Σταρόβειες εξισώσεις...

Ο Δημήτρης Σταρόβας είναι εξαιρετικός μουσικός, λένε οι ομότεχνοί του. Εχει απίστευτο χιούμορ, λένε όσοι τον παρακολουθούν από το ξεκίνημά του στη Θεσσαλονίκη, πριν από... 

τριάντα χρόνια, με τη θρυλική ομάδα Αγαμοι Θύται. Ούτε με το ένα μπορώ να συμφωνήσω ούτε με το άλλο και όχι γιατί τον αντιπαθώ. Οι λόγοι είναι καθαρά πρακτικοί: δεν τον έχω δει ποτέ live και δεν έχω σκάσει ούτε ένα χαμόγελο με όσα (σατιρικά) τραγούδια του έτυχε να ακούσω – τραγούδια με τίτλους όπως «Αυτό που θέλουν οι γυναίκες», «Την είχα άχτι», «Μωρή καριόλα», «Ανεμογκάστρι». 

Το μόνο που μπορώ μετά βεβαιότητος να πω είναι ότι ο Δημήτρης Σταρόβας είναι καλός φίλος. Το απέδειξε σπεύδοντας να υποστηρίξει σθεναρά γνωστό ηθοποιό και σκηνοθέτη, μόλις έγιναν γνωστές οι καταγγελίες εναντίον του από τρεις ηθοποιούς για πράξεις γενετήσιου χαρακτήρα. «Είναι άντρας ωραίος, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που κορίτσια ήθελαν να είναι μαζί του, είναι φαντασίωση του μισού ελληνικού πληθυσμού», δήλωσε. Απλός ο συλλογισμός: ένα τόσο ωραίο αρσενικό αποκλείεται να έχει παρενοχλήσει ή προσβάλει σεξουαλικά γυναίκες, επειδή είναι αντικείμενο του πόθου τους. 

Δίπλα σ’ αυτή την εξίσωση ακούμε κάθε τόσο κι άλλες, παρόμοιες. Ενας καλός γιος δεν μπορεί να είναι βίαιος σύζυγος. Ενας υποστηρικτικός φίλος δεν μπορεί να δέρνει τα παιδιά του. Ενας στοργικός πατέρας δεν μπορεί να πατάει επί πτωμάτων για να ανελιχθεί επαγγελματικά. Ενας ένθερμος δημοκράτης δεν μπορεί να διακινεί παιδική πορνογραφία. Ενας ευσεβής χριστιανός δεν μπορεί να βάζει φόλες στα αδέσποτα της γειτονιάς. Ενας αναγνωρισμένος επιστήμονας, ένας επιτυχημένος επαγγελματίας, ένας ευφυής καλλιτέχνης, ένας λαοφιλής πολιτικός δεν μπορούν να κουβαλάνε τα σκοτάδια και τους δαίμονές τους και να τα κρύβουν επιμελώς. Για να προλάβει μια αντίστοιχη εξίσωση –«τα ήθελε, θα τον προκάλεσε»–, ακόμη μία ηθοποιός έσπευσε να πει ότι, στην οντισιόν στην οποία ο σκηνοθέτης φέρεται να έκανε άσεμνες κινήσεις ενώπιόν της, η ίδια είχε πάει «ευπρεπώς ενδεδυμένη». 

Η ορμή των αποκαλύψεων, ειδικά για τον χώρο της τέχνης, δύσκολα θα ανακοπεί. Ηρθε η ώρα να μιλήσουν όσοι έχουν νιώσει στο πετσί τους τη βία, οποιασδήποτε μορφής, και τον εξευτελισμό από κάποιον ισχυρό ή/και πέραν πάσης υποψίας. Εμείς οφείλουμε να τους ακούσουμε. Οσοι πέσουν κι αυτή τη φορά από τα σύννεφα ας σταθούν, επιτέλους, μπροστά σε έναν καθρέφτη κι ας κοιτάξουν τον εαυτό τους στα μάτια...

Τασούλα Επτακοίλη

kathimerini.gr