Η εκμετάλλευση του αδύναμου από τον ισχυρό και η επιβολή του ισχυρού στον αδύναμο δεν είναι κάτι νέο για την ανθρωπότητα, ούτε αφορά μόνο την άσκηση βίας από τους άνδρες προς τις γυναίκες.
Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει γύρω μας καθημερινά. Είναι... κάτι που το έχουμε συνηθίσει. Και πολλοί το έχουν αποδεχτεί. Κακώς, αλλά έτσι είναι.
Καθημερινά, εκατομμύρια άνθρωποι ενδίδουν σε ανοιχτούς εκβιασμούς για να έχουν κάποιο όφελος ή να μη χάσουν την δουλειά τους, ενώ κάποιες φορές δεν χρειάζεται καν ο εκβιασμός· ο “κατώτερος” ξέρει την θέση του και ξέρει πως πρέπει να ικανοποιήσει τα γούστα του αφεντικού ή του ανώτερου, χωρίς καν να του ζητηθεί.
Βέβαια, επειδή βασιλεύει η υποκρισία, πολλοί άνθρωποι κάνουν πως πέφτουν από τα σύννεφα, όταν ένα θύμα βρίσκει το θάρρος και καταγγέλλει τον εκβιασμό που δέχτηκε ή τον βιαστή του.
Στην Ελλάδα, είναι πολύ συνηθισμένο, όταν υπάρχει μια σοβαρή καταγγελία για βιασμό, πολλοί άνθρωποι να λένε “εγώ να σου πω τι πέρασα” και να διηγούνται στην παρέα τους -ή να γράφουν στα social media- μια ιστορία για έναν διευθυντή που ήθελε να τους χουφτώσει ή τους έκανε πιεστικές προτάσεις για να συνευρεθούν ερωτικά.
Γενικά, η Ελλάδα είναι πολύ η χώρα του “εγώ να σου πω τι έπαθα” και ας μην έχει καμία σχέση η δική σου ιστορία με την ιστορία που καταγγέλλει ο άλλος. Σημασία έχει να μιλήσεις για την πάρτη σου.
Φαντάζομαι πως συμφωνούμε όλοι πως είναι άλλο πράγμα το φλερτ ή μια ερωτική πρόταση και άλλο πράγμα να σε βιάσoυν.
Το να θεωρείς πως αυτά τα δυο πράγματα είναι το ίδιο, είναι σαν να θεωρείς πως το γιαούρτωμα είναι πόλεμος ή τρομοκρατική επίθεση· υπάρχουν, βέβαια, και πολλοί που θεωρούν πως το γιαούρτωμα είναι τρομοκρατική επίθεση.
Ευτυχώς, δεν έχει καμία σημασία τι πιστεύει ο καθένας μας -άλλωστε, τα ξέρουμε όλοι όλα-, και υπάρχουν νόμοι που τα ξεχωρίζουν τα πράγματα.
Σύμφωνα με τον νόμο, ο βιασμός είναι ποινικό αδίκημα.
Δεν υπάρχει τίποτα το σεξoυαλικό στον βιασμό· αυτό που υπάρχει είναι η επιβολή του ισχυρού στον αδύναμο.
Στα μάτια των περισσότερων ανθρώπων, οι πρωταθλητές είναι ισχυροί.
Αυτοί οι υπεράνθρωποι των σταδίων μοιάζουν παντοδύναμοι.
Βέβαια, οι πρωταθλητές δεν είναι και πολύ ισχυροί.
Αυτοί που είναι ισχυροί είναι οι άνθρωποι που αποφασίζουν για το ποιοι θα γίνουν πρωταθλητές, ποιοι θα προχωρήσουν, ποιοι θα κοπούν, ποιοι θα μπουν στην ολυμπιακή ομάδα, ποιοι θα έχουν την ευκαιρία να αγωνιστούν για το χρυσό μετάλλιο και το ψηλότερο σκαλί του βάθρου, αλλά και για τα προνόμια που συνοδεύουν τις διακρίσεις και τις επιτυχίες.
Οι πρωταθλητές -που μοιάζουν παντοδύναμοι στα μάτια των απλών ανθρώπων- εξαρτώνται από τα κέφια της ομοσπονδίας τους και των προπονητών τους, ενώ εξαρτώνται και από τους χορηγούς τους.
Αυτός είναι ο λόγος που οι πρωταθλητές δεν εκφράζουν δημόσια τις προσωπικές τους απόψεις όσο αγωνίζονται· υπάρχει ο κίνδυνος να πουν κάτι που δεν πρέπει και να χάσουν την θέση τους στην ολυμπιακή ομάδα ή να αποσυρθούν οι χορηγοί, οπότε οι πρωταθλητές είναι μουγγοί ή παπαγαλίζουν τα λόγια των “αφεντικών” τους.
Για να γίνει κάποιος πρωταθλητής περνάει βασανιστήρια· ενίοτε και …εμβολιασμούς.
Βέβαια, μπορεί ο πρωταθλητής να είναι πρόθυμος να περάσει αυτά τα βασανιστήρια -και ο ίδιος και οι γονείς του- γιατί ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ζωής του ή ακόμα και το πρόβλημα της οικογένειάς του.
Αν κάποιος παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ “Athlete A” -που αναφέρεται στην πασίγνωστη ιστορία του αθλίατρου που κακοποιούσε σεξoυαλικά τα κορίτσια της Ολυμπιακής Ομάδας Ενόργανης Γυμναστικής των Ηνωμένων Πολιτειών- θα νιώσει οργή για τα βασανίστήρια που υφίστανται αυτά τα μικρά κορίτσια, που θα έπρεπε να παίζουν ανέμελα με τους φίλους τους, αντί να βασανίζονται σε απομακρυσμένα γυμναστήρια που είναι σαν στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Κανείς δεν θα ήθελε το παιδί του να πεινάει και να βασανίζεται αλλά υπάρχουν και πολλοί γονείς που δεν έχουν πρόβλημα με αυτό.
Οι πρωταθλητές μου θυμίζουν τα ζώα του τσίρκου, που υφίστανται βασανιστήρια αλλά εμάς δεν μας νοιάζει.
Εμείς πάμε στο τσίρκο με το ποπ κορν στο χέρι και γελάμε ή διασκεδάζουμε με τα καημένα τα ζώα, ενώ ξέρουμε πως έχουν βασανιστεί, για να κάνουν όλα αυτά που βλέπουμε. Είμαστε συνένοχοι στο έγκλημα.
Και οι πρωταθλητές ξέρουμε τι περνάνε αλλά πάλι δεν μας νοιάζει.
Μας συγκινούν οι πρωταθλητές, αν και ο πρωταθλητισμός -που δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό- είναι τόσο αρρωστημένος όσο και το τσίρκο με τα ζώα.
Τα ζώα του τσίρκου δεν ανεβαίνουν στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου, ούτε παίζεται ο ύμνος κάποιας χώρας προς τιμήν τους.
Οι πρωταθλητές, αυτοί οι υπεράνθρωποι των σταδίων, ανεβαίνουν στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου, ένα σημαντικό πρόσωπο τους περνάει το χρυσό μετάλλιο γύρω από το λαιμό και στέκονται προσοχή, για να ακούσουν τον εθνικό ύμνο της χώρας τους.
Εμείς συγκινούμαστε με την επιτυχία του πρωταθλητή μας και μπορεί να δακρύσουμε, βλέποντας τη σημαία μας πάνω από τις άλλες σημαίες.
Και οι πρωταθλητές μας δακρύζουν, όταν ακούγεται ο εθνικός μας ύμνος.
Αλλά κάποιοι πρωταθλητές μας μπορεί να μην δακρύζουν από συγκίνηση ή χαρά για την επιτυχία τους.
Μπορεί να ξεσπάνε σε κλάματα επειδή εκείνη τη στιγμή στο μυαλό τους έρχονται τα βασανιστήρια που έχουν περάσει ή ακόμα κι ένα κάθαρμα που τους βίασε.
(Επίτηδες στο κείμενο αναφέρομαι σε ανθρώπους και όχι σε γυναίκες και άνδρες. Χιλιάδες χρόνια πατριαρχίας και υποτίμησης των γυναικών δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για το ποιος είναι το πιο συχνό θύμα του βιασμoύ και του εκβιασμoύ, αν και στις μέρες μας το φαινόμενο έχει γίνει πιο …δημοκρατικό, και αφορά αρκετά πια και τους άνδρες. Είναι ώρα να μιλήσουν οι γυναίκες -αρκετούς αιώνες μιλούσαν μόνο οι άνδρες- και καλό είναι να ακούσουμε όλοι τι έχουν να πουν. Επίσης, να μιλήσει η Δικαιοσύνη. Μην ντραπεί.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου