Όταν το 2017 ξεκινούσε ο ορυμαγδός αποκαλύψεων σεξουαλικής παρενόχλησης, κακοποίησης και βιασμών στις ΗΠΑ, υπό το προϋπάρχον κατά μία δεκαετία #MeToo, στην Ελλάδα κοιμόμασταν τον ύπνο του αδίκου. Χρειάστηκε να περάσουν τρία και πλέον χρόνια για να αρχίσουν και εδώ αντίστοιχες αποκαλύψεις, αλλά και για... να «ξυπνήσουν» οι εκπρόσωποι της εξουσίας, δηλώνοντας τη στήριξή τους στα θύματα – επιδεικνύοντας ταυτόχρονα και επικά επίπεδα υποκρισίας.
Αν πάρουμε παράδειγμα από τη ραγδαία ανάπτυξη του κινήματος #MeToo στο εξωτερικό, οι αποκαλύψεις στην Ελλάδα θα πάρουν μορφή χιονοστιβάδας τους επόμενους μήνες και θα επεκταθούν πολύ πέρα από το πλαίσιο του αθλητισμού, από τον οποίο ξεκίνησαν. Ήδη έχουν ανασυρθεί αγνοημένες καταγγελίες για την απεχθή συμπεριφορά πανεπιστημιακών καθηγητών.
Δεδομένα, οι «χώροι» της ελληνικής κοινωνίας όπου ο σεξισμός ανθεί και όπου η εξουσία είναι επί το πλείστον «προνόμιο» του ενός φύλου, είναι πολλοί. Οι γυναίκες στην πολιτική, τη δημοσιογραφία, την εκπαίδευση, την υγεία, αλλά και σχεδόν κάθε άλλη πτυχή της κοινωνικής ζωής, έχουν να πουν πολλές ιστορίες αντίστοιχες ή και χειρότερες από αυτήν της Σοφίας Μπεκατώρου.
Όμως, όπως ακριβώς είναι απάνθρωπο να μεμφόμαστε τα θύματα για τη σιωπή τους, έτσι ακριβώς οφείλουμε να απευθύνουμε μομφή στους εκπροσώπους πάσας φύσεως εξουσιών που επέβαλαν, ανέχθηκαν και συντήρησαν αυτήν τη σιωπή για δεκαετίες. Ειδικά όταν σήμερα, κατόπιν εορτής, προβάλλουν εαυτούς ως υπερασπιστές και αλληλέγγυους των θυμάτων.
Επί παραδείγματι, η αντίδραση του πρωθυπουργού στις αποκαλύψεις Μπεκατώρου, ήταν ένα ποστ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με όμορφα και ποιητικά λόγια στήριξης. Πέρα από το ελλιπές της αντίδρασης, πώς ακριβώς συνάδει αυτή η «στήριξη» με το γεγονός ότι ο καταγγελλόμενος ως θύτης είναι μεγαλοστέλεχος του κόμματος του πρωθυπουργού; Ή με τις δηλώσεις του υφυπουργού Αθλητισμού ότι γνώριζε για αυτές και άλλες καταγγελίες εδώ και μήνες, μένοντας όμως άπραγος; Ή με τη δαιμονοποίηση του φεμινισμού από βουλευτές και στελέχη του κόμματός του;
Όπως και έπειτα από την τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία του Σαρλί Εμπντό, έτσι και τώρα, μια ολόκληρη στρατιά από «ζεσουίδες» ξεχύθηκε σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, για να πιάσουν «πρώτο τραπέζι πίστα» στην επικοινωνιακή διαχείριση των αποκαλύψεων που ήρθαν και έρχονται.
Τότε, υπερασπίζονταν της ελευθερίας του λόγου και της σάτιρας άνθρωποι με ακραία δυσανεξία και στις δύο μορφές ελευθερίας. Σήμερα, υπέρ των θυμάτων της ανδρικής εξουσίας τάσσονται άνθρωποι όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, του οποίου τα χέρια είναι βαμμένα με το αίμα των οροθετικών γυναικών τις οποίες διαπόμπευσε για να πουλήσει προφίλ «νόμου και τάξης» στους σεξιστές νοικοκυραίους.
Η συμμετοχή ανθρώπων όπως ο Λοβέρδος στη στήριξη των θυμάτων, δεν μειώνει καθόλου τον αγώνα που έδωσαν και θα συνεχίσουν να δίνουν για να ανταπεξέλθουν στα τραύματά τους. Υποδεικνύει όμως πως το ζήτημα δεν τελειώνει με μερικές αποκαλύψεις από τον χώρο του αθλητισμού, όσο σοκαριστικές κι αν είναι αυτές. Και μας υπενθυμίζει ότι το ξεκαθάρισμα της ήρας από το στάρι θα πρέπει να συμπεριλάβει και όσους κατά καιρούς επιχείρησαν να αποκρύψουν πομπές, δικές τους ή των συνοδοιπόρων τους, επιχειρώντας να ξεπλυθούν στα γάργαρα νερά του «pinkwashing» πανηγυρίζοντας για την τοποθέτηση γυναικών σε θέσεις διακοσμητικές και άνευ ουσίας...
Ανδρέας Κόσιαρης
info-war.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου