Με τα δύο χέρια!...

Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός, τι χαρά μεγάλη, να κι ο ιός/Πέρα απ’ τον Ιορδάνη τον ποταμό, είναι το Ντουμπάι που ’μουν κι εγώ/ Καλημέρα, καλησπέρα, καλή σου μέρα αφέντη με την κυρά... που παρεμπιπτόντως οι κακές γλώσσες λένε πως και αυτή στο Ντουμπάι ήταν, γι’ αυτό κι έχει χαθεί από του αφέντη μας το πλάι. Α μα πια! Το ’πα! Κουτσομπολιό; Βρε, δε με παρατάτε λέω εγώ; Ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι. Και... δώσ’ του η Αψογοτάτη το ένα και πάρε η Υπέρκομψη το άλλο και φταίω εγώ που είμαι κουτσομπόλα κατά τ’ άλλα. Βαστήχτηκα, βαστήχτηκα, ένεκα «του χρόνου η αρχή», αλλά για να μην ξαναλέω και του άλλου χρόνου τα ίδια με τώρα, θα τα πω από αρχής και όσοι πιστοί προσέλθετε.

Και δεν είστε και λίγοι οι πιστοί, ζωή να ’χετε. Μην του πάρεις του (νεο)Ελληνα το δίκιο και το μανουάλι! Βρε, δεν πά’ να καίγεται το Σύμπαν, δεν πά’ να χάνεται, τι θες; Το περιβάλλον; Η αλήθεια; Το δικαίωμα στην ενημέρωση; Τ’ αυγά και τα πασχάλια; Δεν πά’ να καταλύεται, τι θες; Η δημοκρατία; Τα ανθρώπινα δικαιώματα; Τα εργασιακά; Το δικαίωμα στη μόρφωση; Ακόμα και αυτή η ρημάδα η ελευθερία τού να περπατάς; Δεν πά’ να κυριαρχεί, τι να πω; Η απανθρωπιά; Η ανικανότητα; Η εξουσιομανία; Ο πλήρης, δίχως ίχνος εξευγενισμού καν, παραλογισμός; Για να μην τα πολυδιανοουμενίζουμε, δεν πά’ να μας έχουν πάρει αξιοπρέπεια, όρεξη για ζωή, τη ζωή την ίδια... κοινώς, δεν πά’ να μας έχουν πάρει τα σώβρακα, εμείς εκεί: το δίκιο και το μανουάλι μας μη χάσουμε!

Και πάλι καλά να λες που είμαστε στην Ελλάδα και τα ’χουμε κάπως βάλει σε μια σειρά τα παραπάνω. Γιατί στα εξωτερικά... Ενώ εμείς εδώ, κύριοι! Βάλαμε το «δίκιο» μας στη Βουλή να μας αντιπροσωπεύει, μετά το βάλαμε και στην εξουσία, μετά βέβαια το βγάλαμε για λίγο, έτσι για να πάρει τον αέρα του, παραπήραν αέρα όμως τα μυαλά του και γύρισε δριμύτερο και μένα έχει γυρίσει το μάτι μου. Κατσικώσαμε, λοιπόν, το «δίκιο» μας στου Μαξίμου (κι άμα ξεκατσικωθεί ποτέ γράψε μου -πρώτα θα ’ρθει ο υπαρκτός σοσιαλισμός, δηλαδή ποτέ, και μετά θα ξαναδούμε άλλον αφέντη κι άλλη κυρά), κάναμε και την επανάστασή μας, σαν να ’τανε το ’21/χρόνια δοξασμένα και βάλαμε και το μανουάλι, κορώνα στο κεφάλι μας το βάλαμε κι ησυχάσαμε. Τι ιοί, τι θανατικό, τι συστάσεις... Το Ντουμπάι ντιμπι-ντίμπι-ντάι να ’ν’ καλά και το παπαδαριό, που άνοιξε τις εκκλησιές, αψήφησε αφεντάδες και έβαλε τους δούλους (του Κυρίου) να προσκυνάνε τον έναν και μόνο Αφέντη: την πρώτη εξουσία, την Εκκλησία!

Αυτά στην Ελλάδα – και πάλι καλά ξαναλέω. Καλέ είδες τι γίνεται στα εξωτερικά; Ντου κάνανε στο Καπιτώλιο τα φασιστρατά. «Κλοπή» ονόμασαν οι εν λόγω την ψήφο στους δημοκρατικούς (που κι αυτή τρόμαξαν να την πάρουν). «Θεσμική κρίση» το είπαν τα μίντια (γροθιά στο στομάχι η παρέμβασή τους, δεν το συζητώ). «Ελλειψη εμπιστοσύνης» των Αμερικανών στις εκλογές το ονόμασε ο άλλος εκλεγμένος φασιστοκράτης Μπολσονάρο. Ε, κάπως σφίχτηκε κι η καρδούλα του Μητσοτάρχα μας... αλλά αυτόν που ήταν να τον κλαιν οι ρέγγες είναι ο Αδωνις.

Μαύρες πλερέζες σου λέω! Γιατί νομίζεις δεν του πήρε το υπουργείο ο αφέντης και η κυρά; Για ν’ αντέξει. Και του έβαλε και Εσωτερικών τον ομοϊδεάτη Βορίδη, έχωσε από κοντά και την «υπάρχουν και άνθρωποι που ζουν δίπλα στους Ρομά»-Βούλτεψη, να νιώσει λίγη σπιτική ζεστασιά, μια κάποια ιδεολογική θαλπωρή. Γιατί ενώ είπε «αμάν» να διώξει κάτι μπαγλαμάδες αριστερούς από τα μέγαρα, ήρθαν τώρα κάτι άλλοι μπαγλαμάδες να κουμαντάρουν ολάκερες ΗΠΑ; Ε ποτέ!

«Είναι βέβαιο ότι αν ψήφιζα στις ΗΠΑ, θα τον ψήφιζα και με τα δύο χέρια» είχε πει επί ΣΥΡΙΖΑ ο Αδωνις (για τον Τραμπ βέβαια). Πάρε τώρα δύο βασιλικές και με τα δύο χέρια.

Σε μένα μιλάω φυσικά. Οι... βασιλικές στην κυρία από μένα. Πάρε να ’χω!

Νόρα Ράλλη

efsyn.gr