Η ξεχασμένη 18η Ιουνίου 2015 του Αδώνιδος και του Βορίδη...
Η αναζήτηση αναλογιών ανάμεσα στο παρόν και το πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν είναι πάντα μια άσκηση με έντονο το στοιχείο της υποκειμενικότητας. Το επιβεβαίωσε για ακόμη μια φορά, την περασμένη βδομάδα, η φιλοκυβερνητική εξομοίωση της αιματηρής εισβολής της 6ης Ιανουαρίου στο αμερικανικό Καπιτώλιο με τις πολιορκίες του ελληνικού Κοινοβουλίου από... το αντιμνημονιακό κίνημα των αρχών της περασμένης δεκαετίας.
Στην πραγματικότητα, η αντιμνημονιακή εκείνη εξέγερση υπήρξε μια μαζική κοινωνική έκρηξη, δίχως την παραμικρή αναλογία με όσα τραγελαφικά συνέβησαν προ ημερών στην Ουάσινγκτον: για τις ΗΠΑ των 420 εκατομμυρίων κατοίκων, μια πανεθνική κινητοποίηση 30.000 ατόμων έξω από το Καπιτώλιο ισοδυναμεί με μόλις 700 διαδηλωτές στην πλατεία Συντάγματος. Η σημασία των γεγονότων της 6ης Ιανουαρίου έγκειται άλλωστε περισσότερο στον παρακρατικό χαρακτήρα τους (οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν εκεί από τον εν ενεργεία -ακόμη- πρόεδρο) και τα εξωπραγματικά ήπια (για την αμερικανική πραγματικότητα) μέτρα που πάρθηκαν αρχικά για την ανάσχεσή τους –με αποτέλεσμα, όταν αυτά αποδείχθηκαν παντελώς ανεπαρκή, ο λόγος να περάσει στα υπηρεσιακά κουμπούρια.
Καμιά σχέση δηλαδή με την Ελλάδα του 2010-2012 και το κίνημα κατά των μνημονίων –απόρροια, αυτό το τελευταίο, όχι κάποιων ιδεοληπτικών εθνοχουλιγκάνων αλλά της δραματικής επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων πολιτών προκειμένου να διασωθεί (και επαυξηθεί) η αγοραστική ικανότητα των μεσαίων και μεγάλων τραπεζικών καταθέσεων.
Υπενθυμίζουμε ότι στο αποκορύφωμα εκείνης της έκρηξης, τη γενική απεργία της 19/10/2011 που έριξε την κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν κατακλύστηκε μόνο το κέντρο της πρωτεύουσας από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Η γενική απεργία μισθωτών και μικροαστών είχε παραλύσει επίσης τα πάντα, κλείνοντας ακόμη και το τελευταίο περίπτερο του λεκανοπεδίου, με κάμποσα υπουργεία να έχουν καταληφθεί από το προσωπικό τους.
Οπως έχει ήδη επαρκώς επισημανθεί, ορατές είναι αντίθετα οι αναλογίες των κερασφόρων τραμπιστών με τους δικούς μας μακεδονομάχους του 2018-2019 –ιδίως όσον αφορά τα ποιοτικά, πολιτικοϊδεολογικά και διανοητικά χαρακτηριστικά των εκατέρωθεν μπαχαλάκηδων.
Το γαλάζιο ντου
Οι σκηνές της αμήχανης επέλασης των τραμπιστών στα άδυτα του Καπιτωλίου, κατά το χρονικό διάστημα ανάμεσα στη διάρρηξη του αστυνομικού κλοιού και την καταστολή της «στάσης», θύμισαν ωστόσο στον γράφοντα ένα ανάλογο -πλην ουδόλως αιματηρό- επεισόδιο της περασμένης δεκαετίας, που κανείς από τους αυτουργούς του δεν θέλει πια να θυμάται.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Τάσου Κωστόπουλου, διαβάστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου