Η κυβέρνηση Μπάιντεν θα υιοθετήσει σκληρή στάση απέναντι στην Αγκυρα, αλλά δεν θα διακινδυνεύσει να... χάσει την Τουρκία ρίχνοντάς την στην αγκαλιά του Κρεμλίνου.
Η παραπάνω προσέγγιση είναι κοινός παρονομαστής πολλών αναλύσεων για την προοπτική των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας μετά την αλλαγή φρουράς στον Λευκό Οίκο.
Πρόκειται για μια προσέγγιση, που στηρίζεται στο ιστορικό παρελθόν της Τουρκίας ως επιτήδειου ουδέτερου στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και στα στερεότυπα του Ψυχρού Πολέμου, που στη λογική της διπολικής αντιπαράθεσης ό,τι συνιστά απώλεια για τη μία πλευρά είναι αυτόματα κέρδος για την άλλη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της διπολικής στρατοπεδικής λογικής υπήρξε η Αίγυπτος του Νάσερ, που όταν απέτυχε να διαμορφώσει μια πιο ισότιμη σχέση με τη Δύση έκανε στροφή 180 μοιρών προς τη Μόσχα.
Ομως σήμερα δεν υπάρχει διαγκωνισμός ΗΠΑ-Ρωσίας για τον προσεταιρισμό της Τουρκίας, αλλά αντίθετα κοινή παρενόχληση από τις παρεμβατικές φιλοδοξίες της Αγκυρας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή με επίκεντρο τη Συρία.
Σήμερα η Τουρκία έχει να διαχειριστεί το εκ των πραγμάτων κοινό μήνυμα Ουάσινγκτον και Μόσχας ότι δεν υπάρχει χώρος και ρόλος γι’ αυτήν στη Συρία.
Η στελέχωση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ με τους διαμορφωτές τής μετά το 2014 πολιτικής Ομπάμα να αναδείξει τους Κούρδους της Βορειοανατολικής Συρίας ως στρατηγικό σύμμαχο των ΗΠΑ απέναντι στους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού κράτους», σημαίνει και τερματισμό των τουρκικών στρατιωτικών επιδρομών με ορμητήριο τη ζώνη ασφαλείας στη μεθόριο με τη Συρία, που δημιούργησε η Αγκυρα με την έγκριση του Τραμπ μετά το φθινόπωρο του 2019.
Με δυο λόγια, η Βορειοανατολική Συρία υπό την προστατευτική εγγύηση της αμερικανικής ομπρέλας θα αναδειχτεί δεύτερο μετά το Βόρειο Ιράκ de facto ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στη Μέση Ανατολή και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους σε ένα κράτος του συριακού παρακλαδιού του ΡΚΚ ΡΥD που θα είναι όμορο με τη νοτιοανατολική Τουρκία, όπου πλειοψηφεί το κουρδικό στοιχείο.
Την ίδια στιγμή στη Βορειοδυτική Συρία, όπου η Τουρκία είναι παρούσα στον θύλακα του Αφρίν και διαθέτει παρατηρητήρια πέριξ του Ιντλίμπ, καταγράφει προετοιμασίες γενικής επίθεσης των δυνάμεων του Ασαντ εναντίον των συμμάχων της, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ανακυκλωμένοι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού κράτους» και της Αλ Κάιντα.
Το μόνο που μπορεί ρεαλιστικά να διεκδικήσει ο Ερντογάν από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία είναι να εγγυηθούν ότι τόσο η Βορειοανατολική όσο και η Βορειοδυτική Συρία δεν θα γίνουν ορμητήριο ένοπλης δράσης των δυνάμεων του ΡΚΚ στη Νοτιοανατολική Τουρκία, κατά το πρότυπο της κοιλάδας Καντίλ στο Βόρειο Ιράκ.
Αν η Τουρκία του Ερντογάν αντιμετωπίζεται από ΗΠΑ και Ρωσία ως ανεπιθύμητος και παρείσακτος παράγων περιπλοκής στους σχεδιασμούς τους για την επόμενη μέρα στη Συρία, τότε το ίδιο ισχύει στο πολλαπλάσιο για την εμπλοκή της Αγκυρας στη Λιβύη και στον Καύκασο.
Αργά αλλά σταθερά η εμπλοκή της Τουρκίας στη Συρία μετά το 2011 αναδεικνύεται καταστροφική επιλογή που παραπέμπει στη μοιραία για την Αθήνα Σικελική Εκστρατεία στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου...
Γιώργος Καπόπουλος
Πηγή:efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου