Τελευταία γραμμή άμυνας...

Το, υπαρξιακό για τους ίδιους τους δημοσιογράφους, ερώτημα επανέρχεται επιτακτικά με αφορμή, αυτή τη φορά, την... 

αγωγή του Αλέξη Τσίπρα εναντίον των δημοσιογράφων Κουρτάκη-Παπαχρήστου και τις αντιδράσεις που αυτή προκάλεσε. Μια κίνηση που, με φόντο και τη σκανδαλωδώς βιαστική ανακοίνωση της ΝΔ, πυροδότησε ένα ιδιότυπο ντιμπέιτ στη δημόσια σφαίρα με ερωτήματα όπως : - Είναι δυνατόν ένας πολιτικός να στέλνει δημοσιογράφους στα δικαστήρια; - Δεν επιβάλλεται να είναι ανθεκτικός στην κριτική; Μπορεί να χρησιμοποιεί την ισχύ του για να φιμώσει τη δημοσιογραφική φωνή; - Πού σταματά η δημοσιογραφική κριτική και ο έλεγχος στην εκάστοτε εξουσία και πού ξεκινά η συκοφαντία, η σπίλωση και η δολοφονία χαρακτήρων; - Υπάρχει ή δεν υπάρχει υποχρέωση αλήθειας στην παράθεση γεγονότων; - Ποια είναι η ενδεδειγμένη αντίδραση του θιγόμενου όταν δεν υπάρχει ανασκευή διαπιστωμένα ψευδούς είδησης; - Ως πού φτάνουν τα όρια ανοχής απέναντι σε διαρκώς επαναλαμβανόμενες κατασκευασμένες ειδήσεις οι οποίες αν και με στοιχεία διαψεύδονται, ουδέποτε ανασκευάζονται; (Και που όταν ανασκευάζονται, χρειάζονται…κιάλια για να τις διακρίνει κανείς) 

 Ερωτήματα η απάντηση των οποίων πρέπει ενδεχομένως να αναζητηθεί στην ελληνική πραγματικότητα – σε ό,τι αφορά την πολυφωνία και τον πολιτικό πλουραλισμό στο χώρο των ΜΜΕ – και η οποία εύγλωττα αποτυπώθηκε σε πρόσφατο (19/1/21) άρθρο της βελγικής ιστοσελίδας La Libre, με τίτλο : «ο έλληνας πρωθυπουργός ενισχύει τον έλεγχό του επί των ΜΜΕ» γράφοντας χαρακτηριστικά ότι ελέγχει ήδη το 80% αυτών. Μια διαπίστωση που έρχεται να προστεθεί στα στοιχεία έρευνας σύμφωνα με τα οποία η Ελλάδα, μαζί με την Ουγγαρία, βρίσκεται στην τελευταία τριάδα των ευρωπαϊκών χωρών σχετικά με την κάλυψη και τη μετάδοση των θέσεων και των απόψεων της αντιπολίτευσης. 

Ενημέρωση επί παραγγελία 

Ερωτήματα η απάντηση των οποίων συναρτάται όμως άμεσα και με τον ορισμό της δημοσιογραφίας στις μέρες μας. Στο ίδιο βιβλίο (Η τυραννία των ΜΜΕ), ο Ιγνάσιο Ραμονέ υποστηρίζει : «αυτό που στην πραγματικότητα κυριαρχεί στα έντυπα και στα οπτικοακουστικά μέσα ενημέρωσης είναι η δουλοπρεπής δημοσιογραφία, οι βιομηχανικοί και οικονομικοί όμιλοι, το μοντέλο της αγοράς, τα διαπλεκόμενα… Μια μικρή ομάδα πανταχού παρόντων δημοσιογράφων επιβάλλει τον δικό της ορισμό για την ενημέρωση-εμπόρευμα, σε ένα επάγγελμα ολοένα και πιο ευάλωτο εξαιτίας του φόβου της ανεργίας. Εξυπηρετούν τα συμφέροντα των κυρίαρχων του κόσμου. Είναι τα νέα «τσοπανόσκυλα». Για να προσθέσει, λίγο πιο κάτω, ο Patrick Champagne : «ο κλάδος των ΜΜΕ κατακτήθηκε, με τη σειρά του, από το νεοφιλελευθερισμό και η ενημέρωση τείνει να ανατίθεται ολοένα και περισσότερο εν είδει υπερεργολαβίας σε επισφαλείς δουλοπάροικους δημοσιογράφους που εργάζονται φασόν και κατασκευάζουν μια ενημέρωση επί παραγγελία»...

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ

Αννέτα Καββαδία

Εποχή