Διαβάζοντας τη συνέντευξη του Αντ. Σαμαρά στην «Καθημερινή», εκτίμησα την ικανότητά του να αναμοχλεύει κατά τέτοιο τρόπο τα εθνικά θέματα ώστε να...
επικαλύπτει τα δικά του σοβαρά λάθη στη διαχείριση τους σε σημείο που να γίνεται τιμητής των πάντων, υποδεικνύοντας μάλιστα τις κατευθυντήριες γραμμές που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα. Αναφέρθηκε σε όλα τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής με ύφος ασυμβίβαστο και αδιαπραγμάτευτο. Στα ελληνοτουρκικά, στο Μακεδονικό, ακόμη και στη Θράκη ως επόμενο στόχο της Τουρκίας.
Ερωτηθείς μάλιστα για τη Συμφωνία των Πρεσπών, με τη λογική ότι η Ελλάδα έχει κλείσει ένα μέτωπο με τον βόρειο γείτονά της, ήταν κάθετα αντίθετος: «Πρώτον, δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα», είπε. «Απλώς το πρόβλημα που είχαμε μετασχηματίστηκε σε άλλο - πιο επικίνδυνο! Που εμπλέκει και τη Βουλγαρία και την Αλβανία και το Κόσοβο. Και άλλους, με πολλών ειδών "ορέξεις"... Δεύτερον, η διείσδυση της Τουρκίας στην περιοχή δεν ανακόπηκε μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αντιθέτως, ενισχύθηκε». Παρέλειψε όμως να πει πώς δημιουργήθηκε το πρόβλημα καθώς και τον δικό του καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του προβλήματος.
Η ημερομηνία που συνδέει άρρηκτα τον πρώην πρωθυπουργό με το Μακεδονικό είναι η 16η Δεκεμβρίου 1991, όταν, κατά τη σύνοδο των ΥΠΕΞ της Ε.Ε., με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Σλοβενίας και της Κροατίας, επικυρώθηκε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Ο κ. Σαμαράς προσυπέγραψε την απόφαση ύστερα από παζάρεμα με τον Γερμανό ΥΠΕΞ Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ με αντάλλαγμα τη μη αναγνώριση της ανεξαρτησίας της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας», η οποία έπειτα από λίγο καιρό αναγνωρίστηκε, ήταν δηλαδή μια προσχηματική διαπραγμάτευση προκειμένου να ευθυγραμμιστούμε με τις επιδιώξεις της Γερμανίας. Παραβλέποντας έτσι ότι η Γιουγκοσλαβία αποτελούσε για την Ελλάδα, ως σύμμαχος χώρα, τη μεγαλύτερη εγγύηση έναντι της επεκτατικής πολιτικής της Αγκυρας στα Βαλκάνια, την οποία επικαλείται ως φόβητρο στη συνέντευξη.
Ομως «έτσι, όπως σημειώνει ο Θάνος Βερέμης, ο Σαμαράς θυσίασε μια αντίρρηση αρχής στην αναγνώριση των Δημοκρατιών για χάρη μιας, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, προσωρινής αναστολής». Σήμερα που τα σύνορα μεταξύ Αλβανίας και Κοσόβου είναι εικονικά και είναι έκδηλη η προσπάθεια ενσωμάτωσης του αλβανικού πληθυσμού του Κοσόβου στη «μητέρα» Αλβανία και οι σχέσεις Αγκυρας-Τιράνων καθημερινά συσφίγγονται, δεν είναι προφανής η σημασία της διαλυθείσης Γιουγκοσλαβίας για την ασφάλεια της χώρας μας; Δεν θα ήταν η Γιουγκοσλαβία το αντίβαρο στον άξονα Αλβανίας-Τουρκίας;
Είναι χαρακτηριστικό ότι δέκα χρόνια μετά ο Θεόδωρος Κουλουμπής, ομότιμος καθηγητής των Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, σχολίαζε: «Αν ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ήταν υπουργός Εξωτερικών το 1991-92, αντί του Αντώνη Σαμαρά, η ενοχλητική αυτή υπόθεση που ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί την Ελλάδα θα είχε κλείσει με ένα σύνθετο όνομα όπως Σλαβομακεδονία ή Νέα Μακεδονία». Είναι τυχαίο ότι η γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt βράβευσε το 2012 τον Αντώνη Σαμαρά, ως πρωθυπουργό της χώρας πλέον, και ότι το εγκωμιαστικό σχόλιο της εφημερίδας για τον Σαμαρά έγραψε ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ;
Ομως υπάρχει και ένα άλλο θέμα που τον αφορά. Τα Χριστούγεννα του 1989, ως ΥΠΕΞ της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα, χρησιμοποίησε τη θρησκεία ως πολιτικό μέσο για να ενεργοποιήσει την «ελληνική χριστιανική μειονότητα» της Αλβανίας, προκειμένου να αποσταθεροποιηθεί το καθεστώς Αλία το οποίο ήδη κατέρρεε, προκαλώντας τεράστιο κύμα φυγής ομογενών στη χώρα μας. Ετσι «κατόρθωσε» να αποδυναμώσει πληθυσμιακά την ελληνική μειονότητα της Β. Ηπείρου και τα εθνικά μας ερείσματα εκεί με το κύμα φυγής των ομογενών που ενθάρρυνε.
Για να ακολουθήσει το 1992 το αίτημα περί «ομοειδών περιπτώσεων»: δηλαδή, οτιδήποτε προβλεφθεί για το Κόσοβο, προσάρτηση στην Αλβανία, αυτονομία ή ανεξαρτησία, να ισχύσει και για τους Ελληνες της Β. Ηπείρου, σύμφωνα με επίσημο λόγο του στα Ηνωμένα Εθνη. Η εξέλιξη; Το Κόσοβο από το 2008 έχει ανεξαρτητοποιηθεί. Ο Αντώνης Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός της χώρας το 2012 και ουδέποτε έθεσε το θέμα των «ομοειδών περιπτώσεων».
Συμπερασματικά, δεν είναι ο καταλληλότερος σύμβουλος για θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Θα παραμένει ως ένα από τα αξιοπερίεργα της νεότερης πολιτικής ιστορίας του τόπου η ανάδειξή του στην προεδρία της Ν.Δ. από τη βάση του κόμματος, η οποία λησμόνησε ότι ήταν αυτός που ανέτρεψε την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993 ανοίγοντας τον δρόμο στο ΠΑΣΟΚ για άλλη μία δεκαετία στην εξουσία! Μάλιστα μετά το φιάσκο του 19% της Ν.Δ. στις εκλογές του Μαΐου 2012 υπό την προεδρία του, «εμπλούτισε» το κόμμα με ακραίους νεοφιλελεύθερους και ακροδεξιούς από τον ΛΑΟΣ και την ΕΠΕΝ, με εμφανή τα αποτυπώματα της πολιτικής τους σήμερα στη διακυβέρνηση της χώρας. Ο λόγος του στη συνέντευξη ήταν σαφέστατα διχαστικός. Να ευελπιστεί, άραγε, σε επανάληψη του παρελθόντος;...
Δημήτρης Μακροδημόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου