Σε άτυπη «προεκλογική» περίοδο το ΚΙΝΑΛ...

Το εναρκτήριο λάκτισμα μιας μακράς «προεκλογικής» περιόδου σηματοδοτεί η έντονη κινητικότητα των τελευταίων εβδομάδων στο Κίνημα Αλλαγής. Μιας διαδικασίας που κυλάει μεν σε… 

αργή κίνηση λόγω πανδημίας, αλλά ήδη με σαφή δείγματα για τις κινήσεις των «στρατοπέδων» στην εσωτερική σκακιέρα. Κατά πρώτον, για την ίδια τη Φώφη Γεννηματά. Με το εσωκομματικό «ταμείο» να πλησιάζει, βασικό όπλο για την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ θα ήταν να ξεκολλήσει το κόμμα δημοσκοπικά, κάτι που προσώρας δεν επιτυγχάνεται. Η ηγεσία δεν έχει άλλο δρόμο από την ανατροπή αυτού του δεδομένου, στοχεύοντας σε δύο μέτωπα: στην κεντροαριστερή δεξαμενή εκτός ΣΥΡΙΖΑ που αναζητεί αντιπολιτευτική «στέγη», αλλά και στις απώλειες που εκτιμά ότι επιφέρει στη Ν.Δ. η κυβερνητική φθορά. Με αυτά τα δεδομένα, η πολιτική που χαράσσεται κινείται σε δύο αντίστοιχους άξονες. Αφενός, στην ενδυνάμωση του «αντιδεξιού» προσήμου, κάτι που αποτυπώθηκε και στην πρόσφατη αντικατάσταση Λοβέρδου από το δίδυμο Σκανδαλίδη – Κατρίνη στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Αφετέρου, στην «υπεύθυνη αντιπολίτευση», όπως λένε στο ΚΙΝΑΛ, χαράσσοντας διαχωριστικές γραμμές από τη ρητορική της Κουμουνδούρου και λαμβάνοντας ταυτόχρονα πρωταγωνιστικό ρόλο στη Βουλή. Εξ ου, άλλωστε, και το χθεσινό αίτημα της κ. Γεννηματά για προ ημερησίας συζήτηση σχετικά με την πανδημία. Στον ηγετικό πυρήνα διατηρούν την εκτίμηση ότι η «αντιδεξιά» τακτική θα αποδώσει, παρά τα ευρήματα που θέλουν τη βάση να κοιτάει με… συμπάθεια τον πρωθυπουργό. Είναι γεγονός, πάντως, ότι τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και η πίεση προς την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ θα ήταν ήδη πολύ εντονότερη εάν δεν υπήρχε το σαρωτικό πέρασμα του κορωνοϊού. 

Το δεύτερο στρατόπεδο είναι αυτό του Νίκου Ανδρουλάκη. Ο ευρωβουλευτής διατηρεί χαμηλούς τόνους στα εσωκομματικά όσο η πανδημία «βράζει», ξεκαθαρίζοντας ότι δεν είναι ώρα να ανοίξει η εν λόγω συζήτηση. Ωστόσο, έχει δηλώσει εμμέσως πλην σαφώς ότι θα είναι παρών στην κούρσα, ενώ είναι δεδομένο ότι διαθέτει έναν ισχυρό εσωτερικό μηχανισμό, με έντονο αποτύπωμα, ειδικά στην πτέρυγα του «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ». Γεγονός που τον καθιστά βασικό «παίκτη» και εκτιμάται ότι είναι ζήτημα χρόνου να προβεί σε δυναμικότερες κινήσεις. Από τις τοποθετήσεις του, πάντως, δεν λείπουν οι αιχμές προς την ηγεσία, χωρίς (προς το παρόν) ιδιαίτερη ένταση. Η τελευταία ανοιχτή διαμάχη με την πλευρά Γεννηματά φτάνει πίσω στα τέλη του 2019 με πεδίο το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, καθώς ο ίδιος είχε ταχθεί κατά της «απορρόφησής» του από το Κίνημα Αλλαγής. Το «πράσινο» πρόσημο αναμένεται, άλλωστε, να βρεθεί στο επίκεντρο της εσωτερικής εκστρατείας του. 

