Η ιδεολογική ηγεμονία των αρίστων...

Στην πολιτική όπως άλλωστε και στην μελέτη της ιστορίας, είναι πολλές φορές αρκετό να μιλάμε για... 

αυτά που βλέπουμε, για όσα έχουμε μπροστά στα μάτια μας, τα οποία συνήθως είναι πολύ πιο αποκαλυπτικά για την κατανόηση των κινήτρων και των προθέσεων των δραστών. Συνήθως δεν είναι αναγκαίο να αναζητούμε κρυφές και μύχιες προθέσεις. Δεν είναι αναγκαίο όπως στο ποινικό δίκαιο να προσφεύγουμε στις προθέσεις για την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων. Συνήθως αυτές οι προθέσεις εκδηλώνονται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Επομένως η συζήτηση γύρω από την γνώση ή την άγνοια των πολιτικών αξιωματούχων σχετικά με την δράση Λιγνάδη ίσως να μην έχει καμία σημασία, αρχικά τουλάχιστον σε πολιτικό επίπεδο. Το ζήτημα δεν βρίσκεται να ανακαλυφθεί τι πραγματικά συμβαίνει στην περίπτωση αυτή. Το πολιτικό ζήτημα βρίσκεται ήδη στο προσκήνιο και δεν χρειάζεται να αποκαλυφθεί κάτι. 

Ήδη ο Μάκης Βορίδης, έχοντας αναλάβει το ρόλο ιδεολογικού καθοδηγητή για τη μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη, έχει εκφράσει με τον πιο σαφή τρόπο τον διακαή πόθο της δεξιάς στην Ελλάδα. Είναι ήδη ξεκάθαρο εδώ και καιρό η ποιότητα και το περιεχόμενο μιας επιθυμητής ιδεολογικής ηγεμονίας της δεξιάς. Ο αγαπητός υπουργός λοιπόν σε μια από τις ομιλίες του, όπως σε αυτήν στην Πρέβεζα το 2014, σαν άλλος μεγάλος θεωρητικός επιχείρησε να εκλαϊκεύσει μια πτυχή της σκέψης ενός εκ των σημαντικότερων θεωρητικών του μαρξισμού, του Αντόνιο Γκράμσι και συγκεκριμένα το ζήτημα των ιδεολογικών μηχανισμών. Το κεντρικό πρόβλημα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει ο τσεκουράτος υπουργός και το οποίο επανέρχεται διαρκώς στον λόγο του εδώ και κάποια χρόνια αφορά το ζήτημα της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς. Όπως λέει «μπορεί κανείς να κατέχει την πολιτική εξουσία αλλά στην πραγματικότητα να μην μπορεί να κάνει τίποτα καθώς είναι διαμορφωμένο ένα περιβάλλον εντός του οποίου παράγονται αξίες από αυτούς που κατέχουν τους βασικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς». Για τον Βορίδη, κάτοχος αυτών των ιδεολογικών μηχανισμών είναι η αριστερά και αυτό ακριβώς είναι το ανυπέρβλητο αλλά συνάμα και ανυπόφορο πρόβλημά του. 

Στη συνέχεια δίνει μάλιστα και χαρακτηριστικά παραδείγματα: τις εκλογές των δημοσιογράφων και την εκεί υπερεκπροσώπηση της άκρας αριστεράς όπως λέει, τις εκλογές στα πανεπιστήμια, και καταλήγει στους «λεγόμενους διανοούμενους και καλλιτέχνες...[…]… αν αρχίσω να σας μετράω κομμουνιστές ηθοποιούς, κομμουνιστές ζωγράφους, κομμουνιστές ποιητές, να σας μετράω κομμουνιστές τραγουδιστές, αυτούς που τραγουδάμε εμείς, στην πραγματικότητα βλέπεται πώς συγκροτείται η ιδεολογική ηγεμονία. Θα μου πείτε σιγά ένα τραγουδάκι είναι. Μμμμ…… δεν είναι ακριβώς, γιατί αυτοί, επειδή παράγουν επιρροή, επειδή τους βλέπει ο κόσμος, σου λέει τι συμπαθής κύριος με τον οποίο εγώ διασκεδάζω κάθε βράδυ και σιγοτραγουδάω, καλός άνθρωπος θα είναι, σου λέει τι είναι, είναι κομμουνιστής. Παράγεται νομιμοποίηση. Αυτό λοιπόν είναι ο ιδεολογικός μηχανισμός. Προσθέστε τα σωματεία, τα συνδικάτα και δείτε ένα περιβάλλον εντός του οποίου στην πραγματικότητα η πολιτική εξουσία ακυρώνεται…..» 

Αυτό είναι το ανυπόφορο πρόβλημα του Μάκη Βορίδη και της παράταξής του. Είναι οι αξίες που παράγονται από ένα περιβάλλον το οποίο ο κάτοχος της πολιτικής εξουσίας δεν μπορεί να ελέγξει. Το πρόβλημα του Βορίδη είναι η δυσανεξία του απέναντι σε αξίες που παράγονται από ένα περιβάλλον εντελώς ξένο προς αυτόν και τους όμοιούς του. Ο στόχος επομένως είναι εντελώς ξεκάθαρος. Η διάλυση ενός ανυπόφορου και ανεξέλεγκτου ιδεολογικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος εντός του οποίου, και σε πείσμα των καιρών αλλά και της ακροδεξιάς δράκας που κυβερνά, συνεχίζονται να παράγονται αξίες. Και εδώ ο στόχος είναι κυριολεκτικός με την έννοια της σκοποβολής. Πρέπει όλο αυτό το περιβάλλον να εξαφανιστεί. Και γι’ αυτό άλλωστε η κυβέρνηση δίνει έναν πολυμέτωπο αγώνα στο πεδίο του πολιτισμού, τα αποτελέσματα του οποίου παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό. Μια αδιάκοπη προσπάθεια για την διάλυσή του. 

Ας μην είμαστε όμως άδικοι. Ο καθένας κάνει ότι και όπου μπορεί. Στην ακρόπολη, στον σταθμό Βενιζέλου, στο εθνικό θέατρο, στο ολοκληρωτικό αφήγημα της αριστείας, στην στήριξη των καλλιτεχνών. Όπως άλλωστε έλεγε και ο πρώην διευθυντής του εθνικού θεάτρου, ο πολιτισμός και η παιδεία είχαν αφεθεί στα χέρια ψευδοαριστερών. Ευτυχώς που στη συνέχεια αφέθηκαν σε χέρια πραγματικών παιδεραστών. Τέτοιοι αγώνες για την ιδεολογική ηγεμονία δίνονταν πάντοτε στην ιστορία και θα συνεχίσουν να δίνονται, και ο κάθε αντίπαλος έχει να προσφέρει τις δικές του αξίες και τους ανθρώπους του...

Ηρακλής Πεκιαρίδης

efsyn.gr