Ο δικός μας τραμπισμός...

Στην Ελλάδα το 2020 είχαμε την τύχη να δούμε την ηγεσία της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής να μπαίνει στη φυλακή. Ως φασίστες δολοφόνοι, όχι ως... 

λαϊκιστές. Αυτό υπήρξε αναμφισβήτητα μια τεραστίων διαστάσεων και συμβολισμού ήττα της φασιστικής Δεξιάς στη χώρα μας. Το κοινωνικό ρεύμα και η ιδεολογία του μίσους, του ρατσισμού, του αυταρχισμού, του εθνικισμού, της συνωμοσιολογίας παραμένει όμως εδώ. Ακριβώς όπως συνέβη σε πολλές γωνιές του κόσμου και, βέβαια, στις ΗΠΑ, στο φόντο των διαδοχικών κρίσεων αυτή η κοινωνική τάση ενισχύθηκε, βγήκε από το περιθώριο και διεκδίκησε ανοιχτά και υπερήφανα ακόμα και την εξουσία. Συνεπώς, μπορεί ο Μιχαλολιάκος και ο Κασιδιάρης να είναι στη φυλακή, οι ιδέες και οι άνθρωποι που με συνέπεια τους έστελναν στη Βουλή είναι ακόμη εκεί έξω. Και μάλιστα συνθέτουν μια κρίσιμη εκλογική μάζα. Αυτό το ρεύμα αναδιαμορφώνεται και διεκδικεί την έκφρασή του. Κάτι που η Νέα Δημοκρατία γνωρίζει πολύ καλά, επιχειρώντας με κάθε τρόπο να το υιοθετήσει. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει επιλέξει στρατηγικά την ακροδεξιά μετατόπιση του κόμματος, κάτι που φάνηκε και στον τελευταίο ανασχηματισμό. Όσο κι αν ο πρωθυπουργός κοιτάζει στον καθρέφτη του και βλέπει τον Μακρόν, στην πραγματικότητα πίσω από το τζάμι είναι ο Τραμπ και ο Όρμπαν. Ή, αν θέλετε, ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης. Εξάλλου η τραμπικής έμπνευσης -να είναι καλά ο Μπάνον- αντιπολιτευτική περίοδος της Ν.Δ. ήταν συνυφασμένη με αυτή την κοινωνική και πολιτική τάση. Προσφυγικό και Μακεδονικό υπήρξαν οι αιχμές του δόρατος για τον Κ. Μητσοτάκη. Όχι με όρους ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού αλλά λούμπεν Ακροδεξιάς. Η πρώτη θεσμική αντίδραση της Ελλάδας στα γεγονότα του Καπιτωλίου ήταν η τοποθέτηση του Κ. Μητσοτάκη, που δήλωσε «εξαιρετικά ταραγμένος από τη βία και τα φρικτά γεγονότα στην Ουάσιγκτον» και έσπευσε να συμπληρώσει πως «η αμερικανική Δημοκρατία είναι ανθεκτική, έχει βαθιές ρίζες και θα ξεπεράσει αυτή την κρίση». 

Παρέλειψε ωστόσο να αναφερθεί στους πρωταγωνιστές της εισβολής και του επιχειρούμενου πραξικοπήματος. Ουδεμία αναφορά στον όρο “Ακροδεξιά”. Η αισθητική και ιδεολογική σύμπτωση των τραμπιστών που μπούκαραν στο Καπιτώλιο με τους “μακεδονομάχους” εξάλλου είναι παραπάνω από πασιφανής. Ακόμα και στην Ουάσιγκτον είδαμε περικεφαλαίες, δίπλα στους rednecks “Μπλεκ”. Αυτούς δηλαδή με τους οποίους η Ν.Δ. συμπορεύτηκε στα συλλαλητήρια, υιοθέτησε τη ρητορική τους και αγκάλιασε πάνω στην κάλπη. Ήταν εκείνες τις ημέρες που ένας αντίστοιχος όχλος ακροδεξιών καρνάβαλων υπό τις οδηγίες του νεοναζί Λαγού επιχείρησαν να εισβάλουν στο Κοινοβούλιο. Τότε ο Κ. Μητσοτάκης δεν είχε δηλώσει “ταραγμένος”. Η προσπάθεια (Λοβέρδος, Μπογδάνος κ.λπ.) να ταυτιστούν οι ακροδεξιοί του Τραμπ με τους πολίτες που διαδήλωσαν στις πλατείες και με την Αριστερά είναι μια αγωνιώδης προσπάθεια να ξεπλυθούν, μιλώντας για “λαϊκιστές”, σαν να έχουν αλλεργία στον όρο “Ακροδεξιά”. 

Ιστορικά μιλώντας, στην ελληνική Βουλή τρεις φορές επιχειρήθηκε εισβολή. Από ακραίους δεξιούς και φασίστες. Όχι από λαϊκιστές. Το 1964 από μέλη της ΕΡΕ και παρακρατικούς τραμπούκους, το 2018 από χρυσαυγίτες, το 2019 από “μακεδονομάχους”...

Σπύρος Ραπανάκης

avgi.gr