Από την πλευρά του, αντίθετη – ως προς την ένταση των κινήσεών του – φαίνεται πως είναι η τακτική του Ανδρέα Λοβέρδου. Παρότι επέλεξε να μην ανεβάσει τους τόνους μετά την «καθαίρεσή» του, ο πρώην υπουργός εδώ και εβδομάδες προωθεί εσωτερικά την υποψηφιότητά του, ενώ οι βολές αμφισβήτησης προς την κ. Γεννηματά κρατούν ενεργό το εσωκομματικό μέτωπο, οδηγώντας παράλληλα τις σχέσεις των δύο σε ιστορικό ναδίρ. Η «επιθετική» αυτή τακτική εκτιμάται ότι δύσκολα θα αλλάξει, μιας και τα δεδομένα ισχύος εντός του ΚΙΝΑΛ τον τοποθετούν απέναντι σε δύο αντιπάλους με εδραιωμένη επιρροή στο κόμμα –και στον ευρύτερο πασοκικό χώρο– δημιουργώντας ένα σκηνικό που καλείται να ανατρέψει. Ο ίδιος, ως γνωστόν, είναι από τους μπροστάρηδες της «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» πτέρυγας, κάτι που φάνηκε και από τα μηνύματά του σχετικά με το ζήτημα της «προοδευτικής διακυβέρνησης», υποστηρίζοντας ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να διαδραματίσει τον συγκεκριμένο ρόλο. Ωστόσο βασικό στοίχημα για τον βουλευτή Αθηνών, όπως εκτιμάται, αποτελεί να ακυρώσει στην παραδοσιακή πασοκική βάση την εικόνα περί «δεξιόστροφων βλέψεών» του. Εγχείρημα που είναι εμφανές και στις τοποθετήσεις του, χαρακτηρίζοντας τη Ν.Δ. «ιδεολογικό αντίπαλο» της παράταξης. 

Οσον αφορά την «αριστερόστροφη» πτέρυγα, τα δεδομένα ως προς τις προθέσεις και τα πρόσωπα παραμένουν θολά. Σε αυτήν εντάσσονται αρκετά παλαιά «πράσινα» στελέχη, που, αντιθέτως, εκτιμούν ότι η πόρτα προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να κλείσει, υπό τον κίνδυνο κυριαρχίας του Κυρ. Μητσοτάκη. Χωρίς αυτό βέβαια, να σημαίνει ότι οποιαδήποτε απόπειρα συνεννόησης θα γίνει άνευ όρων, καθώς δεν λησμονείται η πολεμική ρητορική της Κουμουνδούρου προς το ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια των μνημονίων. Από το εν λόγω κομμάτι του ΚΙΝΑΛ, ο Χάρης Καστανίδης βρίσκεται –και λόγω κοινοβουλευτικής παρουσίας– στο προσκήνιο, μην έχοντας αποκλείσει είσοδό του στην κούρσα της ηγεσίας. Από τα πιο «φρέσκα» πρόσωπα, το όνομα του Μιχάλη Κατρίνη κυκλοφόρησε μεν στους κομματικούς διαδρόμους, ωστόσο η επιλογή του από την κ. Γεννηματά για τη θέση κοινοβουλευτικού εκπροσώπου φαίνεται πως σβήνει τα συγκεκριμένα σενάρια. 

Τελευταίος παράγοντας της εξίσωσης παραμένει ο χρόνος των εσωκομματικών εκλογών. Παρά τις διαφορετικές ερμηνείες του καταστατικού που διαρρέονται ανά καιρούς από τις τάσεις εντός του κινήματος, πηγές από τη Χαρ. Τρικούπη επαναλαμβάνουν ότι η πρόβλεψη αφορά ρητά εκλογή προέδρου ανά τετραετία, κάτι που μεταφράζεται σε κάλπες τον προσεχή Νοέμβριο. Η συζήτηση περί μετάθεσής τους για τις αρχές του 2022 φαίνεται πως αποδυναμώθηκε, μετά τις σχετικές παρεμβάσεις παλαιών στελεχών κατά ενός τέτοιου σεναρίου (κυρίως του Κώστα Σκανδαλίδη στο τελευταίο Πολιτικό Συμβούλιο). Συνεπώς, όλα δείχνουν κάλπες προς τα τέλη του έτους, με μοναδικό «αστερίσκο» το ενδεχόμενο πρόωρων εθνικών εκλογών νωρίτερα, ενδεχόμενο που θεωρείται δεδομένο ότι θα δημιουργήσει έντονη πίεση προς την κ. Γεννηματά για επίσπευση των εσωτερικών διαδικασιών...

Μάριος Δανηλόπουλος

kathimerini.gr