δεν υπακούει στον κανόνα του κομματικού αυτονόητου, είτε συκοφαντείται ως προϊόν σκόπιμης και ιδιοτελούς προσέγγισης (στρογγύλεμα για να μην πάρεις θέση).

Συνήθως δεν αξιολογούνται όπως τους αρμόζει ούτε λαμβάνονται υπ΄όψιν οι ψύχραιμες αποτιμήσεις, οι καίριες επισημάνσεις όσο τεκμηριωμένες κι αν είναι, καθώς και η απόδοση εκάστω τα ίσα.

Τα κομματικά επιτελεία και οι εκατέρωθεν μιντιακοί στρατοί δεν χωρατεύουν. Δεν έχουν όρεξη για «τέτοια». Οποιος δεν είναι μαζί τους, είναι εναντίον τους…

Ετσι, η αμφίπλευρη κριτική πνίγεται από τις κραυγές και την φαντασμαγορία των συνθημάτων. Το δίκιο των πεπεισμένων προσλαμβάνει διαστάσεις ακαταμάχητου δόγματος που εξορίζει κάθε απόπειρα ανατομίας φαινομένων με βαθιές ρίζες στην πολιτική και κοινωνική ζωή.

Ένα κλασικό παράδειγμα παρέχει η περίπτωση της ΕΡΤ. Αν ξιφουλκήσεις εναντίον της σημερινής εικόνας της (κατευθυντήρια φιλοκυβερνητική γραμμή ακόμη και με «χαρτάκια», προκλητικές προσλήψεις σε πείσμα προεκλογικών δεσμεύσεων της ΝΔ κλπ), αλλά υπενθυμίσεις ότι εν πολλοίς τα ίδια συνέβαιναν πάντοτε-με λιγότερη ή περισσότερη ωμότητα-, τότε έχασες.

Οι σημερινοί θα υψώσουν περίοπτα τα (υπαρκτά) παθογενή επι ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για πρωτοφανή κρούσματα, ενώ ο κύκλος της Κουμουνδούρου θα στηλιτεύσει το αμφίπλευρον της κριτικής, λέγοντας ότι η προσέγγιση αυτή απονευρώνει την οφειλόμενη καταδίκη των σημερινών κυβερνητικών παρεμβάσεων στην ΕΡΤ.

Ενδεικτικώς, και άλλα παραδείγματα:

. Αν επισημάνεις ότι είναι ατυχής και ψευδής η απόπειρα του κυβερνητικού μηχανισμού να ισοφαρίσει τις εντυπώσεις της Ικαρίας με βίντεο από την δήθεν ανάλογη συμπεριφορά του Τσίπρα στην Πάτρα, θα καταχωριστείς αυτομάτως στο Συριζαίικο στρατόπεδο.

. Αν υπενθυμίσεις τον προφανή κίνδυνο μεγάλης διασποράς του ιού από τις (περισσότερες) διαδηλώσεις θα θεωρηθείς φιλοκυβερνητικός. Το ίδιο αν πείς ότι δεν πρωτοτυπεί ούτε αυθαιρετεί η ελληνική κυβέρνηση, καθώς σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρώπης εφαρμόζουν εκ περιτροπής «ακορντεόν» και σκληρό λοκντάουν .

Προσοχή: οι κυβερνητικές αστοχίες, οι γοερές αντιφάσεις ,οι ποικίλες ελαφρότητες, η αναντιστοιχία λόγων και έργων, η λογόρροια κλπ είναι άλλης τάξεως ζήτημα.

. Αν γράψεις ότι ο Τσίπρας δεν είπε (στον Σρόιτερ) ότι αποδέχεται το ρίσκο της συμμετοχής σε διαδηλώσεις, αλλά αναγνωρίζει ότι υπάρχει ρίσκο, θα αντιμετωπίσεις τις λογχοφόρες αιτιάσεις του κυβερνητικού λόχου.

. Αν πείς ότι ο συνωστισμός στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, με βαριά την κυβερνητική ευθύνη, δεν νομιμοποιεί- στην σημερινή τραγική συνθήκη- τον συνωστισμό των διαδηλώσεων, θα επικριθείς ως εχθρός των λαϊκών αιτημάτων και απολογητής της κυβερνητικής λογικής.

. Αν αναρωτηθείς γιατί νομιμοποιούνται ηθικά να διαδηλώνουν π.χ. οι φοιτητές εναντίον της Κεραμέως και του Νομοσχεδίου, αλλά γιατί δεν έχουν το ίδιο δικαίωμα π.χ. οι πιστοί εναντίον της απαγόρευσης για εκκλησιασμό, θα καταχωριστείς στους υποστηρικτές του «παπαδαριού».

Και με ποιό επιχείρημα! Η φοιτητική κινητοποίηση αφορά σε μείζονος σημασίας θέμα, ενώ το ενδεχόμενο σχετικό αίτημα των πιστών παραπέμπει στον θρησκευτικό φανατισμό και στον σκοταδισμό. Το ότι και στις δύο περιπτώσεις εγκυμονείται ο κίνδυνος διάδοσης του ιού, δεν επισημαίνεται ούτε στηλιτεύεται.

Ο κατάλογος δεν εξαντλείται στα προεκτεθέντα παραδείγματα. Όπως ανεξάντλητη παραμένει η επιμονή και συνεχής η τάση των «στρατοπέδων» να νιώθουν δυσανεξία απέναντι στην αμφίπλευρη κριτική.

Κι όμως. Αν δεν λειτουργούσε ο παρωπιδοφόρος «κομματικός πατριωτισμός» και δεν κυριαρχούσε ο λαϊκισμός του πρόσκαιρου επικοινωνιακού συμφέροντος, η αμφίπλευρη κριτική θα απέβαινε για τα κόμματα απείρως πιο λυσιτελής από τα δοξαστικά και τις μονόφθαλμες προσεγγίσεις των κομματικών μιντιακών στρατών...

news247.gr