Προϋποθέσεις για να απαλλαγεί η χώρα από τον Μητσοτάκη...

Ούτε ο Ορμπαν, ούτε ο Μπολσονάριου δεν έφτασαν μέχρι εκεί. Τους ξεπέρασε ο Μωυσής. Μέχρι και φίμωτρο στους... 

δημοσιογράφους βάζει. Δεν του φτάνουν τα δεκάδες εκατομμύρια που δίνει στους καναλάρχες για να του φιλοτεχνούν καθημερινά την αγιογραφία του. Φιμώνει και την ενημέρωση με τις νέες ρυθμίσεις και το σχέδιο του Χρυσοχοϊδή για την «διαχείριση των συναθροίσεων» αφού θέτει εκτός διαδηλώσεων τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ. Στόχος να αποφύγει την καταγραφή της αστυνομικής βίας που όπως πάντα συμβαίνει προκαλούν όχι οι διαδηλωτές αλλά προβοκατόρικες ομάδες και μηχανισμοί . 

Ο Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι έρχεται τσουνάμι κινητοποιήσεων λόγω των αντιδραστικών του επιλογών. Προσπαθεί με δύο τρόπους να τις αποφύγει. Ο πρώτος αφορά την αστυνομική καταστολή. Το είδαμε και με την αστυνομία στα πανεπιστήμια. Ο δεύτερος με την συκοφάντηση των διαδηλώσεων που τις παρουσιάζει ως χώρους εγκληματικών ενεργειών, όπως ακριβώς κάνει και με τα πανεπιστήμια ώστε να δικαιολογήσει την πανεπιστημιακή αστυνομία. Πρόκειται για την αποθέωση της άθλιας ιδεολογικής του ταυτότητας. Το είπαμε και το ξαναλέμε: Όσο περισσότερες οι αντιδραστικές επιλογές τόσο μεγαλύτερη είναι καταστολή. Με τη κατασταλτική παραβίαση της ελευθερίας του Τύπου και την απόπειρα φίμωσης της όποιας χαραμάδας στην ενημέρωση υπάρχει, η κυβέρνηση των «αρίστων» ολοκληρώνει τη θωράκιση των αντιλαϊκών επιλογών που επιφυλάσσει στη κοινωνία. Στη πλειοψηφία της κοινωνίας γιατί ακροδεξιοί, βαθιά συντηρητικοί και βεβαίως η οικονομική ελίτ ικανοποιούνται με παρόμοιες ρυθμίσεις. 

Είναι βέβαιο ότι ο Μητσοτάκης δεν θα σταματήσει σε αυτά τα μέτρα. Στο συρτάρι έχει και άλλα, ακόμα πιο αντιδραστικά. Είναι το μοναδικό όπλο του να αντιμετωπίσει την οργή που έρχεται λόγω των επιλογών του. Αν αναλογιστούμε ότι το σχέδιο Πισσαρίδη είναι ακόμα στην αρχή της εφαρμογής του το δόγμα «νόμος και τάξη» έχει ακόμα πολλά επεισόδια. Ότι όμως και να κάνει ο Μωυσής δεν θα μπορέσει να ξεμπερδέψει με τις διαδηλώσεις και τις διεκδικήσεις που θα φουντώνουν. Τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους, τους συνταξιούχους, τους ανέργους θα τους βρει μπροστά του. 

Όμως η αγανάκτηση και η κινητοποίηση της κοινωνίας δεν αρκεί για να φύγει ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του. Και για να φύγει υπάρχουν κάποιες απλές προϋποθέσεις : 1. Το κρίσιμο ζήτημα είναι να βρει απέναντί του μία ολοκληρωμένη, ρεαλιστική εναλλακτική, προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης που εμπνέει. 2. Το πιο κρίσιμο ακόμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να ανοιχθεί άμεσα στην κοινωνία. Όσο μεγαλύτερη δυναμική αποκτά στη κοινωνία τόσο περισσότερο θα επηρεάζει τους άλλους προοδευτικούς χώρους στην κατεύθυνση της κοινής δράσης αλλά και ίσως της πολιτικής συνεργασίας. Το χρέος των «ρευμάτων» και των τάσεων που είναι χρήσιμα για ένα κόμμα που αποστρέφεται τη μονολιθικότητα, είναι το άνοιγμα στη κοινωνία και όχι οι σκιαμαχίες και οι μάχες οπισθοφυλακών για τη διαμόρφωση εσωκομματικών συσχετισμών. Μία τέτοια λογική σε καθηλώνει κάνοντας το Μωυσή να τρίβει τα χέρια του. Ας μην του κάνουμε τη χάρη. Όχι για μας αλλά για τη κοινωνία...

Μάκης Κοψίδης

left.gr