Σύγχρονος, μέχρι Στάλιν!...

Πέφτεις σε λάθη, τι έχεις πάθει, λέει το γνωστό τραγούδι. Που πάει γάντι με τον Μητσοτάκη του... τελευταίου καιρού. Λάθος το γλέντι με τις τσαμπούνες στην Ικαρία εν μέσω καραντίνας. Λάθος ο καφές στο Ντα Κάπο με το ρεύμα κομμένο σε χιλιάδες νοικοκυριά. Λάθος η φιγούρα με τα εκχιονιστικά στο Κολωνάκι. Και λάθος των λαθών η προχθεσινή εμφάνιση στη Βουλή. Λάθος, κύριε πρωθυπουργέ, περικυκλωμένος από τη βοή του πλήθους που ζητάει εξηγήσεις για τον δικό σου Λιγνάδη και τη δική σου Μενδώνη, εσύ να ζητάς τον λογαριασμό από τον Πολάκη, τον Βαξεβάνη και, όπως πάντα, τον Τσίπρα. Αυτό είναι η μπάλα όχι στην εξέδρα, που συνηθίζουμε να λέμε, αλλά στα μούτρα μας. Λασπωμένη μάλιστα από τις πάσες με τον Μακάριο και τον Ρωμανό. Λάθος να φωνάζεις σαν κακομαθημένο παιδί που του πήραν το γλειφιτζούρι, να μηρυκάζεις απεχθείς φράσεις που σου έγραψαν ατάλαντοι αυλικοί, να στολίζεις τους αντιπάλους σου με κοσμητικά, να κουνιέσαι σαν νευρόσπαστο, να αντραλίζεσαι εκτός πνευματικής ισορροπίας, σε μια συζήτηση με θέμα την ποιότητα του δημοσίου διαλόγου, που εσύ επέβαλες. Λάθος να ωθείς την εμπάθεια, διαποτισμένη με ανοησία, μέχρι τον Στάλιν, θυμίζοντας τις μαύρες μέρες του Εμφύλιου και τις μαύρες νύχτες μετά απ’ αυτόν. 

Εσύ που εμφανιζόσουν μέχρι τώρα ως η ήρεμη δύναμη του μεσαίου χώρου, η σύγχρονη δύναμη που θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα, η ανώτατη δύναμη -μέχρι Μωυσή- που θα μας οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας. Λάθος να σκιαμαχείς με ένα ανόητο hashtag, εσύ, ο βασιλεύς των τρολ. Να μιλάς για ακρότητες, εσύ, ο αυτουργός της αθλιότητας για τον πατέρα του Τσίπρα. Να διαπράττεις μαθήματα ήθους, εσύ, ο εφευρέτης της ανταλλαγής της Μακεδονίας με τις συντάξεις. Να εμφανίζεσαι ως προστάτης της αγαπημένης Αγαπηδάκη, από την απύλωτη γλώσσα της οποίας άλλοι χρειάζονται προστασία. Λάθος να μπαίνεις σε χωράφια που εδώ και χρόνια τα έχεις καταντήσει βάλτο, εν ολίγοις. Να μιλάς για αρχές και αξίες που έχεις καταντήσει κουρελόπανα. Να επιχειρείς με τον ελεεινό στρατό σου μια φυγή προς τα μπρος, που θα σε βγάλει από την πολιορκία των «γιατί» της κοινωνίας, με τη συνδρομή τού κάτι τι της επικοινωνίας. Γιατί και δράκο και όρια έχει το παραμύθι. Συμπέρασμα: Μας τελείωσε ο Μητσοτάκης ο αδιάβροχος. Στα δύσκολα η εικόνα έσπασε και μας προέκυψε ο αληθινός και σύγχρονος - μέχρι Στάλιν! Ανερμάτιστος, νευρικός, εμπαθής, λίγος. Η πραγματικότητα τον κατέβασε από τη χώρα των θαυμάτων στη χώρα των κρουσμάτων. Και των θυμάτων. Όπου θα έχει στο εξής τη δέουσα μεταχείριση...

Θανάσης Καρτερός

avgi.gr