Σπουδαία έργα από σκάρτους ανθρώπους;...

Λίγες σκέψεις με αφορμή τις τρέχουσες αποκαλύψεις και καταγγελίες...

Ένα μελαγχολικό παράδοξο, διακρίνεται στο βάθος των προσφάτων αποκαλύψεων για την απαράδεκτη συμπεριφορά ανθρώπων της τέχνης: η διάσταση μεταξύ έργου και βίου των δημιουργών.

Κραυγαλέα αντίφαση που σοκάρει και...  προβληματίζει. Πνευματική γονιμότητα και σπουδαία έργα, αλλά κακόηθες ζην, από θεράποντες των γραμμάτων και των τεχνών, οι οποίοι στην «τέχνη της ζωής» αποδεικνύονται σκάρτοι, μισάνθρωποι, παλιάνθρωποι.

Το σύνηθες επιχείρημα για την αυταξία του έργου έχει βάση. Θαυμάζεις μια υπέροχη ταινία, ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας στο  θέατρο, ένα εξαίσιο μουσικό έργο, ένα ωραίο δημοσιογραφικό κείμενο και δεν ψάχνεις, δεν ενδιαφέρεσαι για το ποιόν και την συμπεριφορά του καλλιτέχνη ή του γραφιά.

Σου αρκεί αυτό που εισέπραξες. Αυτό που λειτούργησε ανατατικά μέσα σου. Που σε συγκίνησε. Που έθεσε σε κίνηση ρυθμιστικούς μηχανισμούς του εσωτερικού σου κόσμου, οι οποίοι επενεργούν δραστικά ευνοώντας τα καίρια. Τον δημιουργικό προβληματισμό, την έρευνα, το διάβασμα, το αναθεωρείν κ.ά.

Ακόμη κι αν ξέρεις -ή αν μάθεις αργότερα- ότι είναι καθαρματάκι ο γραφιάς με τήν χυμώδη γραφή ή ο ηθοποιός πού σε εντυπωσίασε, ακόμη και τότε κρατάς το έργο, την δημιουργία.

Βέβαια, η πιάτσα βοά. Και τα αποκαλυπτικά πεπραγμένα βάζουν σε δοκιμασία την πεποίθηση για την αυταξία του έργου. Διαπιστώνεται, δηλαδή, ότι ο γραφιάς-διανοούμενος, δημοσιογράφος κ.α.- δεν πιστεύει σχεδόν τίποτε από αυτά που γράφει. Ότι η ζωή του είναι ζωή που σέρνεται στον βάλτο. Και όζει.

Το ίδιο και οι τάδε εμπνευσμένοι της ποιήσεως, της μουσικής, του θεάτρου, του σινεμά. Τερατάκια, πρωταγωνιστές σε μοχθηρές κλίκες, «ευκλεώς στοιχημένοι» σε διμοιρίες εξουσιαστικής ισχύος, που έλεγε ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος.

Ομως το έργο τους λάμπει. Και τελικά δεν το πετάς.  Το κρατάς ερήμην του δημιουργού, το ξεχωρίζεις από αυτόν, κι ας λέει βιτριολικά εκείνος ο επιφανής Βοημός, ο Κάρλ Κράους, ότι «Ένα ποίημα είναι  καλό έως ότου μάθει κανείς ποιός το έγραψε»(«Ρήσεις και Αντιρρήσεις», εκδ. Opera ,1992).

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Γιάννη Τριάντη, πατήστε ΕΔΩ...